Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1973, Qupperneq 8

Og ánægjustundirnar eru ótaldar,
sem ég hef átt með þér. Nú skulum við
enn halda okkar leið út i óspillta
náttúruna, og eiga saman yndislegan
dag, i órofakyrrð sumarsins. Eitthvað
bullaði ég fleira við hana Gránu mina,
en þar sem viðræður okkar eru aðeins
okkur ætlaðar, er ég ekki að teygja
þær meira hér.
Hún rann mjúklega fram veginn.
Ferðinni var heitið fram að Miðdal.
Þar var báturinn hans Hálfdáns Ólafs-
sonar. Það er litil gaflkæna, smiðuð úr
áli, létt og meðbærileg fyrir einn.
Hefur Hálfdán leyft mér afnot af henni
undanfarin sumur. Hefur það komið
sér einkar vel, þvi að bátar Stang-
veiðifélagsins eru mun stærri og
þyngri, og varla mitt meðfæri, hálf-
lappalausum manninum.
Ég færði veiðidótið mitt úr bilnum i
bátinn og baslaði við að ýta honum á
flot. Stefnan skyldi tekin á Seleyri. Þar
eru ágæt bleikjumið. Sá er þó galli á
gjöf Njarðar, að bleikjan tekur ekki
nema á vissum tima dagsins, og þá að-
eins stutta stund:
Veðrið var dásamlegt, léttskýjað og
hægur andvari, mátulega mikill til að
halda mýbitinu i skefjum.
£g renndi nokkrum sinnum, en
árangurslaust.
— Það er bezt að halda að Seleyr-
inni, róa færið út, drekka kaffið i
rólegheitum og fá sér siðan hænublund
uppi i móunum.
Ég fór að þessum ráðum min sjálfs.
Það veit enginn, nema sá sem reyn
ir, hve blessað kaffið bragðast vel,
þegar þess er neytt út i guðsgrænni
náttúrunni á friðsælum stað, i hæsta
gróandanum. — Morgungolan, ylhlý,
leikur um vanga og örvar lystina.
Fuglahópurinn, sem setið hafði á
eyrinni flutti sig utar svo kyrrðin var
algjör, nema hvað einstaka garg gráð-
ugs mávs, rauf hana og lét i eyrum
sem sarg i bitlausri sög, — eða
draugaspil á glugga.
Leiðinlegur og ljótur fugl, mávur-
inn, og vekur andúð.
— Gleymdu þér dulitinn dropa
þangað til um ellefu-leytið, gamli
minn, heyrði ég sjálfan mig segja.
Ég gerði það. Það er svo ósköp
notalegt að fá sér sopa og skola
kverkarnar, þegar liður á morguninn,
— einkanlega, ef hann er tregur.
Tók ég nú saman dótið mitt og
hallaöi mér að þægilegri þúfu. Nú
skyldi fara notalega um mig, meðan
legan var gefin, og hann var að átta sig
á, hvort þetta tifur þarna framundan,
væri gómsætur morgunverður eða
grimmúðleg gildra.
Þúfan, sem ég hvildi við, var ósköp
þægil. Það var ekki að þvi aö spyrja,
þegar svona vel fór um mig, reikaði
hugurinn til æsku minnar. Þúfan sú
arna minnti mig á, þegar faðir minn
réðist gegn þýfinu i Hraunstúni. Svona
hafði það verið þýft. Þar var þúfa við
þúfu, svo hvergi svo hægt að dreifa úr
flekk. Það þoldi ekki Július Hjaltason,
og réðst gegn kargaþýfinu með ljá og
skóflu. Þá voru ekki komnar til sög-
unnar þessar stórvirku landbúnaðar-
vélar, sem þekkjast i dag, svo ljárinn
og skóflan urðu að duga við jarðar-
bæturnar.
Nú, svo var það, að einn nágranninn
hafði orð á þvi við föður minn, að hann
skildi ekki neitt i honum Júlla i
Hrauni, að hann skuli fara svona með
þúfurnar ,,Jú-hú, skilur hann það ekki,
maðurinn, að hann fær miklu meira
gras af þúfunum heldur en flaginu.”
— Hvernig má það vera?
— Jú-ú-hú. Það er auðskilið,
maðurinn, að hann fær miklu fleiri
stráin af þúfunum, — fleiri ræturnar,
gefa þvi fleiri stráin.
— Það er þó alltaf meiri timi og
erfiði, sem fer i að slá þúfurnar.
— Júhú, meiri timi, ekki erfiði.
Slétturnar eru erfiðari. Sérðu til, að
sléttunni stendur maður alltaf beinn
við sláttinn. Það er erfitt að standa
alltaf beinn. 1 þúfunum eru alls konar
sveiflurog beygjur. — Hrein „gymna-
stikk” við blessaðar þúfurnar.
— Ég held nú samt, að ég verði að fá
mér sléttan blett, svo sem á stærð við
svuntubleðil, til að þurrka á.
— Júhú, — nehei. Þornar betur á
þúfnakollunum, maðurinn. Sléttan er
blautari. Þúfnakollarnir standa þó
alltént nær blessaðri sólinni. Hann
skilur það, maðurinn.
Þetta voru rök, sem erfitt var að
mæla i gegn. Og nú reyndi ég enn eina
staðreynd: Skelfing var gott að hvilast
við þúfuna þá arna.
Já, svona var það.
Hugur manns er merkilegt tæki.
Hvar, sem maður er staddur, hvort
heldur fram til dala, út á sjó eða upp til
fjalla, jafnvel i þyngdarleysinu upp i
tunglingu, er mannshugurinn starf-
andi. Hann kallar fram löngu liðnar
minningamyndir, allt frá æsku til elli,
hvort sem þær eru ljúfar eða leiðar.
Hann lætur hann aldrei i friði, hvorki i
vöku sé svefni. — Já, ekki einu sinni
við laxveiðar!
Laxveiðar! Já, þarna minnti ég
sjálfan mig á, hvers vegna ég lá hér
uppi við þúfnakoll fram á Seleyri. Ég
komst samstundis til nútiöarinnar,
hinnar liðandi stundar.
Mér var litið niður að stönginni
minni þarna, sem ég hafði stungið
henni örugglega i mjúkan jarðveginn.
Ogsjá! Hamingjan er i fylgd með þér
i dag, Kristján minn Karl. Ekki ber á
öðru. Það fer eins og rafstraumur um
allan likamann. Tilhlökkun eða hvað?
Ég hef aldrei losnað við þessa
undarlegu tilfinningu, enda mun ég
ekki óska þess heldur. Þetta er eftir-
væntingin, tilhlökkunin, sem gerir
veiðarnar svo eftirsóknarverðar. Ef
þessi tilfinning kæmi ekki fyrir mig,
mundu veiðarnar verða eins og hver
annar hversdagsleiki sem liöi hjá og
skildi ekkert eftir. En einmitt af þvi,
að þessi tilfinning er til staðar i hvert
sinn og stöng er borin að vatnsfleti,
varðveitist endurminning um hvern
fisk, sem veiðist og atvik, sem tengd
eru hverri veiðiferð.
Ég „skakkaðist” niður aö stönginni,
greip hana báðum höndum, — og sá,
mikill fiskur var þetta á færinu.
Átakið á linuna er langdregið. Þetta
hlýtur að vera stór fiskur, — og
512
Sunnudagsblað Timans