Íslendingaþættir Tímans - 26.08.1970, Page 7

--- »-
haft, því munu nú fylgja honum
l friðarheim margar hlýjar kveðjur
og þakkir fyrir samfylgdina.
Einar Kristleifsson.
t
Tveim dögum fátt í að ná 82
ára al'dri að okkar tímatali. En þá
feom kallið, síðasta kallið í þessari
jarðvist, og það heltók, vin minn
Girím, við störf hans. Ærnar hans
stóðu eftir og vissu ekki tíðindin,
en hvað vitum við annars u-m hvað
ferfættum vinum bíður í grun?
Mörg eru dæmin um tmflun í
hegðun dýranna, þegar handgeng-
inn vinur þeirra hefir horfið af
vettvangi.
Hvers vegna fór ég ekki í fyrra-
sumar eða i hitteðfyrra til að
kveðja vini mína á Norðurreykj-
um? Já, hvers vegna, þetta hvarfl-
aði svo oft að mér, en komst samt
ekki í verk.
En hefði það skipt nokkru máli?
Einni minningastund hefði verið
aukið í gleymsku hugans, og héðan
af verður ekki rakið hverja þýð-
ingu slík stund átti. En ég á marg
®r góðar minningastundir frá sam
verutímum okkar Gríms.
Ekki stafar það af því að Grím-
ur bærist mikið á eða væri há-
vaðamaður, ekki var hann víðför-
ulT á nútímamælikvarða. Skemmti
ferðir í nútímastíl voru honum
ókunnar. En hann kynntist vel t
reynd nytjaferðum þeim, sem til-
heyrðu hans tíma og sumar fylgja
enn sveitabúskap á voru landi.
Hann fór kaupstaðaferðir, og
bjó farangur til klakks. hann fór
í fjallferðir þær, sem göngur nefn
ast, og var eigi hlíft við þeim
lengstu, Jökulkrók og Fljótadrög-
um. Fjallskil mun hann og hafa
þekkt sem fulltrúi upprekstrarfé-
lags Hálssveitunga og Reykdæla í
réttum norðan heiðar. Kunnar
voru honum vertíðarferðir „suður
nieð sjó“, því að margar vertíðar
réri hann með formönnum Vatns-
leysustrandar eða Garðs. Sjóveik-
in yfirgaf hann þó aldrei í þeim
búsaðdráttum, sem sjóróðrar nefn
ast.
Aðalstarf Gríms var þó auðvitað
jarðjTkja og skepnuhirðing.
fíann fluttist að Norðurreykj-
um, barn að aldri, með foreldrum
sínum, Jódísi Grímsdóttur og Hor-
valdi Stefánssyni, er þau hófu bú-
skap sinn þar.
Á þeim aldri sem nútímans
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
böm hefja skðlagöngu í höfuð-
staðnum, hófu hann og systkini
hans starfsnám sitt við hin ýmsu
sveitastörf. Þá gaf töðuvöllurinn
af sér um hálft kýrfóður, en út-
engjar voru mýrlendi. En Þorvald
ur faðir hans var einstakur elju
og dugnaðarmaður, sem aldrei fél
verk úr hendi, og túnið á Norður-
reykjum stækkaði árlega, þó að
unnið væri með reku og ristu-
spaða, enda með stærstu túnum
sveitarinnar þegar Þorvaldur
kvaddi þessa jörð.
Auk þess voru byggð upp pen-
ingshús öll og íbúðarhús. Er þá
augljóst hvert var lífsstarf Gríms
og systkina hans. Likamleg erfiðis
vinna við jarðyrkju, tóvinnu og
hirðingu búfjár.
Hversu var þá háttað andiegum
viðfangsefnum?
Grímur unni íslenzkum sögum
og sögnum. Hann átti íslendinga-
sögur og las þær. Hann átti þæk-
ur ÞorvaTdar Thoroddsens og kort
herforingjaráðsins danska af ís-
landi, því að hann unni landinu
sínu, og drakk í sig þann fróðleik,
er hann komst yfir um land og
sögu. Drengskapur i orðum og at-
höfnum voru eiginieikar, sem
hann kunni að meta. og hann til-
einkaði sér í lífi sínu.
Fámáll var hann um sína hagi
jafnt og annarra, en hanp naut
þess að rifja upp sögur af hreysti-
verkum og dáðum fornaldar-
manna. Er mér minnisstætt hvern
ig hann lokkaði mig, sem barn til
að endursegja sér úr ísTendinga-
sögum og öðrum bókum, sem ég
hafði lesið. Leiðrétti hann þá með
hógværð og Ijúfmannlegu lítiilæti
ef honum fannst söguþráðurinn
ekki nægilega glöggur í endur-
sögninni.
Öllum vildi Grirnur vel, og
gerði mörgum greiða, sem eigi
voru aTlir endurgoldnir, en munu
koma til skila í framháldslífi hans.
Öruggur var Grímur til allra
þeirra verka, er hann kunni, og
æðrulaus að leiðbeina öðrum um
rétt handtök og vinnulag. Minnist
ég er hann kenndi mér áralag, svo
að ég gæti sinnt ferjukalli. Þetta
var á Hvítá, þar sem hún rennur
milli Norðurreykja og Háafells í
Hvítársíðu. Straumur var þar
nokkuð þungur, og hrakti bátinn
langt niður ána að mér fannst,
þegar ég var tekinn við árunum.
Það gerir ekke’.*t til, sagði Grímur,
haltu áfram. Æðrulaus, jafnlynd-
Valdimar Indriðd j
Ásmundsson
Fæddur 29. marz 1901
Dáinn 24. maí 1970.
Kveðja frá vini.
Ég hljóður sit og hlusta
þá hljómar inn til mín
útvarpsins á öldum
andlátsfregnin þín.
Þú sigldir oft á sænum
og sást þar misjöfn kjör
í blíða vorsins blænum
þín byrjar síðusí för.
Ég kem með litlu kvæði
og kveð þig Valdi minn
þér ég vildi þakka
já þakka hlýhug þinn.
Velvild þína og vinsemd
vel þú sýndir mér
á sjó mér lagðir liðsemd
nú lifa skal það hér.
En svona er lifsins saga
sífellt skúraskin
einhver alla daga
er að kveðja vin.
En ljósið, sem að Ijórrar
og lýsir syrgjendum
eru drottins dómar
þeir duga framliðnum.
Á kyrru hljóðu kveldi
er klökkvi fer um strönd
i vorsins ftdla veldi
vermir sólin lönd.
Aftanroðinn vfir
okkur fagurt skín
svo björt mér bezt hún lifir
blessuð minning þín.
Aðalbjörn Úlfarsson.
ur, traustur í verki og framkomu,
þannig var Grimur.
Norðurreykir munu lengi enn
bera minjar handaverka hans, og
þeirra systkina. Minningar um
Grím, sem góðan dreng og fyrir-
mynd að hógværð og lítiTlæti
munu lifa meðal allra þeirra, er
kynntust honum, og þær eru verð
mætar, mannbætandi, vísa frarn á
leið til þroska í jafnvægi, hrein-
lyndis og drenglundar.
SæTir eru hógværir og hjarta-
hreinir. það mun Grímur fá sannað
á framleið sinni. Blessuð sé minn-
ing hans.
Guðjón B. Baldvinsson,
7