Íslendingaþættir Tímans - 13.02.1970, Blaðsíða 17

íebiíiar 1879. Ólst iiann þar upp
til full&rðinsára, ásamt fleiri syst-
kinum sínum. Árið 1902 kvæntist
hann h-eitmey sinni Sólveisu Hall-
grímsdóttur frá Ytra-Hvarfi i
sömu sveit. Búskap sinn bvriuðu
þau á Uppsölum en fluttu fljótlega
þaðan til næsta bæiar, þar sem þau
munu hafa verið * húcmennsku um
skamman tíma. Þá fiuttu þau að
Hamri þar sem þau bjuggu á %
jarðarinnar í 5 eða 6 ár. Fluttu
að Hjaltastöðum árið 1913, biuggu
þar til ársins 1921 er þau fluttu
bú sitt að Skeggstöðum. Þar
biuggu þau til ársins 1935 en það
ár brugðu þau búi og voru eftir
það á nágrannabæium næstu árin.
Búskapur þeirra hjóna var aldrei
fyrirferðarmikill. Þau bjuggu
snotru búi, áttu það sem þau höfðu
undir höndum annað en bújörð
sína. Vissi ég aldrei tii að þau hjón
skulduðu neinum neitt. Metnaðar-
gjarn vissi ég Gamalíel geta verið,
þó ekki þannig að það skaðaði ná-
ungann því vamm sitt mátti hann
ekki vit-a í nokkrum hlut, og lofaði
hann einhverju mátti reikna með
að það stæði sem stafur á bók.
Þau hjón eignuðust 5 börn. Tveir
synir þeirra komust til fullorðins-
ára, en hin þrjú misstu þau ung.
Synirnir eru: Hannes, áður starf-
andi fulltrúi í Stjórnarráðinu
í Reykjavík, og Sveinn búsettur í
Kópavogi, báðir hinir mætustu
menn. Konu sína missti Gamalíel í
nóvember 1936 mjög snögglega.
Hafði hún að vísu ekki gengið heil
til skógar um árabil og varð aldrei
hraust eftir að hafa gengið undir
skurðaðgerð vegna meinsemdar ná
lægt 20 árum áður. Fráfall hennar
var Gamalíel mikið áfall og það þvf
fremur sem synir hans báðir voru
þá búsettir í Reykjavik, en að
flytja til þeirra, þá hugsun gat
Gamaíel næstum aldrei hugsað til
enda. Heimabyggðin var honum
kærust. Svarfaðardalurinn átti
hug hans allan. Næstu þrjú árin
eftir lát Sólveigar var hann til
heimilis hjá vinum og kunningj-
nm þar heima, en vorið 1939 tók
hanm sig upp og flutti til Reykja-
víkur fyrst til reynslu eins og
Janm orðaði það sjálfur. Hann
^veits því að hann mundi ekki
festa þa,r yndi og bjóst eims við að
*°ina til baka aftur, en svo fór þó
ekki. Að vísu gekk hann svo frá
fyrstu árin, að erindi átti hann norð
Ur á heimaslóðirnar á hverju ári.
Hann hafði verið ullarmatsmaður
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
hjá Útibúi Kaupfélags Eyfirðinga á
Dalvík um árabil og svo var þá
enn. Þessu starfi vildi hann ekki
sleppa meðan heilsan leyfði og
enníremur ef bannig færi að hann
festi ekki rætur Þar syðra. Hann
hafði þá að einhverju að hverfa
heim aftur. Svo fór þó ekki. Hann
rækti þetta starf sitt næstu árin
með búsetu í Reykjavík og undi
að því er virtist allvel þessari ráða
breytni sinni. Þótt ferðunum fækk
aði norður er árunum fjölgaði
fylgdist Gamalíel ótrúlega vel með
hvað gerðist þar nyrðra. Sýn-
ir það bezt hvar hugur
hans var, og minnið var ó-
bilandi. Heimili hafði hann lengst
hér syðra hjá sonum sínum sem
báðlr eru fjölskyldumenn og hafa
aukið kyn sitt, en síðustu árin þrjú
eða fjögur bjó hann á Hrafnistu,
dvalarheimili aldraðra sjómanna.
Var hann þá farinn að heilsu þótt
fótaferð hefði hann lengst og hætt
ur vinmu nokkur síðustu árin. Van
heilsu hafði hann kennt (kölkun í
baki) meðan hann enn var í Svarf-
aðardalnum sem þjáði hann nokk-
uð og ágerðist með aldrinum þótt
það út af fyrir sig bugaði hann
Framhald af bls. 7
manni hennar Guðmundi Ó- Guð-
mundssyni að Eyrarhúsum í
Tálknafirði.
Á sínum yngri árum stundaði
hann sjómennsku, bæði á skútum
og mótorbátum. Hann átti mörg
áhugamál, einkum fyrir unga fólk-
ið 1 sveitinni. Stofnaði t-d. barna-
stúkuna Geislan og starfaði við
hana af lífi og sál. Einnig vann
hann að slysavarnamálum. Ferðað-
ist hann þá um Vestfirði og kenndi
hjálp í viðlögum, þá vann hann á
vegum skógræktarfélagsins í sinni
sveit og víðar.
Árið 1947 flutti fjölskyldan frá
Eyrarhúsum til Hafnarfjarðar, en
Guðmundur heitinn varð kyrr að
Eyrarhúsum hjá Steinunni Finn-
bogadóttur og Albert Guðmunds-
syni kaupfélagsstjóra.
Um hver jól dvaldi hann hjó f jöl-
skyldunni í Hafnarfirði og hlökk-
uðum við systkinin alltaf til þeg-
ar von var á Gumma, því alltaf
var hann jafn kátur og hress.
Þökkum við honum af heilum
aldrei. Að minnsta kosti brast rödd
hans ekki þótt annað bilaði og til
hennar átti hann hægt með að
grípa til að hressa upp á andrúms-
loftið í næsta nágrenni. Hjá Eiríki
Hjartarsyni bróður sínum vann
hann hér í Reykjavík meðan hann
mátti einkum þá við innheimtu-
störf og sitthvað fleira. Þegar
heilsa hans tók að bila til muna
hafði hann af þvi nokkrar áhyggj-
ur að efni hans mundu ekki
hrökkva honum til framfærslu
á elliárunum. Má af því nokkuð
marka að sjálfsbjargarviðleitnin
var honum rikulega í blóð borin
og ekki var létt að sætta sig við
þau ókjör sem ellin býður upp á
að leiðarlokum.
Hann andaðist 30. október síðast
liðins og var jarðsettur frá Foss-
vogskapellu 6. nóvember 1969.
Minningin um Gamalíel mun
lengi lifa hjá þeim sem kynmtust
honum og áttu með honum ein-
hverja samleið.
Góða ferð Gamalíel og hafðu
þökk fyrir samstarfið og alla góða
viðkynningu.
huga alla tryggðina sem hann auð-
sýndi okkur. Eftir að við stofnuð-
um heimili sjálf sýndi hann börn-
um okkar sömu hjartahlýjuna, því
hann var sérstaklega barngóður.
í aprílmánuði árið 1967 flutti
hann alfarinn að vestan. Eftir bað
dvaldi hann á Hrafnistu. Síðustu
mánuðina var hann rúmliggjaadi
og oft mikið þjáður Eftirlifandi
systkini Guðmundar eru Jóhanna
sem nú dvelur á Hrafnistu og
Sveinn sem búsettur er í Reykja-
vik.
Guðmundur var jarðsunginn frá
Stóra-Laugardalskirkju í Tálkna-
firði 27. sept. s.L, því að fyrir vest-
an var hugur hans alltaf.
Að leiðarlokum þökkum við hon
um órofatryggð og vinóttu sem
hann sýndi okkur allt frá bernsku
og biðjum honum blessunar guðs
í nýjum heimkynnum þar sem eig-
inkonan og aðrir ástvinir taka á
móti honum.
Blessuð sé minning hans.
Systkinin frá Eyrarhúsum.
17
Sigurjón Kristjánsson.
Guðmundur Bjarni Sveinsson