Íslendingaþættir Tímans - 13.02.1970, Blaðsíða 5

fcinl mín, nokkur hafa horfið úr
þessum heimi, sem eðlilegt er, eft
ir rúm 60 ár. En sannfærð er ég
um það, að öll mundu þau og önn-
U'r.e r síðar nutu kennslu hans þar
í sveit, taka undir þau orð mín,
að betri kennara væri ekki hægt
að hugsa sér. En liægast á ég með
að segja frá mínu eigin brjósti,
tnér þótti vænt um hánn. Þeir,
sem ekki kynntust Elíasi í skóla-
Stofunni, sáu aldrei beztu hlið
hans. í daglegri umgengni var
hann fremur duiur og fáskiptinn.
En í skólastofunni geislaði af hon-
Umg óðvild og áhugi á að fræða,
skilningur á misjafnri getu og
íundaríari barnsins. Því ávann
hann sér traust og trúnað flestra
— ef ekki allra. Ifann var kennari
af Guðs tnáð. Minnisstæðust er mér
kristindómsfræðsla hans, hún var
ljós og mér fannst hann einlæg-
iega trúa þvf, sem hann útskýrði.
t*egar ég tók fullnaðarpróf úr
barnaskólanum, gaf hann mér
»Bók æskunmar“. Hún veitti mér
tnikla blessun á mínum æskuár-
Um. Annars þáttar í kennslustarfi
hans verð ég að geta, það var söng-
hennslan. Fljótlega fékk hann lít-
ið orgel í skólann, varð það lyfti-
stöng söngsins. Hvern morgun var
sunginn sálmur eða ættjarðarljóð.
Svo voru vissir söngtimar á viku.
Eór svo, að það náði út fyrir barna
skólann, voru þá kvöldæfingar og
ft'jálst að koma þeirn er vildu.
Einnig hélt hann uppi á tímabili
smákvöldnámskeiði í öðrum náms
Sveinum fyrir unglinga og eldri í
uágt'enninu.
Mestallan timann, sem Elías
kenndi í Þykkvabæ, var hann til
heitnilis hjá foreldrum mínum,
síundum með Helga son sinn með
sér, er skólaaldri var náð, svo
k.vnnin urðu mikil og góð. Lítið
orgel pantaði hann, til að hafa á
heimdi foreldra minna og spilaði
® það í frítímum sínurn, _sér og
hcitnilisfólkinu til ánægju. Ég fékk
Pað svo, er ég fór að Seglbúðum,
°g vil halda því við sem minjagrip.
Elías var mikill röskleikamaður,
hann gekk á milli heimilis síns og
skófastaða, fór heim á laugardags-
völdiuni, en kom aftur á sunnu-
“ðgskvöld, og eins og gefur að
, ^j*. oft í misjafnri færð á vetr-
m’ óbrúuð vötn og lækir, allt
enia Skaftá. En svo á sunnudög-
.m fór hann til kirkjunnar, hvern
, aS sem messað var. Þar lét
an* sig aldrei vanta. Góð sam-
!*slendingaþættir
vinna var með presti og honum
og vinátta milli fjölskyldnanna.
Efni voru iítil fyrstu búskapar-
ár þeirra hjóna. En Elías átti þá
konu, sem svo vel fór með allt, að
ekkert virtist skorta, heimilið bar
af í hreinleika, bæði í húshaldi og
fatnaði. Svo hélt það áfram að
blómgast í barnaláni og störfum.
Söknuður var mikill, er þau fóru
úr héraðinu, en blessunaróskir
hafa fylgt þeim. Það reyndist líka
langur og gifturíkur starfsdagur
eftir, sem Reykvíkingar muna, þó
að hálf öld sé liðin frá byrjun
hans þar.
En tengslin hafa eklci verið slit-
in við gamla átthaga. Oft hafa
gamlir héraðsbúar, ættingjar og
vinir heimsótt þau hjón og alltaf
mætt sömu hlýju gestrisninni. Þá
getur maður ekki annað en minnzt
Jónínu, dóttur þeirra, sem á sinn
stóra hlut í því. heimiii, alla tíð
búið í sama húsi og annazt eftir
þörfum. Hún og maður Itennar
bættu við húsið, er þau giftust, tii
þess að þurfa ekki að flytja annað.
Þessi minningargrein langar
mig að sé kveðja og þakkarorð frá
eidri kynslóðinni í Prestsbakka-
kirkjusókn og skólahéráði Kirkju-
bæjarhrepps, til látins sæmdar-
manns og eftirlifandi konu og
barna.
Þegar Prestsbakkakirkja var 100
ára, gaf Elías og kona hans álit-
iega peningagjöf, sem stofnsjóð
til orgelkaupa í kirkjuna, er til-
fcækt þætti. Orgelin voru áhuga-
mál Elíasar ævina út. Þegar hann
hætfci sem yfirkennari Miðbæjar-
bamaskólans, er aldurstakmarki
var náð, áttu ongelin hug hans og
starfsorku alla, meðan stætt var,
við smíðar og viðgerðir. Að koma
niður í stofuna hans. þar sem orgel
in stóðu hlið við hlið og hann lék
sálmalög á uppáhaldsorgelið sitt,
var stund. er veitti frið og fögnuð.
Ég veit, að nú ert þú ferðbú-
inn, en á fallega heimilimu þínu
hefur þú verið glaðastur. Svo vona
ég og trúi að verði, meðan áskilið
©r.
„Guð er eilíf ást,
engu hjairta er hætt.
Ríkir éilíf ást,
sérhvert böl skal bætt.
Lofið Guð, seni gaf,
þakkið hjálp og hlíf.
Tæmt er húmsins haf,
allt er Ijós og líf.“
Gyðríður Pálsdóttir.
NNING
Steingrímsdóttir
söngkona. Kveðja.
Brostinn er bjartur strengur
Bliknuð er rósin dýr..
Titra nú tónar hörpu.
Tregi í hjörtum býr.
Röðullinn rökkvi sveipast,
reynslan er djúp og sár.
Hugir þó aftur hefjast
og himininn verður blár.
Því eilíft er söngsins yndi
og auðnugjöf dagur nýr.
Listin á líf, sem varir
og listin er perla dýr.
í sál þinni sumar barstu,
í sömgnum þú guð þinn fannst.
Sótt var í átt til sólar
og sól var hvar, er þú vannst.
Á leið þinni blómin brostu —
Þau breiðast um gengin spor.
Minning þín mild og fögur
minnir á sóíhlýtt vor.
í vorblæ — við unaðsóma
opnast þér hærra svið.
Sælt mun að sjá og njóta,
er sumar þar brosir við.
Glitra mú gigjustrengir
við geislanna milda ljós.
Mót heiðblárri himinhvelfing
horftr þú — drifhvít rós.
Jórunn Ólafsdóttir
frá Sörlastöðum.