Íslendingaþættir Tímans - 25.10.1968, Qupperneq 9

}
MINNING
Kristinn Guðnason
Kristian Guðnason varð bráð-
kvaddur að heimiU sínu s.l. iaius-
ardag. Hann var fæddur á Eski-
firði 24. okitóber 1896. Hanm var
sonur hjónanna Svanlaugar Sigurð
ardóttuir og Guðna Þorsteinssonar.
^egar Kristinm var á fyirsta áii
missti faðir hans heilsuna og lézt
skönimu síðar. Var Kristni þá kom
ið í fóstur til hjónanna Helgu Jóns-
dóttur og Guðmundar Einarssonar,
er þá bjuggu að Hafranesi við Reyð
arfjörð. Olst hann upp hjá þeim
til tveggja ára aldurs eða þar til
þau hjónin Níels Finnsson og Guð-
þjörg Guðmundsdóttir ,tóku við
búi, og má því segja, að hann hafi
alizt upp hjá hvoru tveggja þess-
arra hjóna, en jafnan kallaði hann
Helgu móður sína.
Á þessum árum var tviíbýli á
Hafranesi og bjuggu þau hjónin
Guðrún Vilborg Hálfdánardóttir
og Einar Sveinn Friðriksson á
hinu búinu. Sambúð þessara heim-
ila var með ágætum. Talið er, að
Um 40 manns hafi verið á báðum
búunum, þegar fjölmennast var,
svo nærri má geta að þar hafi
rí'kt glaumur og gleði á stundum.
Ungur að árum byrjaði Kristinm
sjómenmsku, sem hamn stundaði
jöfnum höndum við lamdbúnaðar-
vinmu, því að útræði var þá á
blómaskeiði á Hafranesi. Rúmlega
tvítugur að aldri fluttist Kristinn
alfarinn frá Hafranesi og dvaldist
þá á ýmsum stöðum bæði austan
lands og norðan, þar til hanm flutt-
ist til Reykjavíkur árið 1933. Upp
frá því stundaði hann ýmis störf
bæði til lands og sjávar, einkan-
lega þó verzlunar- og innheimtu-
störf. En allra síðustu árin vann
banm sem vaktmaður í Alþingis-
húsinu og ieysti af hendi það starf,
®e>m reyndar öll þau störf, sem
hanm Lagði stumd á, af stakri trú-
Ovennsku.
Kristinn Guðnason var greindur
maður og gegn og vildi hvers
htanns vamda leysa, og þeiæ voru
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
frá Hafranesi
margir, sem til hans leituðu. Fyr-
ir mörgum árum átti ég því láni
að fagna að kynnast Kristni all-
náið. Fundum okkar bar oft saman
bæði heima og heimam, og ævin-
Iega, er við hittumst, mætti ég hinu
hlýja og trausta viðmóti. Um Krist-
in mætti skrifa langa blaðagrein,
en því verður ekki komið við að
sinni, enda gerist þess ekki þörf,
því svo marga vini og kunningja
átti hann, að það væri að bera í
bakkafullan lækinn að rifja upp þá
mörgu og ágætu manmkosti, sem
hann bjó yfir og samferðamenm
hams kynntust. Kristinn hafði mik-
ið yndi af músik, og á yngri árum
spilaði hann á harmóniku. Stund-
um, er hanm rifjaði upp atburði
frá þeim tímá, þegar hanm spil-
aði á dansleikjum, sagði hann mér
ýmislegt Skemmtilegt, sem fyrir
kom á slíkum skemmtunum, og
bætti hann þá oft við: „Og auð-
vitað endaði það með myljamdi
slagsmálum — hvað heldurðu? Em
þá þarndi ég foara nikkuna eins og
ég gat, og oftast gat ég stillt til
friðar með þeiní hætti.“ Og æði
miargt sbemmtilegt var það, sem
Kristimm heitinn sagði frá yngri ár-
um símum, en ekkl verður það
irakið hér.
Árið 1950 stofnuðu þau Una
Guðmundsdóttir og Kristinn heim-
ili og bjuggu saman til skapadæg-
urs hans. Una reyndist honum hin
ágætasta kona og tókst með þeim
gagnkvæmur skilningur á öliu því,
sem prýða rnó góða sambúð. Þeim
varð ekkí barna auðið./ Frú Una
dvelur nú og mun eflaust dvelj-
ast hjá Guðmundi Björnssyni
lækni og konu hans, sem hafa
reynzt henni fyrr og síðar tryggir
vinir, og er ekki að efa, að við hið
bráða fráfall Kristins munu þau
reynast henmi hjálparhellur í hví-
vetna.
Um nokkurra ára skeið hélt
Kristinn uppi skemmtunum fyrir
Hafranesfólkið einu sinni ári.
Það gerði hann meðal annars til
þess, að Haíranesingar gætu haldið
kunningsskap og tryggð áfram, þó
að göml'u húsbændurnir væru
löngu gengnir. Trygglyndi Krist-
ins verður ekki mælt og vegið, það
var stórkostlegt. Því má bæta við,
að Kristinn var hraustmenni að
burðum.
Þeir verða eflaust margir, sem
fylgja Kristni til grafar í dag. Og
þeir, sem ekki koma þvi við, semda
honum hlýjar kveðjur og þakklæti
fyrir órjúfandi tryggð fyrr og síð-
ar.
Kæri vinur. — Ég kveð þig með
söknuði og sakna þess mjög, er ég
á göngu minni niður Laugaveginn,
mæti þér ekki lengur. En eitt vit-
um við þó með vissu, — og það
er líka það einasta, — að einhvern
tírna munum við deyja. Ég óska
þér góðrar heimkomu handan
landamæranna miklu og efast ekki
um, að þeir, sem á undan ru
gengnir, munu taka á móti þér sem
sama góða, trygga og ljúfa vinin-
um, sem aldrei brást.
Olíver Guðmundsson.
\
9
L