Íslendingaþættir Tímans - 25.10.1968, Síða 23

Guðrún Guðbrandsdóttir
frá Sunnuhlíð
ITj.nn 25. sept. var til moldar
borinn í Undirfellskirkjugarði ein
onætasta, fyrrverandi húsffeyja í
Vatnsdal, Guðrún Guðbrandsdóttir
frá Sunnuhlíð.
Guðrún var fædd á Svangrund í
Engihlíðarhreppi 24. marz 1883.
Móður sína missti Guðrún, þegar á
fyrsta ári, og ólst upp í skjóli föð-
ur síns á ýmsum stöðum í Húna-
þingi, án allrar móðurumhyggju.
Árið 1910 giftist Guðrún, Guð-
mundi Magnússyni, hinum þraut-
seigasta athafnamanni, og hófu
þau það ár búskap í Sunnuhlíð, sem
er næst fremsti bær í Vatnsdal.
Efni voru engin, en atorka og vilji
til að bjarga sér því meiri. Mann
sinn missti Guðrún á hinn svipleg-
asta hátt árið 1934, frá 7 börnum,
en fjölskyldan lét í engu bugast,
og bjó Guðrún áfram með börn-
um sínum, þar til sonur hennar,
Gestur, tók við búi. Búsforráð inn
anbæjar hafði Guðrún, þar til Gest
Ur kvæntist árið 1953. í 43 ár veitti
þessi tápmikla ágætiskona heim-
ilinu í Sunnuhlíð forstöðu. Hún sá
jörðina sína breytast úr rýru koti
í hið notalegasta býli. í stað gamla
lélega torfbæjarins, þar sem hún
ól öll sín börn, sá hún rísa ný-
tízku hús, svo var og með öll úti-
hús.
Guðrún sá 7 mannvænleg börn
þeinra hjóna vaxa úr grasi, og það
sem bezt var, að öll þessi börn sá
hún verða hin prýðilegustu þjóðfé-
lagsborgara.
Þó að ættemi og kynfylgja hafi
alltaf mikið að segja, þá mun þó
uppeldið oftast hafa úrslitaþýð-
ingu gagnvart manndómi og lífs-
stefnu afkomandans. Guðrún varð
Mka þeirrar gæfu aðnjótandi að
njóta kærleiksríkrar umhyggju
barna sinna og tengdabarna, enda
hafa áreiðanlega fáar konur fórn-
að meiru fyrir börn sin en Guð-
rún í Sunnuhlíð. Hún var ein af
þessum mæðrum, sem aldrei hugs-
eigandi í austurrískri ferðaskrif
stofu og hluthafi í fyrirtæki, er
Verzlaði með íþróttavarning bæði
austan hafs og vestan. Þurfti hann
oft að ferðast milli Evrópu og
Ameríku. Valdi hann þá oft flug-
leiðina yfir ísland og dvaidj hér
í nokkra daga.
Enda þótt Rieder tæki snemma
þá ákvörðun að keppa ekki að sig
hrvinningum á skíðamótum, held-
hr einbeita sér að námi sínu og
bndirbúningi undir ævistarfið,
bafði hann þó alltaf mikið yndi
flf skíðaferðum og var eins og áð
hr var sagt afburða skíðamaður.
Vorið 1961 var hann hér á ferð
og lagði svigbrautir á Skíðamóti
íslands, sem þá var haldið á fsa-
firði. Var þá tækifærið notað og
baldið skíðamót við skíðaskálann
í Hveradölum og nefnt Riedermót
ið. Bar hann þá, þrátt fyrir enga
sóræfingu, sigurorð af öllum okk-
ar beztu skíðamönnum.
Otto Rieder kunni vel við sig
á íslandi. Hann eignaðist hér fjölda
kunningja og vina, einkum úr hppi
skíðamanna. Skömmu fyrir andlát
sitt skrifaði hann vinum sínum
hér og sagðist ætla að koma til
íslands í vor með fjölskyldu sína.
Hann var kvæntur Maria Hochgr-
undler og áttu þau 3 dæur. Höfðu
margir skíðamenn hlakkað til
þeirra funda. En nú er hann
horfinn. tslenzkir skíðamenn
sakna vinÆ. i stað. Þeir senda ást-
vinum hans samúðarkveðjur og
minnast hans með virðingu og
þökk.
Stefán Kristjánsson.
uðu um sjálfar sig heldur íórnuðu
öllu lífi sínu fyrir fjölskyldu sína.
En kærleikur Guðrúnæ náði
lengra en til fjölskyldunnar. Hún
var kona, sem ávallt vildi öllum
gott gera, alltaf var Guðrún reiðu-
búin að rétta öðrum hjálparhönd,
ef hún mátti því við koma. Öfund
var ekki að finna í hennar hjarta
og aldrei heyrðist hún hallmæla
neinum. Ef Guðrúnu líkaði miður
við einhvern, þá vildi hún sem
minnst um hann tala. Árið 1961
keypti Gestur sonur Guðrúnar
7/10 af höfuðbólinu Kornsá, og
fluttist þangað árið 1962. Guð-
rún fluttist þá með Gesti og konu
hans að Kornsá, og dvaldi hjá
þeim til dánardægurs, þó mun
hún að mestu hafa þurft að dvelj-
ast á sjúkrarúsinu á Blönduósi
hin síðustu tvö og hálft ár. Þar
andaðist hún 13. sept. eftir langt
og mikið ævistarf.
Svo mikil var tryggð Guðrúnar
við jörðina, sem hún bjó á öll sín
manndómsár, lifði í ástríkú hjóna
bandi í 24 ár, vann hörðum hönd-
um méðan orka leyfði — og sú
orka var mikil — sá sinn blórn-
lega barnahóp vaxa og verða nýta
borgará, að aldrei mun hún hafa
kunnað eins vel við sig á Kornsá,
eins og í Sunnuhlíð, enda þótt
hún kynni vel að meta það, að
Gestur sonur hennar gæti með
dugnaði sínum og manndómi fært
sig af lítilli jörð á eitthvert bezta
höfuðból Vatnsdals.
Eitt sinn skai hver deyja, og
eigi er ástæða til að syrgja það,
þó að fólk fái hvíld, þegar starfs-
orka er þrotin, og hreystin horfin,
„en orðstír deyr aldrei, hveim sér
góðan getur“ er sagt í Hávamálum,
og mun það verða eilífur sannleik
ur. Sem gamall sveitungi þinn Guð
rún, veit ég að þessi orð Hávamála
eiga við þig, og svo munu allir
þínir sveitungar og aðrir, er þig
þekktu hugsa. Ég samgleðst börn
um þínum, tengdabörnum og
barnabör^nm að hafa átt móður
sem þig. Nú ert þú komin yfir
móðuna miklu. Ef annað líf er til,
þá er ég viss um, að þú átt góða
heimkomu á landi upprisunnar.
Sem gamall sveitungi og íslend-
ingur, þakka ég þér fyrir ævistarf-
ið og það góða fordæmi, sem þú
hefur gefið mæðrum þessa lands.
Megi þær sem flestar feta í fót-
spor þín. Blessuð sé minning þín,
Guðrún frá Sunnuhlíð.
Hannes Pálsson.
ISLENDINGAÞÆTTIR
23