Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1973, Side 18

getur af og til dregið úr fallhraðanum i
skorningum og á sillum, þar til hann
fótar sig til fulls um miðja skriðuna.
Maðurinn er i ómegni og hreyfir
hvorki legg né lið. Hundurinn stendur
ýlfrandi yfir honum og sleikir ákaft
blóðugt andlit hans og hendur, borar
trýninu inn undir höfuð hans og reynir
að lyfta þvi frá jörð. Þegar þessar til-
raunir, sem miða að þvi að vekja
manninn til meðvitundar, bera engan
árangur, fer seppi að gelta og toga i föt
hans með tönnunum. Allt kemur fyrir
ekki, maðurinn bærir ekki á sér
fremur en fyrr. Þá hættir hundurinn
lifgunartilraunum sinum, veltir
vöngum um stund og undrun virðist
lýsa sér i móbrúnum viturlegum
augunum. Hann rekur upp hátt og
hvellt gól, hleypur niður til árinnar,
sem er isi lögð og fer siðan i hendings-
kasti heim lágdalinn á leið til bæjar. - -
Hann lauk upp augunum til hálfs, en
sá ekkert nema gulhvita móðu. Ógn-
þrunginn sársauki heltók allan likama
hans, og höfuðið var þungt sem blý.
Augu hans luktust að nýju, en óþolandi
kvöl brann i limum hans og glóði eins
og eyðandi eldur, sem olli viðbjóðs-
legri velgju i innyflunum, svo að hann
kastaði upp og kúgaðist hvað eftir
annað.
Hann skynjaði óljóst sem i fjar-
lægum draumi, að svöl og góð hönd
studdi reifað höfuð hans, og strauk af
þvi svita þjáningarinnar eftir megni.
Þegar velgjukastið rénaði leið honum
ofur litið skár um stund, svo að þrátt
fyrir sársaukann reyndi hann að opna
augun enn á ný og litast um. Með
itrustu áreynslu tókst honum að sjá
hvitleita veggi, sem endurköstuðu
skerandi ljósi, að honum fannst, bjart
andlit ungrar stúlku i ljósum kyrtli,
með hvita blæju yfir dökku hári. Hún
laut yfir hann, alvarleg og áhyggjufull
á svip, og reyndi að hagræða særðum
likama hans sem bezt.
Það, sem'hann hafði séð,varð honum
ofraun um sinn, og höfuð hans hneig
máttlaust niður á koddann. Hann
reyndi af alefli að koma skipulagi á
hugsanir sinar og minni, þó að þján-
ingin gæfi engan grið. Það sýndist
raunar augljóst, að hann lá nú i
sjúkrahúsi, enda minntist hann þess
sem I martröð, er hann stóð á dalbrún-
inni og hrapaði.
En augu hjúkrunarkonunnar og
svipmót rugluðu hann gersamlega.
Þessi dökkbláu kyrrlátu augu voru
brennd inn i hug hans og hjarta, en
hvar, hvenær? Ofsjónir, hugarórar,
sem stöfuðu frá hitasótt og ólýsanlegri
vanliðan, ailt lagðist á eitt að trufla
hann og þjá.
Gestsþula
Þessa sérkennilegu þulu skrifaði
ég eftir Sveinbirni Björnssyni frá
Húsavik i Borgarfirði eystra, en
hann lærði hana af móður sinni,
Ólöfu Jóhannsdóttur. Ég hef hvergi
heyrt hana annars staðar og vildi
þvi halda henni til haga.
Maður kemur á bæ og er spurður
frétta.
Hann svarar svo:
Ég er einn,
fer einn
og kem einn
eins og Gyðingurinn gangandi,
gangandi, gangandi i tiðinni.
Þar sem ég hef
kalmakað við þig
i svo háa tið
verður þú að taka á þvi bezta,
sem þú átt til i sálinni.
Fara i flugin,
verða fyrir þvi i trúnni,
láta ganga strolluna
þar til allt kemur i eina heild.
Ég brúka ekkert pipó
og elti þig ekki með neinn
doðrant.
Gullið er ekki i skelinni,
og þú verður ekki dannaður,
eða haldið þið það, piltar?
Gyðingurinn gangandi
þegar vond voru veður.
(H.P.skráði)
Hann vildi þó ekki gefast úpp, heldur
barðist án afláts við lausn þeirrar
örlagagátu, sem svöl, góð hönd og
bliðleg augu ungu hvitklæddu
stúlkunnar hafði orðið honum. Hvar?
Hvenær?
Þegar hvass útnyrðingur hrekur úr-
svala sæþoku inn yfir fjöll og dali,
skiptir oft ört um sjónarsvið, svo nýtt
og nýttkemursifellt i ljós, þá er annað
hverfur i þokuhafið, þannig rofaði loks
til í þjáðum heila hans. Hann mundi nú
hver átti þessi fögru kyrru augu, sem
lutu yfir hann svo alvarleg og kviðin,
þótt þau jafnframt lýstu ástúð og
blíðu.
Hann minntist siðasta fundar þeirra
og hvislaði slitrótt: „Varstu hrædd,
við, við árstrauminn? Þá lagði hún
svalar og góðar hendur sinar á brenn-
heitt höfuð hans, en snerting þeirra og
vitundin um nálægð hennar lægði
öldur þjáninganna, eins og vorblær
vetrarbrim, og hún sagði undur lágt:
„Nei, nei, þú ert svo sterkur, en nú
ætla ég að hjálpa þér yfir Svartá.”

Sunnudagsblað
Tímans
óskar gjarnan eftir
vel rituðum
frásögnum frá
liðinni tíð
um minnisverða
og sérstœða
atburði.
Handrit þurfa
að vera vélrituð

„Gáðu að
kettinum,
Vigdís”
Einu sinni voru hjón á bæ. Konan
hét Vigdis, en nafn bóndans veit ég
ekki. Ekki er getið gripaeignar
þeirra hjóna, utan eins kattar.
Karlinn var fár við köttinn, þvi
að hann var hinn mesti rummung-
ur og stal öllu ætilegu, sem hann
náði til. Karl las að siðvenju hús-
lestur, og skipaði jafnan kerlingu
að hafa auga með kettinum á
meðan. Hann hafði lika gætur á
kisa sjálfur, og þætti honum
kattargæzlan ekki fara nógu vel úr
hendi konu sinnar, kallaði hann upp
úr lestrinum viðvörunarorð til
hennar. Hér er sýnishorn:
Fertugasta og niunda hugvekja.
„Gáðu að kettinum, Vigdis”.
Sem hljóðar um kvalir hinna
fordæmdu.
„Þar hljóp hann með stykkið”,
I helviti.
„Farðu á eftir honum, kona”.
(H.P. skráði)
522
Sunnudagsblað Timans