Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1973, Side 17

orö hennar roðnaði hann ekki, heldur
náfölnaði, þvi að blóðið streymdi svo
ört til hjartans, sem hamaðist i brjósti
hans. „Ég ætla að skrifa þér”, hvislaði
hann lágt. „Má ég það ekki?” „Jií,
kannski”, svaraði hún eins og annars
hugar, en þá var sem hún tæki nýja á-
kvörðun, hvarf til hans og kyssti hann
löngum og innilegum kossi, og var svo
öll á bak og burt, áður en hann eigin-
lega áttaði sig á þvi hvað gerzt hafði.
Hún gekk hvatlega norður með
Vatninu, og leit aldrei um öxl. Hann
stóö kyrr i sömu sporum og horfði á
eftir henni, unz hún hvarf sjónum
hans. Þá ranglaði hann heim á leið,
sár og vansæll. Þótt hann fyndi ljúfan
unaðinn af kossi hennar i öllum
likama sinum, undraðist hann samt
hve dimmt var i lofti og vindurinn
napur, svo að hroll setti að honum.
Þau höfðu sjálfsagt verið hálfgerðir
krakkar. bæði tvö, þó var þetta enn svo
sárt, og hann hafði aldrei skrifað
henni, nema i huganum. Hvers vegna
var hann þá sifellt að heimska sig á
þessum draumi, sem var löngu liðinn
og kæmi aldrei aftur, þvi að hjóli tim-
ans verður ekki snúið til baka.------
Hvell hundgá lætur hátt i eyrum
hans og vekur hann upp til þess sem
er. Hann ris á fætur, stingur pipu-
stertinum og tóbaksbréfinu i vasa sinn
og skimar æfðu auga smalans út yfir
holt og ása heiðarinnar, þangað sem
hundgáin heyrist frá. Þó að nú sé næst-
um hálfrokkið, sér hann glöggt, að
norðan fyrir fellin kemur seppi
skokkandi með hóp kinda, sem þeir
höfðu verið að leita að og vantað lengi.
Þegar hundurinn sér húsbónda sinn og
veit, að eftir honum er tekið, yfirgefur
hann kindahópinn, kemur stökkvandi
til hans i loftköstum og hendist upp um
hann með miklum gleðilátum, i von
um hrósyrði og klapp, sem hann og
hvort tveggja fær i rikum mæli.
Þegar kindurnar verða mannsins
varar taka þær á sprett niður til dal-
brúnarinnar. Hann er eins og hálfpart-
inn viðutan, ekki laus við höfuðþyngsli
og tekur ekki nógu fljótt eftir þvi, að
þær ætla sýnilega aðra leið og
skemmri niður i dalinn en þá, sem
honum likar. Þær stefna að mjórri
fjárgötu á milli tveggja klettabelta,
sem er að visu fær leið á auðri jörð að
sumarlagi, en nú vafalaust langtum
ófær sakir svella og hálku. Hann fer
þvi einnig að hlaupa til þess að komast
I veg fyrir þær, áður en brúninni er
náð, en verður of seinn. Þegar hann
kemur fram á brúnarklettana er
hópurinn runninn i sporaslóð alllangt
niður i sneiðinginn, og þvi gersamlega
vonlaust að snúa honum við úr þessu,
slysalaust.
Maðurinn stendur tæpt é biábrún-
inni um stund og horfir gramur á eftir
fé sinu, sem helzt litur út fyrir að ætli
að komast klakklaust niður stiginn, þó
að glæfralegur sé.
Á einum stað hefur vatn nýlega
sytrað fram og bólgnað upp, svo að þar
er nú flugháll svellbunki, sem þó er
eigi breiðari en svo, að fyrstu og
færustu kindurnar stökkva yfir hann
án slysa og tekst að ná fótfestu hinum
megin. Hinar næstu eru ekki jafn
léttar á sér, þær missa fótanna á hálk-
unni og hrapa i loftköstum fram úr
þræöingnum, niður skáhalla hamra-
stalla, snarbratta, staksteinótta skriðu
og nema loks staðar i stórgrýttri urð,
neðan hennar. Þar liggja þær sem
dauðar.
Þegar sauðir þeir, er siðar fara, sjá
þessar ófarir, þrengja þeir sér saman
svo sem kostur er á, ofan við hættu-
staðinn, og þora ekki lengra. Maðurinn
hafði raunar búizt við slysum þarna,
þó að hann fengi ekki að gert, samt
bregður honum illa við þessa sjón og
hann finnur sárt til með þeim kindum
sinum, sem nú liggja dauðar og dauð-
vona langt niðri i fjallshliðinni. Hann
bregður við hart og hyggst snúa á aðra
auðfarnari leið niður hliðina, en i
asanum, sem á honum er, gætir hann
þess ekki, að hann stendur tæpt og
höllum fæti, er hann stigur á lausan
hellustein og riðar til falls.
Hann finnur, að hann muni falla, og
reibir þvi upp staf sinn til höggs i þeirri
von að ná festu með stafbroddinum, til
að stöðva sig við. Atburðurinn gerist
svo snöggt, að hann fær engu um það
ráðið hvar höggið nemi staðar, en
óheppnin ræður þvi, að broddurinn
steytir við afslepptum steini og nær
engri festu. Hann steypist þvi fram af
brúninni og byltist niður skáhalla
klettana, stall af stalli með flughraða,
fram úr hillunni, þar sem sauðir hans
standa og niður næstu hjalla, sem loks
enda i ofur brattri aurskriðu, með
urðarhrúgaldi i hlíðarfætinum.
Svo vel tekst þó til, að hann missir
ekki stafsins i hrapinu. Þegar hann
kemur I skriðuna hefur hann enn þá
meðvitund, að hann getur notað staf-
inn til þess að draga dálitið úr ferð, er
broddurinn rispar freðinn aurinn.
Hann staðnæmist þvi neðst i skriðunni,
ofan til við mesta stórgrýtið. 1 fallinu
hafði hann af fremsta megni reynt að
verja höfuð sitt, þótt eigi tækist nema
ab litlu leyti, en föt hans viða rifin eftir
egghvassa steina og klettanibbur.
Hann er enn með nokkurri rænu og
gerir sér þess ljósa grein hvað skeð
hefur. Þegar hann reynir að brölta á
fætur, eru limir hans máttvana þrátt
fyrir það að hann finnur engan sárs
Spori
Við áttum eitt sinn hund, sem hét
Spori. Hann var svo fylgispakur
manninum minum, Árna Halldórs-
syni, að hann fylgdi honum hvert
fótmál. Eitt sinn þurfti Árni að
vera um tima undir læknishendi og
er vart unnt að lýsa þvi með orðum,
hvernig Spora leið á meðan. Hann
leitaði Arna þrotlaust utan húss og
innan og hafði vart sinnu á þvi að
hirða mat sinn.
Eitt sinn hafði Árni komizt út að
morgunlagi, án þess að Spori yrði
þess var. Þegar ég kem ofan, segi
ég við Spora: „Veiztu, að Arni er
fyrir löngu kominn i húsin?”
Spori brá þá hart við og þaut eins
og pila niður i hús.
Ekki vildi Spori fara með
krökkunum af bæ nema honum
væri sagt það, og ekki heldur Ólafi,
sem hjá okkur var og var þó góður
við hann.
Eitt kvöld fór Ólafur að sækja
kýrnar og bað Spora að koma með
sér, en hann lét sem hann heyrði
það ekki. Ég varð vör við þetta, og
þegar ólafur var kominn I hvarf
niður fyrir hús, segi égviðSpora:
„Þvi fórstu ekki með Ólafi að
sækja kýrnar”?
Þá reis hann á fætur heldur sein-
lega og fer i slóð Ólafs lúpulegur
meb skottið milli fóta.
(H.P. skráði eftir
Stefáný Nielsdóttur húsfreyju
i Húsey i Hróarstungu)
auka, þvi að sár hans eru tiofin, þó að
sum þeirra blæði. Eftir nokkrar
árangurslausar tilraunir við að hreyfa
sig, fellur höfuð hans máttlaust niður
og fullkomið meðvitundarleysi tekur
við.
Seppi, sem horft hefur upp á allt
þetta, hleypur fjárslóðina niður i
þræðinginn, unz hann kemur að þeim
stað, þar sem húsbóndi hans fór niður,
þá sezt hann á rassinn, kreppir aftur-
lappirnar fram undir kviðinn og lætur
sig falla niður kleltana á eftir honum.
Þó að hamrahjallar þessir séu bæði
háir og braítir, eru þeir viða mis-
gengnir og hallast að sér i smástöllum
og þræðingum. Hundurinn tapar þvi
aldrei jafnvæginu i þessu heljarstökki.
Sunnudagsblaö Timans
521