Morgunblaðið - 12.05.2004, Side 38

Morgunblaðið - 12.05.2004, Side 38
MINNINGAR 38 MIÐVIKUDAGUR 12. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ okkar stóðu samfellt í 35 ár og voru öll á einn veg, eftirminnileg og um- fram allt ánægjuleg. Hverfum vestur til Breiðafjarðar á æskuslóðir Sverris. Um Breiðafjörð- inn yrkir Ólína Andrésdóttir skáld- kona eftirfarandi ljóð: Sömu náttlaus vaka vorin, viðir grænka, blómgast tún, sömu gyllist sólu Skorin, sami steypist foss af brún. Sami blái Breiðafjörður bárum laugar ey og strönd, sami Snæfells virkis vörður ver sín fögru, numin lönd. Sverrir var einmitt fæddur á vor- dögum vestur við Breiðafjörð, við rætur þess Snæfells sem Ólína skáld- kona nefnir „virkis vörð“, eða nánar tiltekið í Ólafsvík. Þar ólst hann upp allt til 14 ára aldurs að hann fer í at- vinnuleit til Reykjavíkur. Ári síðar flyst Davíð faðir hans einnig til Reykjavíkur. Sverrir er aðeins 14 ára þegar móðir hans, Sigríður, féll frá 57 ára að aldri. Fráfall hennar reyndist hon- um erfitt. E.t.v. hefur skyndilegt og ótímabært fráfall Sigríðar mótað líf Sverris meira en menn gerðu sér yf- irleitt grein fyrir. Eftir að Sverrir og faðir hans fluttu til Reykjavíkur áttu þeir heim- ili að Framnesvegi 32. Þar bjuggu þeir hjá Kristínu, systur Sverris, og Guðmundi Ólafssyni eiginmanni hennar, en systir hans og mágur reyndust honum alla tíð einstaklega vel. Þar var í raun heimili hans og fasta athvarf allt til ársins 1977, þótt við og við hafi hann leigt sér húsnæði annars staðar. Fyrsta húsnæði sitt keypti hann árið 1979 í Suðurhólum 26 í Reykjavík. Sverrir fór að vinna fyrir sér haustið 1943, þá aðeins rúmlega 14 ára að aldri. Fyrstu árin vann hann almenna verkamannavinnu í Reykja- vík en árið 1947, þegar Sverrir er 18 ára, hófst sjómannsferill hans, sem átti eftir að standa samfellt í 30 ár, auk tilfallandi sjómennskustarfa síð- ar. En hvers vegna kaus Sverrir sjó- mannsstarfið? Var það uppeldið í sjávarþorpi og nábýlið við sjóinn og sjósókn sem varð til þess að hann gerðist sjómaður? Þeirri spurningu svaraði hann eitt sinn að svo hefði alls ekki verið. Það var eðlislæg útþrá, löngun til þess að sjá heiminn og kynnast lífi og störfum í öðrum lönd- um sem mótaði viðhorf hans til fram- tíðarstarfsins. Eina leiðin til þess að uppfylla þessa þrá var að fara á sjó- inn, helst á millilandaskip. Frá upphafi líkaði Sverri afar vel á sjónum og lengi framan af hugleiddi hann ekki að leita að öðru starfi. Sjómannsferill hans hófst á strandferðaskipinu Súðinni skömmu eftir 18 ára afmælið árið 1947. Fyrsta verkefni hans til sjós var flutningur á síld úr Hvalfirði til Siglu- fjarðar og Seyðisfjarðar, en mikil síldveiði var í Hvalfirði um það leyti. Frá hausti 1948 var hann á milli- landaskipum Sambandsins og þar rættist draumur ungs manns, að fá tækifæri til að skoða heiminn. Á þessum árum kom hann til fjöl- margra landa, lengsta úthaldið stóð í rúmt ár, en þá er hann á leiguskipi sem sigldi á milli Bandaríkjanna og Suður-Ameríku. Næsta tímabil er togarasjó- mennska, sem hefst árið 1956 á togaranum Pétri Halldórssyni frá Reykjavík. Næstu tuttugu árin var Sverrir á ýmsum togurum. Á þessum árum var það mjög algengt að siglt væri með aflann, oftast til Englands eða Þýskalands. Ef siglt var beint, eftir að fullfermi var náð, gat útivistin orðið æði löng. Lengsti túrinn var 110 dagar. Þá var skip hans að veiðum við Vestur- Grænland og var aflinn saltaður jafn- óðum og síðan seldur í Danmörku. Aðeins einu sinni var farið í land á Grænlandi til þess að taka vatn og salt. Á árunum 1975–1977 voru veikindi farin að segja til sín hjá honum. Hann reyndi því fyrir sér með vinnu í landi og var um tíma í byggingarvinnu í Borgarnesi og með brúarvinnuflokki á Mýrum. Í Borgarnesi átti hann athvarf hjá systrum sínum tveim, þeim Guðrúnu og Friðbjörgu. Á þessu tímabili var hann oft til heimils á „Símstöðinni“ hjá Friðbjörgu systur sinni og manni hennar Karli Hjálmarssyni. Árið 1977 lét Sverrir af sjómennsk- unni og fór að vinna hjá Vita- og hafn- armálastofnun. Á þessum tímamót- um í lífi hans, við leit að nýju starfi og í baráttu við veikindi, naut hann dyggilegrar aðstoðar Eyjólfs bróður síns og bjó um skeið hjá honum og Bertu Guðrúnu Engilbertsdóttur konu hans. Alltaf blundaði þó hjá honum sú löngun að fara aftur til sjós og reyndi hann fyrir sér á vitaskipi og á milli- landaskipum Hafskipa. Árið 1985 hættir hann endanlega á sjónum og fer að vinna hjá Tollvöru- geymslunni. Þar var hann samfleytt í 12 ár eða þar til í ágúst 1997. Tvívegis lenti Sverrir í verulegum lífsháska á sjó. Fyrra atvikið átti sér stað fyrsta sumarið hans á sjó þegar Súðin, sem var í síldarflutningum norður í land, var nærri farin í ofsa- veðri út af Vestfjörðum. Slíkt hlýtur að hafa verið mikil lífsreynsla fyrir 18 ára pilt. Í annað skipti lenti hann í alvar- legum sjávarháska á togaranum Pétri Halldórssyni frá Reykjavík, en það var í febrúar 1959. Skipið hafði verið á veiðum við Grænland og á Ný- fundnalandsmiðum og var komið með fullfermi af karfa og undirbjó heim- för. Þá skall á ofsaveður, líkast felli- byl. Ísing hlóðst á skipið og horfur voru slæmar. Það varð þeim til bjarg- ar að áhöfninni tókst að berja mesta ísinn jafnóðum af skipinu, en litlu munaði að ekki hefðist undan. Óveðr- ið stóð samfellt í tvo sólarhringa. All- an tímann barðist skipshöfnin við ís- ingu og óveður upp á líf og dauða. Fleiri íslensk skip voru á Nýfundna- landsmiðum í þessu ofsaveðri. Eitt þeirra fórst með allri áhöfn. Sverrir var félagslyndur og naut þess að vera innan um fólk og vera stöðugt á ferðinni. Hann átti sérstak- lega auðvelt með að kynnast fólki og kom sér ávallt vel, var vinsæll og eft- irsóttur félagi og samferðamaður. Hann var hraustmenni og fús til allr- ar vinnu enda eftirsóttur til allra starfa. Alls staðar þar sem Sverrir var þar var líf og fjör. Jafnframt var hann myndarlegur, geislandi af fjöri og með óvenjulega persónutöfra. Ekki má gleyma þeim þætti í fari Sverris sem snýr að börnum og ung- mennum. Systkinabörn hans minnast þess æðimörg að oft kom Sverrir frændi færandi hendi úr erlendri höfn með góðgæti eða aðrar gjafir sem glöddu eftirminnilega, ekki hvað síst þar sem oft var um að ræða góð- gæti eða varning sem ekki var fáan- legur hér á landi. Hugulsemi við börn og unglinga er hjartalag sem er mik- ils virði. Auk systkinabarnanna þá hygg ég að börn Hildar heitinnar, eiginkonu hans, hafi t.d. kynnst þessu vel og kunnað að meta. Sverrir var óvenju vinmargur. Hann hélt alla tíð sambandi við góð- vini og kunningja frá öllum skeiðum ævinnar og stundum finnst manni að sú fyrirhöfn, sem hann lagði í að rækta og viðhalda sambandi sínu við félagana, væri á við stífustu vinnu. Sverrir fékk að kynnast andbyr og mótlæti á lífinu, t.d. við missi ástvina og í veikindum. En þá komu eðlislæg- ir eiginleikar hans vel í ljós og léttu honum róðurinn við að vinna sig út úr andstreyminu. Segja má að jafnframt hafi búið í honum seigla breiðfirska sjómannsins, að gefast ekki upp og taka með æðruleysi því sem að hönd- um bar. Síðustu ár átti Sverrir því láni að fagna að eignast vin og góðan félaga, Birnu Björnsdóttur. Hún reyndist Sverri einstaklega vel, ekki síst í veikindum hans síðustu mán- uðina. Ættingjar og vinir Sverris eru Birnu afar þakklátir fyrir umhyggju- semi hennar við hann. Ættingjum og vinum eru færðar innilegar samúðar kveðjur. Árni Snæbjörnsson. Sverrir Davíðsson frændi minn og vinur er látinn. Aðeins tveimur sólar- hringum eftir fádæma rausnarlega 75 ára afmælisveislu sem hann hélt 250 ættingjum og vinum 2. maí í Hlé- garði í Mosfellsbæ. Þessi samkoma verður lengi í minnum höfð hjá öllum sem þar voru viðstaddir, gestum og gestgjöfum. Veglegar veitingar voru frambornar, viðmót veisluhaldara með afbrigðum vinsamlegt, gestir voru glaðir og kát- ir og nutu þess að sjást og ræða sam- an, enda flestir kunnugir, vinir og vandamenn. Árni Ísleifsson, hinn frá- bæri píanisti, lék falleg lög. Afmælis- drengurinn lék á als oddi og tók á móti gestum af sinni alkunnu alúð og hlýju og virtist þykja vænt um hve vel var mætt í fögnuðinn. Árni Snæbjörnsson vinur Sverris, giftur systurdóttur hans, fór yfir lit- ríkan æviferil hans í hreinskilni og gamansemi, og kannaðist ég við mörg minningabrotin, þar sem við Sverrir áttum samleið. Sú saga verður vart betur sögð, hvorki sem ævisaga né minningargrein. Í veislulokin þegar Sverrir hafði drukkið sinn síðasta kaffibolla, þyrmdi yfir hann af þreytu og spenn- ingi. Tveim dögum síðar var hann all- ur. Vinir hans þakka samferðina af alhug og kveðja hann með söknuði. Ég rek ekki ættarsögu Sverris hér, en hann er kominn af breiðfirskum og vestfirskum sægörpum og bænd- um, en ætla að rifja lítillega upp kynni okkar og samveru. Sverrir fór snemma að vinna fyrir sér, og var það sjórinn sem kallaði. Innan við tvítugt fór hann á skip SÍS í millilandasigl- ingar víða um höf, bæði austan hafs og vestan. Vorum við þá samskipa í nokkur ár. Sverrir var afbragðs dug- legur sjómaður og vel liðinn af yfir- mönnum og áhöfn. Stundum var gleðin hátt á lofti í erlendum stór- borgum hjá ungum mönnunum og margs að minnast frá þeim tíma. Eft- ir samveru okkar til sjós fór Sverrir á önnur skip, enda var sjómennskan hans aðalstarf um ævina. Blés þá oft ótæpilega á kall og átti hann í strangri baráttu við vínkonunginn sem hann svo sigraði glæsilega með ótrúlegu viljaþreki fyrir tugum ára. Seinna lágu svo leiðir okkar saman aftur. Þá vorum við samstarfsmenn í Tollvörugeymslunni í Reykjavík árið 1980 og nokkur ár þar á eftir. Var dugnaður hans og hreysti þá óskert, og kom hann sér vel á þeim vinnustað hjá stjórnendum og starfsmönnum öllum sem fyrr. Sverrir var sannur KR-ingur og sýndi hann það verki og stuðningi við félagið alla tíð. Það kunnu fé- lagsmenn svo sannarlega að meta og sýndu honum verðugan sóma og vel- vild í hvívetna . Í margumrædda af- mælisveislu fjölmenntu þeir. Ég á eftir að sakna hans á KR-pöllunum í sumar. Sverrir Davíðsson var óvenju vin- margur maður einsog glöggt mátti sjá við mætinguna í hans seinasta af- mælisboði. Menn úr öllum stéttum þjóðfélagsins voru vinir hans og sum- ir ævilangt. Var það drengskapur hans og hjartalag sem því réðu. Seinustu árin átti Sverrir Birnu Björnsdóttur kaupkonu að vin og var það þeirra beggja gæfa og gleði. Ingólfur Viktorsson loftskeytamaður. Nú styttist í að Íslandsmótið í knattspyrnu hefjist, KR-völlurinn iði af lífi og dyggir stuðningsmenn liðs- ins flykkist á völlinn. Einn skugga ber þó þar á, Sverrir Davíðsson er horfinn á braut til feðra sinna. Hann lést á Landspítalanum við Hring- braut hinn 4. maí síðastliðinn. Sverris verður sárt saknað á KR-vellinum í sumar. Það skapaðist með okkur Sverri góð vinátta þegar hann var starfs- maður Tollvörugeymslunnar og ég fulltrúi Tollstjórans í Reykjavík. Þar var oft glatt á hjalla og sköpuðust oft líflegar umræður um félagið okkar góða sem var Sverri svo hjartfólgið. Oft var mikið annríki hjá starfs- mönnum Tollvörugeymslunnar en Sverrir leysti sitt starf af trú- mennsku og alúð, hann var hvers manns hugljúfi og aldrei var langt í brosið og léttleikann sem einkenndi hann. Það er með söknuði sem ég kveð þig, Sverrir minn, ég veit að þú fylg- ist með okkur á vellinum í sumar þó aðúr annarri átt sé. Ég sendi ættingj- um hans hugheilar samúðarkveðjur. Góður Guð styrki ykkur í sorginni. Ég þrái sól og sumar og syrgi lífsins dóm: að endar sérhver sumartíð og sölna vorsins blóm. En frostið hefir hlerað og heyrt þá duldu þrá og málað helköld hélublóm í hljóði gluggann á. (Örn Arnarson.) Björgvin V. Björgvinsson. Kæri vinur, ég fékk þær leiðilegu fréttir út á sjó að þú værir farinn frá okkur. Mér fannst svo gott að vita af þér heima. Ég vissi hvað þú varst góður við Sínu og strákana mína. Sverrir minn, ég vil þakka þér fyrir allt og minningu þína geymi ég í hjarta mínu. Guð blessi þig, kæri vin- ur. Axel Hilmarsson. Í dag er kvaddur einn af glæsileg- um fulltrúum Kollsvíkurættar Sverr- ir Davíðsson. Var nýbúinn að fagna 75 ára afmæli sínu með ættingjum og vinum. Tveimur dögum síðar er Sverrir látinn. Það sýnir hvað lífið er hverfult. Okkar kynni hófust árið 1971 þegar ég var háseti á m/s Detti- fossi. Í landlegum heimsótti maður vini sína. Einn af vinum mínum var Jóhannes Oddsson, Jói í glerinu hjá Agli Vilhjálmssyni. Jóa Odds kallaði ég stóra bróður Sverris. Þar hófust okkar kynni. Þegar Sverrir kom af sjónum og var ekki búinn að fá greiðslu upp í túrinn, vantaði hann þúsundkall. Allt- af var hann Jói Odds tilbúinn að lána honum. Og alltaf borgaði Sverrir. „Traustari mann finnur maður ekki á hverju strái,“ sagði Jói við mig. Við Sverrir höfum báðir ætíð búið nálægt hvor öðrum, nú síðast bjó hann í skipslengd frá mér. Alltaf þegar mað- ur hitti hann, hvort það var á förnum vegi eða í kaffivagninum á laugardög- um eða sunnudögum þá var alltaf spurt: „Hvernig hefur þú það, vin- ur?“ Þessa hlýju og vináttu hafði hann til að bera. Endir á samtalinu hjá okkur var alltaf þessi setning: „Ég bið að heilsa frænku.“ Það er konan mín af sömu ætt og hann sjálf- ur, Kollsvíkurætt. Kaffivagninn um helgar var ógleymanlegur þegar félagarnir hitt- ust í horninu sem snýr út að götu. Þar komu vinir hans saman um helgar og ræddu málefni líðandi stundar og var skipst á skoðunum. Það var laugar- dagsmorguninn 8. maí í fögru sum- arveðri að ég fór í vagninn. Þar sátu félagarnir daufir. Það var eins og beðið væri eftir Sverri, hann vantaði. Þessi helgi var ekki eins góð og helgin á undan, þar vantaði einn í hópinn af kaffifélögum. Því verður ekki leynt, það skarð verður vand- fyllt. Snyrtilegri, traustari og þægi- legri maður en Sverrir er vandfund- inn. Að lokum, kæri vinur, þökkum við þér vináttu, kærleika og hlýju í gegn- um árin. Megi guð umvefja þig kær- leika og hlýju. Við vottum aðstand- endum Sverris Davíðssonar samúð okkar í sorginni. Megi guð vera með ykkur. Jóhannes Oddsson, Jóhann Páll Símonarson. Okkur systkinin og fjölskyldur okkar langar að minnast Sverris Davíðssonar með nokkrum orðum. Við kynntumst honum fyrir fjórum árum þegar náinn vinskapur tókst með honum og móður okkar. Sverrir kom til dyranna eins og hann var klæddur, hressilegur, einlægur og kíminn. Hann var þeim eiginleikum gæddur að hann laðaði fólk að sér og sú varð raunin með okkur systkinin og fjölskyldur okkar. Hann var sér- lega barngóður og ræktarlegur í sér og ekki síst sýndi hann yngstu börn- unum mikinn áhuga og fylgdist með þeim í leik og starfi. Varð hann því fljótt afi í hugum þeirra. Kærleiksríkur vinskapur mömmu okkar og Sverris gladdi okkur systk- inin. Má með sanni segja að þau hafi einsett sér að lifa lífinu lifandi saman. Sjaldan leið sá dagur að þau hefðu ekki eitthvað á prjónunum, annað- hvort tvö ein eða í góðra vina hópi, enda vinamörg og frændrækin með afbrigðum. Þau voru aufúsugestir á heimilum okkar systkinanna og var sérstaklega gaman að fá þau í mat, því Sverrir var matmaður mikill. Sverrir hafði sérstaklega góða nærveru, hann var skemmtilegur, sögumaður góður og sá jafnan það besta í fari samferðamanna sinna. Hann var líka ótrúlega mannglöggur, minnugur og áhugasamur um menn og málefni. Það var segin saga þegar einhvern bar á góma að Sverrir vissi deili á viðkomandi og gat rakið ættir hans marga ættliði aftur í tímann, og gjarnan fylgdu ein eða tvær góðar sögur með í kaupbæti. Við systkinin erum sammála um að lífsgleði hans og kraftur var einstak- ur og lét hann hvorki aldur né heilsu aftra sér frá því að njóta hvers dags. Hann tók veikindum sínum af æðru- leysi og ætíð horfði hann fram á veg- inn. Við kveðjum Sverri með söknuði og þökkum fyrir allar góðu stundirn- ar sem við áttum með honum. Við heiðrum minningu þína, kæri Sverrir. Guð geymi þig og varðveiti. Björn, Margrét, Guðbjörg, Vilhjálmur Þór og fjölskyldur. Okkur langar til þess með nokkr- um fátæklegum orðum að kveðja góðan vin, sem nú er fallinn frá. Það sannaðist hið forkveðna sunnudaginn 2. maí, að oft er stutt milli hláturs og gráts, er fjölmenni fagnaði Sverri á 75 ára afmælisdegi hans í Hlégarði. Það kom því sem reiðarslag er hann tveimur dögum síðar var allur. Leiðir okkar lágu saman í AA-sam- tökunum í 27 góð ár. Sverrir var sér- stakur persónuleiki, mikil félagsvera, alltaf tilbúinn til að vera með ef eitt- hvað stóð til, hafði mikla frásagnar- gleði og gaman af að segja frá ýmsum uppákomum úr lífshlaupi sínu. Ófáar skemmtilegar stundir áttum við með honum við frágang eftir fundina í Neskirkju. Bar þá KR oft á góma, en hann var mikill stuðningsmaður KR og fór nánast á alla leiki þeirra, hvort sem var á heimavelli eða úti á landi. Sverrir var sannur vinur vina sinna og erum við stoltir af því að vera í þeim hópi. Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að breyta því sem ég get breytt og vit til að greina þar á milli. (Æðruleysisbænin.) Strákarnir í kaffinu. Sverrir var einn af þeim sem heilsa með báðum höndum, fyrst hvarf hönd manns í lófa hans og svo klapp- aði hann með hinni hendinni ofaná. Hann var gæddur karlmannlegum þokka sem var gerður úr hlýju og trausti; karlmennskan felur það í sér að gangast við sjálfum sér, skorast ekki undan, ég hefði treyst honum til að sigra ísbjörn og láta ísbjörninn sigra sig. Karlmennsku sína sveipaði hann barnslegri lífsgleði sem hann bar einsog kápu á öxlunum. Gleði Sverris hafði alltaf í sér vott af undr- un sem kannski er kjarni gleðinnar. Ég varð svo glöð þegar hann bauð mér í afmælið sitt og ætlaði að lesa ljóð honum til heiðurs. Hann hafði gaman af því að vera heiðraður þótt hann tæki því feimnislega þegar maður sagði eitthvað fallegt við hann en hló svo einsog maður hefði sagt einhverja vitleysu sem nokkurt vit var í. Sverrir var töffari, hafði bæði sjarma og stæl einsog sagt er, blik í auga sem speglaði elsku og áhuga á fólki en líka íhygli heimsmannsins sem sér lífið utanfrá. Ég er þakklát fyrir hvað hann var alltaf hlýr og góður við mig, hlýja hans hafði ein- hvernveginn svo stóran radíus, og þegar ég sakna hans þá hugsa ég um höndina mína í höndum hans; og hlát- urinn. Elísabet Kristín Jökulsdóttir. SVERRIR DAVÍÐSSON

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.