Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1973, Qupperneq 7

Kristián Júliusson:
Sumardagar
við veiðivötn
Þegar laxinn minn
Bændurnir, sem eiga jarðir að veiði-
svæði okkar Bolvikinga, — eiga það.
Þeir leigja svo Stangveiðifélaginu
það i eitt ár, eða fleiri, eftir þvi, sem
um semst hverju sinni.
1 leigusamningi er kveðið svo á, að
bændur fái ráðstöfunarrétt á einum
degi i viku hverri. Skipta þeir sjálfir
þeim veiðileyfum á milli sin. Er ætlazt
til, að ef bændur geti ekki hagnýtt sér
þessi leyfi, hafi Stangveiðifélagið for-
gangsrétt á þeim. Að sjálfsögðu mega
bændur ráðstafa leyfum sinum til vina
og vandamanna, en ekki er ætlazt til
að þeir láti óviðkomandi þau i té.
Vegna þessa ákvæðis hefi ég ofar
komizt i veiðiferðir, en annars hefði
orðið, og mun oftar en flestir félagar
minir i Stangveiðifélaginu. A ég það að
þakka vinarþeli og hlýhug hinna
ágætu vina minna, bændanna. Þeir
hafa sent mér veiðileyfin sin og boðið
mér að hagnýta mér i vil, ef ég vildi.
Og auðvitað hefur viljinn ávallt verið
fyrir hendi.
Rausnarlegust, i þessum efnum,
hafa þau Oshjón verið.
Ég vona, að ég halli á engan, þótt ég
fullyrði þetta.
Þau hafa sent mér veiðileyfi fyrir
fimm aukadögum, yfir veiðitimann,
undanfarin ár. Trygglyndi þeirra á sér
fáar hliðstæður. — Aldrei hef ég fengið
að borga eyri fyrir þessi aukaleyfi.
varð að
^Þennan veiðidag fékk ég að gjöf.
'Um morguninn, þegar ég kom á
fætur, var veðurútlit harla gott.
Himinninn var léttskýjaður, þó ekki
sólskin. Stafalogn var á. Það leit þvi út
fyrir gott veiðiveður.
— Nú aflar þú vel i dag, gamli
skrjóður, gældi ég við sjálfan mig,
meðan ég var að hita kaffisopann.
— 0, fussum svei, sagði Karl við
hinn helminginn að nafni minu — Sá
held ég nú fiski. Ætli dagurinn fari
ekki hjá sér við þessa hugaróra þina?
Þú ert við sama heygarðshornið og
vant er: sifelldar vangaveltur út af
þessu eða hinu! Osvei-hu!
Þá er nú ekki laust við að Kristjáni
rynni i skap.
Bannsettur naggurinn, hann Karl,
að ympra á þessu núna. Það gæti farið
svo, að úr þessu yrði kaldranaleg
orðahrina á milli þeirra, kappanna.
Æ, jæja. Þeir jafna sig eftir kaffið.
Þeim, höfðingjunum, hefur jafnan þótt
góður sopinn. Það hefur aldrei brugð-
izt, hve alvarleg, sem sundurþykkja
þeirra hefur verið, að þeir hafi ekki
jafnað sig, þegar þeir hafa fengið heitt
og rjúkandi kaffi.
bleikju
— Jæja, Karl minn! Taktu ofan fyrir
betri helmingi nafns þins, sem dekrar
svona við þig, býður þér upp á bezta
kaffi, sem lagað hefur verið á
Vitastignum. Það er aðeins móðir okk-
ar, sem búið hefur til betra akffi.
Taktu gleði þina, perla mins nafns, og
vertu kátur. Þetta sagði Kristján i
bjartri og skærri tóntegund.
— Komdu þá með það, sagði Karl,
fýldur, og röddin var djúp og dimm.
— Það skulum við, bróðir mins
nafns, heita hvor öðrum, að syngja
laxinum óð, ef við fáum hann i dag.
Hann gæti heitið tvisöngur lax og
bleikju.
Þetta tvital, nafna minna, varð ekki
lengra.
Nöfnin min bæði sættust við að fá
blessað kaffið. Og nú óð áhuginn fyrir
laxaóðnum uppi. 1 höfði þessara heið-
urskappa, var rétt eins og laxatorfa
væri að skvettast og rassskellast um á
bliðviðris sumardegi.-
Grána min, blessuð, beið min með
óþreyju á hlaðinu. Ég"Tór að leggja á
hana veiðidótið mitt.
— Margan spölinn ertu búin að bera
mig, blpssunin, gældi ég við hana. —
Sunnudagsblaö Tímans
511