Íslendingaþættir Tímans - 13.02.1970, Blaðsíða 3

MINNING
JÓN EYJÓLFSSON,
bóndi Miðgrund
Bóndi er bástólpi,
bú er landstólpi.
Hin kunnu orð þjóðskáldsins
um bónda og bú fóru um huga
minn, er ég heyrði andiátsfregn
gamals og góðs nágranna míns,
Jóns Eyjólfssonar á Miðgrund, en
milli heimila okbar var aðeins
snertispölur. Minning hans er mér
kær. Af honum og hans ágætu
konu, Þorgerði Hróbjartsdóttur,
var alltaf hægt að læra, en fyrst
og fremst var það góðviid samfara
látlausri hógværð, sem barnssál
mín hefUaðist af. Gjafmildi þeirra
og gestrisni mun lengi lifa í minn-
ingu meðal okkar, sem enn stönd-
um á ströndu þessa lífs.
Jón fæddist að Vallatúni 14.
apríl 1886, sonur Eyjólfs Jónsson-
ar bónda þar og konu hans, Jó-
hönnu Jónsdóttur frá Vesturholt-
um. Með þeim fluttist Jón að Mið-
grund tveggja áta gamal og átti
Þar síðan heimili til æviloka. Að
honum stóð gott fólk, er ætíð var
fremur veitandi pn þiggjandi.
Jón ólst upp við störf til lands
og sjávar. Varð hann snemma lið-
tækuir sjómaður á áraskipum við
Fjallasand og síðar margar vertíð-
ir í Vestmannaeyjum, þar sem
hann átti um skeið hiut í útgerð.
Oft var þessi vinur minn harmi
sleginn, er ástvinir kvöddu lifið á
sviplegan hátt. F.yrsr fórst af slysi
við uppskipun í Eyjafjallasandi
ungur og efnilegur bróðir. Var að
honum mannskaði og harmu" sár
hjá eftirlifandi ættimgjum og sveit-
inni allri.
Jón gekk í hjónaband 1919 með
Þorgerði Hróbjartsdóttur, er þá
var ekkja. Fyrri maður hennar,
Bjarni Eiríksson bóndi á Ásólfs-
skála, fórst við s.iósókn í Vest-
tnannaeyjum 1912. Áttu þau einn
son, yndislegt barn og siðar hinn
drenglyndasta mann, Jón Guð-
mann, er Jón gekk í föðurstað.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Heimilið hjá ungu hjónunum á
Miðgrund óx að efnum og mynd-
arskap, bæði samhuga um, að svo
mætti verða. Voru þó búshlutir
húsfreyju fyrst lítt nýt'zkulegir.
Ketill hékk í festi yfir hlóðum, búr
var með moldarveggjum og mold-
argólfi, en hvarvetna mátti sjá
hreinlæti, er til fyrirmyndar var.
Saman eignuðust þau lijón þrjú
börn, er komust til fullorðinsára.
Voru þau öll sem foreldrar þeirra,
drengir góðir. Þar dró ský fyrir
sólu. Einkasonurinn Hróbjartur,
lézt í bílslysi, eldri dóttirin, Jó
hanna, dó skömmu seinna frá
fimm ungum börnum. Sjálfsagt
hefur vinur minn átt von á, að
sonurinn í blóma lifsins yrði aif-
taki sinn að óðali. Þarna var brot-
ið í blað, lífið þungt og biturt.
Harmar voru bornir hljótt og störf
in unnin svo sem skyldan bauð.
Þorgerður Hróbjartsdóttir dó •
1957. Hin hlýja, nærgætna hús-
freyja var öllum harmdauði.
Nokkru áður hafði Sigríður dóttlr
Jóns og Þorgerðar flutt að Mið-
grund með manni sínum, Guð-
mundi Ámasyni, og ungum börn-
um þeirra, er urðu afa sínum til
yndis í elli og raunum. Á heimil-
inu óx einnig upp ungur dreng-
ur, Hróbjartur, sonur Jóhönnu og
manns hennar, Gunnlaugs Sigurðs
sonar. Reyndist Jón honum í senn
afi og faðir.
Guðmund Árnason þraut með
öllu heilsu skömmu eftir komuna
að Miðgrund og enn hjó dauðinn
skarð í ættargarðiinn. Ekkjan
unga, Sigríður, bjó áfram á Mið-
grund af einstökum dugnaði, kom
börnum sínum til manns og faðir
og dóttir studdu hvort annað með
ráði og dáð.
,,Bóndi er bústólpi, bú er land-
stólpi“. Víst eru þær sannar þess-
ar hendingair sé búið rækt af holl-
ustu, og það gerði Jón á Miðgrund
3