Íslendingaþættir Tímans - 13.02.1970, Blaðsíða 27

móður, en hún var ekki aldeilis á
því að leggja árar í bát upp og
„láta vagga sér á öldum værðarinn
ar“. Nei ekki alveg! Hún hafði alls
ekki farið varhluta af ættgengi
Blöndalanna, fegurð lífs og lita
varð að fá útrás, enduróma í sál
hennar, endurróma á pappír, á lér-
efti, mottum eða einhverju slíku.
f hlutfalli við breyttar aðstæður
áttu eðlishæfileikar Elínar meiri
þroska skilyrði, en hæfileikar föð-
ur hennar, því að þótt hún væri
dugnaðarforkur til alls er lífsbar-
áttan krafði, hefur eðliskrafan til
iistsköpunar sjálfsagt aldrei látið
svæfa sig alveg og einn vetur var
hún á Lýðskólanum á Hvamms-
tanga og eitthvað lærði hún að
teikna hjá „Mugg“ og hlaut a.m.k.
einhverja leiðbeiningu við málun
hjá frænda sínum Gunnlaugi
Blöndal listmálara.
Mest mun þó hafa mátt sín, eðl-
ishæfnin og brennandi áhuginn. Er
það svo ekki eitt af miskunnsemd-
um tilverunnar, að veita henni
hvfld, þegar sjónin var að þverra,
svo að hún hlaut að hætta að geta
notið litasýnar í hreinu ljósi og
heyrnin að bila líka, sem henni
mun einnig hafa verið sárt, því að
hressilega glöð var hún jafnan
heim að sækja og naut innilega af
glöð- spjalli og var þar enginn
eftirbátur sjálf, góðan hlut til að
leggja.
Málverkasýningin hennar í hlöð-
unni í Eddu, sýnir bezt, hve þessl
meðfædda listhæfni var vinnuhörð
við Elínu. Samt var henni það ekki
nóg, annara list í slíkum formum
og öðrum, var líka hugsvölun, virt
og hirt og vel til haga haldið, úr-
klippur úr blöðum, orðsins list
sem annað.
Það mun ekki þurfa að telja
rnörg ár frá fæðingardegi Elínar
Blöndal, 13. júní 1895, þar til hver
annar dagur varð langur og er
hún hallaði sér rétt augnablik útaf
10. þ.m. efast ég ekkert um, að
hún ætlaði aðeins að safna nýjum
krafti til þeirra mörgu starfa er
hún átti ávallt framundan.
Við vonum öll, að sá svefn hafi
orðið henni vær og hún vaknað
jafn hressilega til nýrrar vista, því
að vel er þeim ávallt fagnað, er
heim kemur að loknu góðu dags-
verki, sem hefur skilið niðjum
samtíð og firamtíð eftir varða við
veginn, letraðan með eigin lífi:
»Vinn meðan dagur er“.
Ingþór Sigurbjs.
ÁTTR/EÐ:
VALGERDUR BJARNADÓTTIR
FRÁ HREGGSTÖÐUM
Á áttræðisafmæli hennar 17. október 1969.
Hvað er svo mjúkt sem móðurhöndin kær
er milt hún hlúir barni smáu að?
Hvar er svo ljúft sem hjarta móður nær
að hjúfra lítinn kropp, sem nepjan herðir að?
Hvar finnst á jörðu friðsællegra skjól
en faðmur móður barni því sem kól
í veðrum lófs er vetur byrgði sól?
Vdð fóðurkné það man sín dýrstu Jól,
Er lít ég yfir liðna árafjöld
og leiftrum bregð um minninganna svið,
þá er sem lyftist undir tímans tjöld
og tíðin horfna blasi augum við.
Þá man ég oft hve köld þín voru kjör
og kröpp, sem heftu óska þinna för.
Þó brast ei traust þitt blessun Drottins á,
né boðum hans að vikja í neinu frá.
Þú ótrauð greindir sundur rétt og rangt,
og reyndist mörgum val þitt stundum stramgt
En verður betra vegarnesti léð
en vöndum huga og handar verkum með?
Ég minnist þess hve miðlaðir þú jafut.
og mörgum deildir verð af litlum skammt.
Það fylgdi blessun bita hverjum með
og bergðum teig, er hönd þín veita réð.
Nú horfum við á hópinn glaða þinn.
Hve margoft straukst þú tár af hrelldri kinn?
Því færum við í geði glöð og klökk
þér gæfuósk og hjartans innstu þökk.
Somir.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
27