Íslendingaþættir Tímans - 11.11.1970, Blaðsíða 7

þennan ágætismamn munum
Ýið minnast hans með miklum
éöknuði. Minnast mannkosta hans
Íra, vinfesti, trygglyndis og
érhlífni sem orsakaði það að í
kar hópi verður hans alltaf
ominnzt sem manms heiðríkjunnar.
Megi 'góður Guð leggja konu
hans, börnum og öðrum aðstand-
endum iíkn með raun.
Nobkrir vinir og samstarfsmenn
hjá Flugfélagi íslands.
f
Við skammsýnar mannverur
eigum oft erfitt með að átta okk-
ur á rökum tilverunnar, eða sætta
okkur við þá atburði, sem okkur
eru ógeðþekkir. Og þótt við séum
þess ekki megnug að koma í veg
fyrir þá atburði, sem hafa gerzt,
finnst okkur samt erfitt að viður-
fcenna þá sem augljósa staðreynd.
'Kannski er þetta vegna þess að von
ir okkar, óskir og þrár hafa mót-
azt í ósamræmi við hina raunveru-
legu tilveru okkar.
Það er kannski vegna þessa sem
við að öllum jafnaði erum dkki
Undir það búin, að óhamingja og
sorgin sæki okkur heim. En þó er
það svo, að hinir óraunsönnu
draumar okkar vonir og þrár eftir
betra og fegurra lífi, gefa tilveru
okkar m.a. það gildi að lífinu sé
lifað.
Þegar „maðurinn með ljáinn“
heggur skarð í hóp ástvina okkar,
feemur það okkur oft að óvörum
og er í ósamræmi við okkar eigin
vilja. Svo miklu ósamræmi að við
eigum bágt með að trúa eigin
augum, og sætta okkur við orðinn
hlut
Þess vegna setur mann hljóðan
og finnst næstum óviðeigandi að
hafa orð um slíka atburði, því að í
fylgsnum hugans verða til þær til-
finningar, sem engin orð megna
að lýsa.
Þannig held ég að fréttin um
hið sviplega fráfall Eysteins Pét-
orssonar hafi orkað á okkur öll,
sem þekktum hann.
Allt, sem honum var ósjálfrátt,
vit, karlmennska og óvenjuleg
iglæsimennska var honum vel gef-
ið. En við sem þekktum hann
vissum lika að hann var ríkulega
búinn þeim kostum, sem náttúran
ein úthlutar ekki. Við vissum að
bann bjó yfir fleiri og stærri áunn-
u,fl eiginleikum og hæfileikum en
fiestir aðrir menn.
Honum hafði tekizt að temja
svo vel stóra skapgerð, að hann
var hjálpfúsari, ljúfari í um-
gengni, iítillátari, sanngjarnari og
hjartahlýrri en aðrir menn. Að
móta svo hræsnislaust geð sitt og
framkomu er aðeins á þeirra færi
sem gnæfa yfir fjöldann í mann-
kostalegu tilliti.
Það þarf líka mikla persónu-
lega hæfileika til að heyja harða
lífsbaráttu með góðum árangri,
en vera þó jafnam ávallt hinn heið-
arlegi drengskapar maður, sem öll
um viU gott gera, og neytir aldrei
yfirburða sinna á kostnað annarra
í, að stundum, tvísýnum leik. En
slíkur var Eysteinn.
Við lifum í dag í heimi þar sem
fyrsta „boðorðið“ er að „hver sé
sjálfum sér næstur“ , í eiginlegri
og óeiginlegri merkingu. Eg þekki
fáa menn sem rækilegar og oftar
hafa brotið þetta ómannúðlega
„boðorð“ með lífi sínu og um-
gengni við 'meðbræðurna. Hjart-
anleg gleði hans yfir að geta rétt
þeim hjálparhönd, sem hann vissi
að þurftu á því að halda. var
fölskvalaus og hrein og sá aldrei
til launa. Hún var sprottin af
þeirri frjóu lífsnautn að láta gott
af sér leiða, og sjá aðra gleðjast.
Nærgætni hans við aldraða móður,
eiginkonu og börnin var einstæð
og sannarlega eftirbreytniverð. Al-
úðleg framkoma hans við alla sem
hann umgekkst vakti virðingu og
traust.
Um leið og við minnumst þessa
látna vinar, leitar hugurinn til
'litlu barnanna hans 5, sem nú
liggja öll slórslösuð á Borgar-
sjúkrahúsinu. Við hugsum til aldr-
aðar móður hans, sem með ein-
stæðum hetjuskap hefur staðið af
sér marga og sára hamia og mót-
læti. Við hugsum tu feþpimnar
hans ljúfu og góðu, sem Iffljlí vaí'
hinn ástríki förunautiir o| Mla^í,
en verður nú að axla ofúrmann-
ilega byrði. Og hugurinn leitar í
samúð til systkinanna 6, sem sjá
á bak sínum góða bróður.
Þegar ástvinir og aðrir sem
þekktu Eystein heitinn minnast
lians, er eðlilegt og sorgin og sökn-
uðurinn fylli hug þeirra. En ofar
allri sorg og harmi er b.jarmi ham-
ingjunnar og gleðinnar yfir því að
hafa notið samvista við góðan
dreng.
Þess vegna eru þessar fátæk-
legu línur ekki kveðjuorð til hins
■ látna vinar. Minningin um hann
gerir hann að kærum förunauti á
leiðarenda.
Á meðan haustið svæfði
sérhvert blóm,
og sumargestir þöglir
hurfu á braut.
Þú Ijúfi vinur lokað hefur brá,
og leitað hvíldar fjarri
dagsins þraut.
Og þú, sem hefur átt þér
ósk og þrá,
unir vært í firð hins
mikla glaums.
Sofðu vinur sælt í djúpri ró,
sofðu og njóttu hins fagra,
ljúfa draums.
Magnús .1. Jóhannsson.
f
Mér fannst eins og yfir mig
hvolfdist myrkur sorgar og sakn-
aðar. er einn af vinum okkar Ey-
steins, og nábúi okkar í Kópa-
voginum, kom til mín að áliðnum
degi. síðastliðinn sunnudag, og
sagði mér að Eysteinn væri dáin>n.
Það var slys, bílslys, sagði hann.
Mig setti hljóðan við þessa harma-
fregn um þennan góða mann.
Þessi dugmikli, ötuli, og einn
hi>nn bezti og öruggasti starfs-
maður í hópi ok'kar flugvirkja, var
horfinn.
Fyrir aðeins örfáum klu'kku-
stundum þennan haustfagra
sunnudag hafði hann ekið niður
stíginn, þar sem við stóðum tveir
félagar hans úti í veðurblíðunni
og ræddumst við. Hann veifaði og
kallaði til okkar kveðjuorðum og
við kölluðum á móti.
„Góða ferð, Eysteinn minn.“
Hann ók brosandi framhjá með
ÍSLENDINGAÞÆTTIR 7