Morgunblaðið - 12.05.2004, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 MIÐVIKUDAGUR 12. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sverrir Davíðs-son, Bláhömrum
2 í Reykjavík, fædd-
ist í Ólafsvík 27.
apríl 1929. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
við Hringbraut 4.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Davíð Krist-
ján Einarsson, versl-
unarmaður í Flatey
á Breiðafirði, versl-
unarstjóri og síðar
kaupmaður í Ólafs-
vík, f. 19. desember
1882 á Geirseyri við Patreksfjörð,
d. í Borgarnesi 22. apríl 1970, og
Sigríður Eyjólfsdóttir frá Sviðn-
um á Breiðafirði, f. 23. júní 1886,
d. 27. ágúst 1943 í Ólafsvík.
Systkini Sverris eru: 1) Friðbjörg,
gift Karli Hjálmarssyni, póst- og
símstöðvarstjóra í Borgarnesi,
aðist Sverrir soninn Pétur með
unnustu sinni Svövu Pétursdótt-
ur. Þeirra sambúð var skamm-
vinn og ólst Pétur upp hjá móður
sinni og stjúpföður, Erni Bern-
höft. Pétur var við nám í Háskóla
Íslands er hann lést af slysförum í
London 25. september 1977, tæp-
lega 23 ára.
Árið 1977 hætti Sverrir sjó-
mennsku og hóf störf í landi, fyrst
hjá Vita- og hafnamálastofnun og
síðan hjá Tollvörugeymslunni.
Þar vann hann til starfsloka.
Hinn 29. október 1987 kvæntist
Sverrir Hildi Valdimarsdóttur, f.
15. apríl 1937, d. 3. október 1998.
Foreldrar hennar voru Valdimar
Valdimarsson póstfulltrúi og Sig-
urbjörg Helgadóttir frá Þursstöð-
um. Börn Hildar frá fyrra hjóna-
bandi eru: Svafa Jóhanna,
Sigurbjörn Sævar, Sína Sigríður
og Valdís Hildur. Fyrir nokkrum
árum eignaðist Sverrir góða vin-
konu, Ásgerði Birnu Björnsdótt-
ur, og urðu þau góðir vinir og fé-
lagar.
Útför Sverris fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
bæði látin. Þau eign-
uðust fimm börn. 2)
Kristín, gift Guð-
mundi Ólafssyni,
verslunarmanni í
Reykjavík, bæði látin.
Þau eignuðust fimm
börn. 3) Guðrún, gift
Héðni Jónssyni, versl-
unarmanni í Borgar-
nesi, bæði látin. Þau
eignuðust tvær dæt-
ur. 4) Eyjólfur,
kvæntur Bertu G.
Engilbertsdóttur.
Þau eiga þrjú börn.
Sverrir lauk barna-
skólanámi í Ólafsvík. Síðan var
hann í kvöldskóla KFUM og
Reykholtsskóla í Borgarfirði.
Einnig var hann einn vetur í Sjó-
mannaskólanum. Hann fór ungur
til sjós. Var á fragtskipum og síð-
ar á togurum.
Hinn 23. nóvember 1954 eign-
Elsku Sverrir minn, nú ertu farinn
frá mér. Við áttum margar gleði-
stundir saman. Ég minnist þess þeg-
ar við fórum að veiða saman í Ölfusá,
ég man að ég fylgdist með þér í
fjarska þegar þú varst að setja beit-
una á öngulinn. Ég spurði þig hvort
þú værir að fara að veiða hákarl. Þá
hlóstu dátt. Þú kastaðir færinu út í á
og gekkst til mín og spurðir hvort
ekki væri kominn kaffitími og ég
sagði við þig: „Líttu á stöngina þína,
hún er að fara út í á.“ Og við hlupum
af stað og rétt náðum henni, við vor-
um lengi að draga sjóbirtinginn á
land en það tókst og varst þú svo
montinn af stóra fiskinum þínum og
fékk ég að heyra það lengi.
Sverrir minn, ég vil þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur og
strákana mína, þeir grétu mikið þeg-
ar ég sagði þeim að þú værir farinn
frá okkur. Ég sagði þeim að þú værir
hjá englunum og Hildi ömmu og að
hún hefði tekið á móti þér og þú
myndir alltaf vera hjá þeim og passa
þá.
Ég man að þú komst í kaffi um jól-
in, ég var búin að gera jólaskreytingu
með piparkökum og fíneríi og var bú-
in að vanda mig vel við það. Ég þurfti
að skreppa frá í tvær mínútur og þeg-
ar ég kem aftur inn í eldhús sé ég að
skreytingin er horfin og spurði ég:
„Sverrir, ertu búinn að borða skreyt-
inguna mína?“ „Já,“ sagðir þú, „var
þetta ekki kaffimeðlætið?“ Og við
hlógum lengi að þessu.
Jæja, Sverrir minn, ég kveð þig í
bili, þú verður alltaf í mínu hjarta,
Guð verði með þér, elsku vinur minn.
Ég votta fjölskyldu þinni mína
dýpstu samúð, og þinni elskulegu vin-
konu Birnu. Guð blessi ykkur öll.
Þín fósturdóttir
Sína.
Góður og yndislegur maður er far-
inn frá okkur. Sverrir var lífsglaður
og gat aldrei verið kyrr á sama stað.
Ég man þegar ég var lítil og var að
koma í heimsókn til mömmu og
Sverris, þá sátum við sjaldan heima
heilan dag.
Kolaportið var í miklu uppáhaldi
hjá okkur. Ég og mamma gátum
gramsað í draslinu og Sverrir talað
við alla sem hann þekkti þarna, sem
voru nánast allir. Sverrir var mjög
barngóður og er ég þakklát fyrir það
að hann skyldi geta kynnst litlu skvís-
unni minni henni Hildi Helmu. Ég
man hvað hann var ánægður þegar
hann heyrði að hún ætti að heita
Hildur í höfuðið á mömmu heitinni.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Jæja, Sverrir minn, nú er víst kom-
inn tími til að kveðja þó að það sé allt-
af erfitt. Guð blessi þig og veri með
þér.
Valdís Hildur.
Á þriðjudagsmorgun fékk ég þær
sorgarfréttir að Sverrir fósturfaðir
minn hefði verið lagður inn á Land-
spítalann um morguninn og hefði lát-
ist stuttu seinna.
Fyrir um 16 árum hringdi mamma
í mig og sagðist koma í heimsókn með
herra sem hún hefði mikinn áhuga á.
Hún vildi vita hvað mér fyndist. Og
það tók okkur ekki langan tíma að
finna út hversu sérstakur Sverrir
var. Frá fyrsta degi var eins og
Sverrir hefði alltaf verið í fjölskyld-
unni. Við vorum hans fjölskylda, þó
að við væru orðin fullorðin þegar
mamma og hann tóku saman. Börnin
mín sáu Sverri afa (eins og þau köll-
uðu hann) ekki oft, því að við fluttum
til Ameríku. Þegar Sverrir kom í
heimsókn var mikið um að vera hér
hjá okkur. Krakkarnir dýrkuðu hann.
Ég hafði talað við Sverri vikuna áð-
ur og hann sagði að honum liði miklu
betur og væri að fara til útlanda með
vinkonu sinni henni Birnu. Og ég var
svo ánægð að hann gæti farið. Vil ég
nota tækifærið og þakka fjölskyldu
Sverris hvað þau voru góð við hann.
Hann talaði oft um ykkur þegar við
töluðum saman. Og Birna mín, megi
guð vera með þér og styrkja í sorg
þinni. Þú varst það besta sem hafði
komið fyrir Sverri síðan mamma dó.
Og vil ég þakka þér fyrir hvað þú
varst góð við hann.
Kveðja.
Anny, Guðmundur, Ásta,
Johann og Davíð.
Við Sverrir afi virtumst stundum
vera í okkar eigin heimi. Við fórum
gjarna í gönguferðir þegar hann kom
í heimsókn til okkar eða við til hans.
Við fórum líka oft saman í sund. Þó að
hann talaði íslensku og ég ensku
skildum við ævinlega hvor annan.
Þegar við vorum saman fundum
við ævinlega hvað sambandið á milli
okkar tveggja var sérstakt. Og ekk-
ert hefði getað komist upp á milli
okkar. Ég elskaði afa, hann var svo
einstaklega góður maður, og ef mig
vanhagaði um eitthvað var hann æv-
inlega til staðar.
Þó að hann kæmist ekki til okkar á
afmælisdögum eða um jólahátíðina
eða við kæmumst ekki til hans, hafði
hann ævinlega hugsun á að senda
okkur eitthvað sem minnti á hvað
honum þætti vænt um okkur. Eða þá
að hann hafði samband við okkur í
gegnum síma.
Ég elska þig af öllu mínu hjarta, afi
minn.
Þitt barnabarn
Davíð.
Elsku afi, þá ertu farinn frá mér.
Ég þakka fyrir að hafa átt þig að. Ég
man eftir sex ára afmælinu mínu þeg-
ar þú gafst mér nýtt hjól, ég var svo
montinn.
Mamma sagði mér að þegar ég var
lítill hefðuð þið amma farið með mig
til Þingvalla og Hveragerðis. Ég var
svo lítill að ég sá ekki út um gluggann
svo þú settir stóran púða undir mig til
þess að ég sæi út. Það var líka gaman
þegar þú fórst með okkur á KR-völl-
inn og gafst okkur KR-húfur bara til
þess að stríða pabba af því að hann er
Valsari og hlógum við mikið.
Ég kveð þig í bili, elsku afi minn.
Megi englanir vera með þér.
Viktor Már.
Sæll, elsku afi, ég á eftir að sakna
þín mikið. Þú varst besti afi minn, við
skemmtum okkur alltaf vel saman.
Þú fórst með okkur í Kolaportið og
fengum við alltaf að smakka hákarl,
þú varst alltaf að gleðja okkur. Þú
leyfðir okkur að gista hjá þér og gafst
okkur nammi og kók.
Nú ætla ég að kveðja þig, afi minn,
ég veit að amma tekur á móti þér. Ég
sakna þín.
Andri Snær.
Elsku afi, það var gaman hjá okkur
þegar þú komst til Spánar og við
sváfum í sama herbergi. Þú gafst mér
brjóstsykur þegar við fórum að sofa
og svo fórst þú að hrjóta. Það var líka
gaman að fara í Kolaportið með þér
og líka að fá að gista hjá þér, þú varst
alltaf svo góður við mig. Ég sakna
þín, elsku afi minn.
Kristófer Máni.
Kveðja frá mágkonu
Sverrir Davíðsson lést 4. maí sl.
Hann var lífsglaður maður, sem
kunni að njóta líðandi stundar. Vin-
margur, enda skemmtilegur og haf-
sjór sagna af mönnum og málefnum.
Hann kom til Reykjavíkur sem ung-
lingur ásamt föður sínum, var þá
nýbúinn að missa móður sína. Hér
var hann undir verndarvæng Krist-
ínar systur sinnar og Guðmundar
manns hennar á Framnesvegi 32. Oft
minntist hann á hvað þau reyndust
honum vel. Eiginlega held ég að bæði
honum og börnum þeirra hjóna hafi
fundist þau vera systkini. Þau voru
Sverri einkar kær. Allir sem kynnt-
ust Sverri voru sammála um að hann
væri öðlingur. Hann átti sérlega auð-
velt með samskipti við alla, sem hann
umgekkst. Það fylgdi honum alltaf
hressandi andblær, er hann leit inn á
okkar heimili. Missir eiginkonunnar
var honum mikið áfall, en stjúpbörnin
og þeirra börn reyndust honum afar
vel. Það var honum mikil gæfa að
kynnast Birnu vinkonu sinni, en þau
voru í ýmsu lík, full af orku og lífs-
þrótti. Hann kvaddi ættingja sína og
vini með höfðinglegu hófi sunnudag-
inn 2. maí í tilefni 75 ára afmælis síns
27. apr. sl. Tveimur dögum síðar var
hann allur. Blessuð sé minning hans.
Berta.
Elsku afi minn. Þá er komið að
leiðarlokum. Mikið var gaman að
geta komið til þín í afmælið þitt og átt
með þér góða stund. Tveimur dögum
seinna kvaddir þú. Minningarnar um
þig eru margar. Þegar þú komst til
Ólafsvíkur þá fannst mér gaman. Þá
fékk ég að fara með þér að heim-
sækja alla gömlu vinina þína. Eins
þegar ég kom í heimsókn til þín í
Reykjavík, þá byrjuðum við vanalega
á því að fara í laugarnar, síðan á
Kaffivagninn og rúntinn á bryggj-
urnar að skoða bátana. Oft enduðum
við heima hjá Birnu. Stundum fékk
hún að koma með okkur.
Við gerðum margt saman og áttum
góðar og skemmtilegar stundir sem
ég mun alltaf muna.
Elsku Birna, megi guð styrkja þig.
Ég vil þakka þér, afi minn, fyrir
allt í gegnum tíðina. Ég bið guð að
blessa minningu þína.
Magnús Rafn.
Lífið væri betra á þessari jörð ef
það væri til fleira svo gott og vel
hugsandi fólk eins og Sverrir Dav-
íðsson. Það er ekki skrítið að hann
væri vinmargur og vinsæll, alltaf
stutt í það jákvæða þegar hann
heyrði eitthvað misjafnt. Ég var lán-
samur að kynnast honum allra síð-
ustu ár og tókst góð vinátta með okk-
ur. Það er svo einkennilegt að það
sem við teljum sjálfsagt í dag getur
verið búið á morgun. Þannig getur
verið um margt en ekki um vináttu,
hún lifir þótt vinur hverfi úr þessu
jarðlífi.
Sverrir var sögumaður mikill og
það var ósjaldan þegar við vorum
tveir uppi í veiðihúsinu við Grímsá að
hann var að segja mér sögur af ævi
sinni sem var alþýðleg, erfið, létt,
skemmtileg og sorgleg. Það verður
að segjast að það var högg fyrir mig
og marga að hann skyldi kveðja þetta
jarðlíf eftir viðburðaríka ævi en við
jarðlifendur verðum að vinna úr því
með æðruleysi líkt og hann gerði svo
vel. Það er öruggt að ég held áfram
að tala við þig dag hvern, vinur minn.
Megir þú hvíla með öllum þínum vin-
um og njóta þess allra besta eins og
þú átt ríkulega skilið.
Þinn vinur
Egill.
Elsku Sverrir minn, mér finnst
leitt að hugsa um að ég muni aldrei
sjá þig aftur, en maður verður bara
að halda áfram lífinu með ánægju-
legum minningum um þig í hjarta
sér.
Ég kynntist þér fyrir nokkrum ár-
um, þú varst svo elskulegur og
skemmtilegur strax við fyrstu kynni,
að maður var nú ekki lengi að kynn-
ast þér. Þú tókst okkur krakkana
hennar ömmu strax að þér alveg eins
og við værum þín eigin barnabörn.
Þegar ég hugsa um þig sé ég þig
hlæjandi þínum prakkaralega hlátri
og með kátínu í augum. Þú varst allt-
af svo góður og vildir allt fyrir mann
gera, ég sóttist alltaf eftir návist
þinni (eins og allir). Það var alltaf
eitthvað að gerast hjá þér, þú áttir
svo marga vini og þú vildir sinna
þeim öllum, eins og þú gerðir.
Þú gafst svo mikið af þér, ást og
vináttu. Þú hafðir alltaf áhuga á
hvernig öllum liði og þú spurðir mann
alltaf hvernig gengi í skólanum eða í
flautunni. Síðan stakkst þú þúsund
króna seðli í vasann minn, og blikk-
aðir mig.
Alltaf eftir matarboð sem við héld-
um voru allir orðnir svo saddir eftir
matinn og gátu jafnvel ekki fengið
sér eftirrétt, en ég var oftast búin að
baka einhverja köku og þú vildir allt-
af fá þér sneið og helst ekki minna en
tvær.
Ég á margar góðar minningar um
þig sem sem ég mun ætíð geyma í
hjarta mínu.
Núna kveð ég þig og þakka þér
fyrir að vera alltaf svona góður við
mig.
Mér þykir vænt um þig.
Þín vinkona og „barnabarn“,
Ösp Egilsdóttir.
Elsku Sverrir minn. Nú ertu farinn
frá okkur. Eftir harða baráttu við
veikindin sem náðu undirtökunum
seinustu jól. Þú barðist hetjulega og
sýndir ávallt algert æðruleysi og mik-
inn þroska sem var til fyrirmyndar.
Þú varst mikill brandarakarl og
góður sögumaður. Allt fram til síð-
ustu stundar með okkur sagðir þú
brandara og gerðir að gamni þínu.
Hláturinn sem fylgdi öllum sögunum
þínum var svo smitandi að þó að við
hefðum ekki alltaf skilið grínið hlóg-
um við okkur samt máttlaus.
Þú varst barngóður og það hefði
sko farið þér vel að eignast tíu börn.
Þú varst líka vinamargur og alltaf var
spurt um þig í fjölskylduboðum og
þegar þú komst kepptust jafnt börn
sem fullorðnir um að knúsa þig og
kyssa. Þú passaðir þig líka alltaf á að
sniðganga aldrei okkur krakkana; þú
fylgdist alltaf með gengi mínu á hest-
unum og fórst líka og horfðir á bolta-
leiki þar sem frænkur þínar voru að
spila. Svo, auðvitað, tókstu Vilhjálm
Steinar með þér helst á KR-FH leiki
og þá var Vilhjálmur vanur að dulbú-
ast svo að FH-ingarnir tækju ekki
eftir að hann væri vitlausum megin.
Þú hafðir svo gaman af því að heyra
hann lýsa mörkum sem hann hafði
skorað og gengi hans á æfingum.
Þið voruð góðir vinir og Vilhjálmur
Steinar er mjög sorgmæddur yfir því
að hafa misst ,,besta vin“ sinn eins og
hann segir sjálfur.
Afmælið þitt þennan örlagaríka
sunnudag var æðislega skemmtilegt.
Þar sómdir þú þér vel og það sást
langar leiðir að þér leið vel, andlega.
Svona vildir þú alltaf vera, í góðra
vina hópi og í fínasta pússi, spjallandi
um daginn og veginn, en þinn góðra
vina hópur var 200 manns.
Í afmælinu fengum við sem þekkt-
um þig minna, að heyra ævi þína
rakta í grófum dráttum og kynnt-
umst þér aðeins betur. Við sáum svip-
myndir úr lífi þínu og ég og Sindri
Snær litli sátum saman og hann benti
mér á að afi væri þarna á myndunum.
Þér þótti svo vænt um að hann liti á
þig sem afa, en það áttir þú alveg skil-
ið.
En þinn seinasti dagur rann að lok-
um upp. Við vorum svo heppin að fá
að koma til þín á spítalann og kveðja
þig og þú gerðir að gamni þínu eins
og alltaf. Þar sást best af öllu hvað þú
og amma áttuð gott samband. Það
sást greinilega að þið voruð í stíl og
höfðuð alla tíð verið. Þið höfðuð átt
yndislega kvöldstund saman og borð-
að góðan mat, mér finnst það svaka-
leg heppni fyrir ykkur bæði.
Ég veit að þú munt alltaf vera hjá
okkur og passa okkur öll. Þú munt
vaka yfir ömmu og passa hana vel.
Svo veit ég að þú kynnist honum afa
Villa sem er þarna hinum megin og
ég er alveg viss um að þið verðið góð-
ir kumpánar.
Þú munt halda áfram að fara á KR-
leikina og í þetta skiptið tekur þú
hann afa með.
En ég segi bless, Sverrir minn, og
Guð blessi þig. Ég þakka fyrir góðar
stundir sem ég mun ávallt geyma í
hjarta mínu, ég bið að heilsa syni þín-
um og og konu og svo auðvitað afa
Villa. Hafðu það gott, Sverrir, og hvíl
í friði.
Rósa Birna.
Sverrir Davíðsson föðurbróðir
minn er látinn. Ekki er hægt að segja
að lát hans hafi komið okkur ættingj-
um og ástvinum hans á óvart, því um
nokkurt skeið var vitað hvert stefndi.
Hinn 27. apríl sl. varð Sverrir 75 ára
og lagði hann mikla áherslu á að
halda upp á afmæli sitt á veglegan
hátt með ættingjum, vinum og sam-
ferðamönnum sínum. Afmælisfagn-
aðurinn fór fram í Hlégarði sunnu-
daginn 2. maí sl. þar sem mættir voru
um 250 manns til að samfagna honum
og Birnu Björnsdóttur vinkonu hans
og félaga, svo og stjúpbörnum Sverr-
is. Tveimur dögum síðar var hann all-
ur.
Sverrir fæddist í Ólafsvík og var
sonur hjónanna Sigríðar Eyjólfsdótt-
ur og Davíðs Kr. Einarssonar, kaup-
manns í Ólafsvík. Sverrir var yngstur
í röð fimm systkina sem eru nú öll lát-
in nema Eyjólfur bróðir hans.
Móðir Sverris lést er hann var að-
eins 14 ára gamall og er ljóst að sú
lífsreynsla hafði mikil áhrif á líf hans.
Eftir lát móður sinnar flutti Sverrir
ásamt föður sínum alfarinn frá Ólafs-
vík til Reykjavíkur og bjuggu þeir
feðgar síðan í mörg ár hjá Kristínu
systur Sverris og manni hennar Guð-
mundi Ólafssyni á Framnesvegi 32 í
Reykjavík.
Sjómennska varð ævistarf Sverris,
fyrst á millilandaskipum og síðan á
togurum héðan frá Reykjavík, sem
hann var á nær óslitið til ársins 1977.
Frá þeim tíma starfaði hann hjá Vita-
SVERRIR
DAVÍÐSSON