Íslendingaþættir Tímans - 12.06.1970, Qupperneq 13

Sigfús Sigurgeirsson
sjómaður
Þa'ð hefur dreglzt úr hömlu, að
ég skrifaði nofckur kveðjuorð um
|vin minn og kunnin'gja, Sigfús
Sigurgeirsson, sem lézt af slys
förum fyrir rúmu ári, aðeins 29
ára gamall.
Sigfús, eða Sissi, eins og hann
var kallaður í kunningjahópi, naut
þess að lifa lífinu, jafnan kátur
og hress og með gamanyrði á
Vör. Þegar siíkir drengir falla frá
fyrirvaralaust, virðist manni lífs-
gátan torráðnari en nokkru sinni
fyrr.
Sigf’ús Sigurgeirsson fædd-
ist í Reykjavík 4. janúar 1940,
sonur hjónanna Hlífar Gestsdótt
ur og Sigurgeirs Sigfússonar, bif
reiðastjóra. Hann ólst upp hér í
Reykjavík og tók snemma þátt í
íþróttum, eins og bræður hans
allir, sem sumir hafa orðið lands-
þekktir íþróttamenn. En fyrir
hann var keppnin ekki aðalatriði,
heldur þátttakan. Að vera með af
lífi og sál, var hans mottó, ekki
aðeins á íþróttasviðinu heldur
hverju því, sem hann tók sér fyr-
ir hendur.
Kunningsskapur okkar Sissa
hófst fyrir mörgum árum. Þá
var hann að fylgjast með yngsta
bróður sínum, sem var að
byrja í knattspyrnu. Síðan hélzt
kunningsskapur okkar.
Hin síðari ár voru helztu aí-
skipti Sissa af íþróttamálum þau,
að hann tók sér íyrir hendur að
dæma leikí í handknattleik. Slík
störf eru ætíð vanþatoklát, en þó
held ég, að Sissi hafi nptið trausts
og almennra vinsælda fyrir þessi
störf sín.
Dauða hans bar að 4. marz í
fyrra. Gliaður og reifur hafði hann
haldið að heiman í nýju sklps-
rúmi til fiskveiða og af miðunum
til erlendrar hafnar. Þaðan barst
fregnin um hið sviplega andlát
hans.
Um leið og ég vl nota þetta
tækifæri til að votta foreldrnm
hans og bræðrum samúð, vil ég
Ijúka þessum orðum með nokkr
um ljóðlínum Jónasar Hallgrims-
sonar.
“Nú ertu lagður
lágt 1 moldu
og hið brennheita
brjóstið kalt.
Vonarstjarna
vandamanna
hvarf 1 dauðadjúp,
en drottinn ræður.“
Blessuð sé minning góðs
drengs, sem hvarf sjónum okk
ar aHt of fljótt.
1 — alt.
t
Bjarni
Frímannsson
Garðshorni
Þelamörk Eyjafirði
F. 14.11. 1952.
D. 10.5. 1970.
Sortnaði um stund
sólunnar lund
•er gnauðaði vindur á gíugga.
Sólskríkjan söng
sín sorgarljóð löng
um ævinnar skin og skugga.
Ég lærði hennar Ijóð
og las úr þeim óð
til þeirra sem gráta og sakna,
að mannanna mein
læknar minningin ein
um þá vini sem framar ei vatona.
Skömnn var sú stund
þú steigst vora grund
þau spor í sandinum lifa.
Menn muna þín verk
.svo mörg — svo sterk
meðan hjörtun í brjóstunum
bifa.
Svo sönn var þín sál
svo satt var þitt mál
úr augunum lífsgleðin brann.
Nú horfir þú hátt
yfir heið-hvolfið blátt
hjá guði í himnanna rann.
Döprum ástvinum styrk
meðan sorgin er myirfk
geföu Drottinn algóði faðir.
Efldu traust þeirra og trú
isvo þeim takist það nú
endurfunda'nna bíða vonglaði^
Sfcólabróðir vor ítoæir
kveðju okkar mun blær
bera hátt yfir kvöldroðans síký.
Um síðir við öll
í eilífðarhiöli
hjá guði við hittumst á ný.
Bekkjarsystkiu frá Reykjaskóla.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
13