Íslendingaþættir Tímans - 12.06.1970, Page 20

SJÖTUG:
Guðrún ÓLafsdóttir,
Keldu, Vatnsfjarðarsveit
(ff myndir og olíumálverk mettan
íhún dvaldi þar. f Danmerkurför
sinni 1933 jók frú Svava vi'ð þá
þekkingu sína og lærði postulíns
málningu og hefur hún síðan
stundað þessa listgrein og kennt
hana í Reykjavík í meira en 20 ár.
Um skeið fékkst frú Svava nokk
uð við ritstörf og hefur hún meðal
annars þýtt tvær hækur, sem á
prent hafa komið. Eru það ritin
Vaknið. sem kom út 1928 og Andi
hinna óbornu, sem kom út 1929.
Hvortveggja bókin f jallar um and-
•leg mál, en á bví málefni hefur frú
Svava alla tíð haft miklar mætur,
•að glíma við gátur lífsins og reyna
að skvggnast bak við bað fortjad
„sem hæðanna dvrð oss felur“.
Eins og ráða má af þessari stuttu
afmælisgrein hefur líf frú Svövu
verið viðburðarikt og gleði hennar,
eins og flestra annara verið bland
in sorg og örðugleikum, en hún
ber vel hinn háa aldur sinn, og
sama hlýjan, skilningurinn og góð
vildin skín úr augum hennar eins
og þegar ég man fyrst efti” henni
á Hvanneyri þó á+tatíu árin hafi ;.ð
sjálfsögðu markað í útlit hennar
eín eðlilegu spor.
Úti á svölunum á Selvogsgrunni
8 stendur hægindastóll með mjúku
og hlýju teppi og öðrum góðum
búnaði. Þar situr frú Svava ákveð-
inn tíma á hverjum degi, hvernig
sem viðrar, og nýtur þar hvíldar i
kyrrð og einveru.
Við höfðum setið og spjallað
saman nokkra stund, og rifjað
upp minningar frá löngu liðnum
döþum, og ég býst til að kveðja.
Viltu svara einni spurningu minni
frú Svava að loku? Hvert er við
horf þitt nú á áttræðisafmælinu
er þú lítur yfir farinn veg?
Hún svarar mér eitthvað á þessa
leið:
— Mér finnst ég ekki vera orð-
in svo mjög gömul ennþá og ég
hefi sama áhugann og ég hafði
meðan ég var yngri á þvi að leita
hins andlega frelsis og sálarfriðar,
sem er í mínum augum það eftir
sóknarverðasta sem maðurinn g°t-
ur ö ðlazt. Ég hefi enn mifcinn
haráttuvilja, þó þrekið sé minna
«n áður, til þess að leita nýrra
leiða, og ég þrál að geta komizt
svo langt að sannreyna, að franska
spakmælið sé rétt sem segir „ að
skilja allt er áð fyrlrgefa
allt“ . Gott væri ef hægt væri
að fesfca á fcalnabamd lífsins
meira af hamingjustundum en
Að venju var fagurt í Mjóafiirði,
þótt snjór sé enn talsverður í hlíð-
um, er við sveitungar Guðrúnar á
Keldu sóttum hana heim þann 13.
maí s.l., en þann dag varð hún
sjötug, fædd aldamótaárið.
Hress og glaðleg yflrlits, fagnaði
hún gestum sínum þennan sól-
glaða maídag og bað menn gera
svo vel að gamga í bæinn og biggja
veitingar, en það er engin nýlunda
á Keldu, að fagnað er ferðamanni.
Guðrún Ólafsdóttir fæddist í
Fætinum, en svó er kallað nesið er
verður milli Seyðisfjarðar og Hest-
fjarðar fremst. Var þar fyrr á tíð
byggð tómthússmanna, er lifðu
mest á sjófangi. Hét Grjóthlað þar
er Guðrún fæddist. Er nú öðru
vísu um að litast á æskustöðvum
hennar, en um og upp úr alda-
mótum, því 'þar er nú allt í evði
gengið fyrir löngu síðan.
Ekki ætla ég mér að refcja feril
afmælisbarnsins hér, en að Keldu
kom hún frá Vatnsfirði 1938 ásamt
manni sínum, Ólafi Steinssyni, er
lézt 1966. Síðan hefur Guðrún
búið sem efckja á Keldu og notið
til þess mikils styrks stjúpdóttur-
sonar síns, Ara S. Sigurjónssonar,
er verið hefur fyrir búinu og henn-
aæ höfuðstoð, mörg hin seinni ár.
Bærinn Kelda, Jökulskelda
er alve-g við þjóðbraut og alla tíð
þeirra Ólafs heitins, var gestrisni
mikil á Keldu og fékk margur veg-
þeim erfiðu. Vandi getur það
verið en vegsemd .ellinnar
er að geta það. — Ég hefi enn
mikla ánægju af að leika á hljóð
færið mitt, og það hef ég gert síð-
an ég var un-g, og ég er þakklát
fyrir hve margir hafa stráð hlýju
og gleði á veg minn. Það fann ég
vel núna á áttræðisafmælinu.
Mesta ánægja mín er þó börnin
mín og barnabörnin, sem öll hafa
verið mér ómetanleg gleðiljós.
Jónas Guðmiundsson.
farandi þar góðan beina. Var heim-
ilið allt hið þjóðlegasta og hefur
það haldizt æ síðan. Er jafnan
ánægjul-egt að koma þar inn fyrir
dyr og setjast í eldhús eða stofu
Guðrúnar og taka hana tali. Kann
hún frá ýmsu að segja frá gamalli
tíð, því minni hef-ur hún gott og
í ýmsum stöðum verið um ævina.
Er hún jafnan hin alúðlegasta og
gamansöm hversdagslega.
Guðrún Ólafsdóttir hefur aldrei
reitt gildan sjóð veraldlegra fjár-
rnuna sér við hið. En aldrei
h-efur hún látið sitt eftir liggja að
rétta þeim hjálparhönd, er með
hafa þurft, hafi þess leitað verið
og veit ég, að allt slikt gerir hún
með mikilli gleði og af örlæti
hjarta síns. Feir saman hjá henni
höfðingslund og rík samkennd
með þeim öllum er um sárt eiga
að bin-da.
Persónuleg-a vil ég þafcka henni
allan velvilja og greiða í minn garð
og ósk-a henni alls góðs á þessum
tímamófcum í ævi hennar.
Sr .Baldur Vilhelm,
Vafmsfirði.
20
fSLENDINGAÞÆTTIR