Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1973, Side 16

Ríða pert eða járna pert
hvern veginn kom hann sér ekki að þvi
að spyrja neins, að hún héti Stein-
gerður, kölluð Gerða og ætti að vera
konunni á næsta bæ, sem var ósköp
heilsulin, til aðstoðar innanbæjar fram
eftir sumrinu, en ætlaði svo i skóla um
haustið. Hann hleraði einnig, að hún
væri bara fimmtán ára og þvi fullu ári
yngri en hann, en anzi rösk og dugleg
og myndi trúlega betur fallin til að
böðlast útivið en dedúa við smákrakka
og lasna konu, sagði fólkið.
Skammt var á milli bæjanna, og þvi
hittust þau stundum dögum oftar við
voryrkju og ýmis útistörf, sem hún
virtist látin gegna öllu meira en ætlað
hafði verið. Þau töluðust þó litið við og
aldrei um annað en það, sem störfin
snerti, enda voru oftast einhverjir
fleiri i verki með þeim. En eitthvað
alveg nýtt og óvænt hafði gerzt, hann
fann það þótt hann skildi það ekki, og
gæti ekki haft orð á þvi við neinn. öll
tilveran var einhvern veginn breytt og
ólik þvi, sem áður var. Til sögunnar
var komin ný kennd, sem olli svo
næmri skynjun, að iöulega þaut blóðið
fram i andlit hans með ofsahraða, ef
hann aðeins heyrði nafn hennar nefnt,
en öðrum stundum fékk hann nær þvi
óviðráðanlega löngun til þess að
hendast eitthvað út i buskann, hrópa
og kalla út i sólskin vorsins gleði sina
yfir þvi einu að lifa og vera til.
Þessi nýja tilfinning og næm
skynjun lifsgleðinnar, gerði hann frá
sér numinn og allt að þvi orðlausan i
návist hennar. Var þvi eins varið með
hana? Hann vissi það ekki, þvi að hún
var alltaf svo þögul og alvarleg og
brosti næstum aldrei. Þegar þau voru
tvö ein, sem ekki bar oft við, heilsuðust
þau jafnan og kvöddust með handa-
bandi. Þá fannst honum, að kyrrlát
augu hennar skinu bjartar en fyrr, og
að rödd hennar, sem ávallt var lág og
róleg, vera með nýjum blæ eins og
dálitið móð af göngu. Hann skynjaði
þetta en skildi ekki
Hinar fáu samverustundir þeirra
voru yfirleitt mjög stuttar, alltof
stuttar, að honum þótti. Aðeins einu
sinni, er þau kvöddust, hafði hann
árætt að halda hendi hennar kyrri i
sinni dálitla stund, áður en hún dró
hana að sér, jafnframt þvi leit hún á
hann leiftrandi augum og brosti, en
hljóp svo á brott eins og hún væri
logandi hrædd við eitthvað. Þar sem
hann þá stóð og mændi á eftir henni,
heillaður af brosi hennar og náinni
snertingu, fylltist tilveran ósegjanleg-
um unaði og sælukennd svo djúpri, að
orð fá eigi lýst.
Þannig leið vorið við yndi og önn,
sumarið kom með sætan ilm af ný-
slegnu grasi, með sólrika daga og
döggvota morgna, þar sem vell spóans
520
Þegar ég var i Eiðaskóla, vetur-
inn 1919-1920, bar gest að garði,
sem vakti athygli okkar skóla-
sveina. Þetta var Þorkell Jónsson,
bóndi á Fljótsbakka. Einhver, sem
þekkti Þorkel, fékk hann til að sýna
okkur iþrótt þá, sem að ofan getur.
Strengdur var gildur kaðall milli
tveggja skólaborða, og voru um 3
metrar milli borðanna. Skólapiltar
röðuðu sér á borðin, svo kaðaliinn
héldist vel strengdur.
Þorkell settist siðan á kaðalinn,
flötum beinum og hafði krosslagða
fætur uppi á honum, og lá kaðallinn
milli hæla hans. Hafði Þorkeilpriki
annari hendi, en hinni hendinni hélt
hann út, til þess að halda jafnvægi.
Fór Þorkell með eftirfarandi þulu
og sló með prikinu i fót sér við
hverja hendingu.
rann saman við lágværan nið linda og
lækja, máttug hljómkviða hins
islenzka sumars tók undir og magnaði
nýsleginn tón ungra hjartna.
Ágústmánuður var liðinn og rosi
kominn i tiðarfarið. Hrið á fjöllum,
slydda i dölum, en ár, gil og lækir i for-
áttuvexti. Þá skeði það skyndilega,
eins og jafnan er um öll ótiðindi, að
sólin tapaði birtu sinni, hjartað hljómi
sinum, jörðin varð auð og tóm og
myrkur grúfði yfir. Hann hafði verið
sendur heim af engjunum til þess að
lita eftir heyjum, sem betur þurfti að
búa um eins og veðri var þá farið.
Þegar hann kom að Svartánni byltist
hún fram kolmórauð i boðaföllum. En
sjáum til, þarna hjá vaðinu stóð ein-
hver, sem virtist hræddur við vatns-
flauminn, þvi að hann óð út i, tvö eða
þrjú skref, en snéri svo aftur til sama
lands.
Hann greikkaði sporið og fékk
hjartslátt, þetta var hún, á þvi gat
hann ekki villzt. „Sæl”. ,,Sæll”. Þótt
hönd hennar væri sárköld og þvöl af
úrkomunni brosti hún glaðlega, og
augu hennar leyndu þvi ekki hve fegin
hún var komu hans. ,,Hvað ertu að
gera hér?”. Tókst honum að stynja
upp. ,,Ég ó, ,ég var send til engja-
fólksins að segja þvi að koma heim i
kvöld, tjaldið þess er svo lélegt. En svo
Sæki ég meri mina. (högg)
Legg ég við hana beizli. (högg)
Rið ég henni i hlað. (högg)
Hrekkur úr henni tað. (högg)
Tálga ég hófinn. (högg)
Legg ég við skeifuna. (högg)
Negli ég naglana. (högg)
1-2-3-4-5-6-7-8-9-10-11-12-13
-14-15-16-17-18-19-20-21-22-23-24.
(Högg við hvern nagla.
Legg ég á hnakkinn. (Prikið er
þá fært úr hægri hendi yfir hné
i vinstri hendi.)
Girði ég gjörðina. (Þá er höfð
handaskipti á prikinu
undir lærin.)
Spenni ég reiðann. (Skipt er nú
um hendi á prikinu fyrir
aftan bak.)
öllu þessu lauk Þorkell án þess að
hann dytti af prikinu eða styddi sig
við.
(H.P. skráði eftir handriti Eiriks
Stefánssonar, kennara, Kambsvegi
13)
hefur árskömmin vaxið þau feikn á
meðan, að ég held hún sé hreint
ófær-' . ,,0, ætli það sé nú svo
slæmt”, mælti hann drýgindalega.
,,Ég skal bara bera þig yfir".
Hún var svo miklu minni vexti en
hann, að slikt hlyti að vera auðvelt, og
svo var hann sem betur fór vanur
vaslinu. Siðan tók hann hana umsvifa-
laust i fang sér, og óð hægt en hiklaust
út i beljandi strauminn. Von bráðar
ólgaði vatnið honum nálega i mitti
andstreymis, og hann hugsaði með
sjálfum sér að liklega væri hún dálitið
hrædd, þegar hún herti takið um háls
hans og herðar og þrýsti vanga sinum
að hans. Þá er yfir var komið, heilu og
höidnu, lét hann byrði sina varlega til
jarðar og heldur seint. „Varstu nokkuð
hrædd?” Spurði hann. ,,Nei, nei, ekki
núna, þú ert svo sterkur og, og - - ”
Hún lauk ekki setningunni, heldur vatt
sér mjúklega úr faðmi hans.
Oft hafði hann hugsað um það siðan,
hvað hún hefði ætlað að segja fleira, en
þvi var ósvarað, utan i dagdraumum
hans og hillingum þessa siðasta fundar
þeirra. Nú áttu þau samleið heim
undir Bæjarvatnið og gengu hægt hlið
við hlið. Við vegamótin nam hún
staðar, leit snöggvast i augu hans og
mælti niðurlút: ,,Ég fer vist heim á
morgun eða hinn daginn.” Við þessi
Sunnudagsblað Tímans