Íslendingaþættir Tímans - 11.11.1970, Blaðsíða 11

MINNING
INGUNN TEITSDÓTTIR
ég Jóni bezt. Á aðalfunduSi hafði
ég dálæti á málflutningi hans. Sam-
starf við hann í stjórninni var
énægjulegt, enda duldist ekki á-
hugi hans á að þjóna félaginu sem
bezt. Og á gleðifundum lagði hann
manma mest til samstilltrar gleði
þátttalkenda. Þá stjórnaði hann oft
Söng í smitandi gleðiham
„Þelr sem guðirnir elska, deyja
ongir". Þessi orð koma mér í hug,
þegar ég minnist Jóns. Aldursára-
íjöldinn er ekki réttur mælikvarði
á ungdóm manns. Jóni entist ung-
dómurinn til dauðadags. Það er
imín hyggja að Jón hafi verið gæfu-
maður. Hann fæddist á Hrafnkeis-
stöðum og lifði þar að telja má öll
sín jarðvistarár. Hann kvæntist
égætri konu, sem stofmaði með
faonum gott heimili. Og Jón lifði
faað að sjá börn sín uppkomin og
vænleg. Vænleg barnaböm voru
einnig farin að gleðja hann. Jón
sagði sér ekki að skapi að verða
vesælt gamalmenni og virtist hafa
hugboð um að svo yrði ekki, þótt
enn sé f gildi hið forna máltæki.
„Enginn veit sína ævina fyrr en öll
er“. Sjálfsagt tel ég, að menn með
Jóns þroska, þurfi efcki að kvíða
vistaskiptunum. Almennt þakklæti
fyrir störf og samvistir fær hann
í veganesti. Söknuðurinn er okkar,
sem eftir sitjum, en hryggðina
ættu hugljúfar minningar að kæfa.
Blessunar bið ég ástvinum hans.
Blessuð sé minning hans.
Magnús Guðmundsson.
t
Það er með döprum huga, að
ég rita þessi fátæklegu kveðjuorð
um vin minn Jón á Hrafnkels-
stöðum, þótt ég viti, að stæði hann
við hlið mér og læsi þessi orð,
myndi hann slá hressilega á öxl
imér, og segja hlæjandi. „Blessað-
ur vertu efcki að súta þetta, að
þessu hlaut að koma, við skulum
heldur lyfta glasi og vera kátir."
Engan manu hef 'ég þefckt, sem
dáði gleðina sem Jón, engan jafn
frábitinn því að sjá eftir orðnum
falut, engan sem gat hrifið svo
marga á gleðinnar stund. Hvar
sem Jón var staddur í mannfagn-
aði, var hann sá er bar uppi og
stýrði gleðimálum, svo mifcill
var glæsileifci hans og ótví-
ræðir hæfileikar til að
vekja menu af drunga hvers-
dagsliifsins. Mér hefur orðið tíð-
rætt um gieðimanninn Jón, en það
ÍSLENDÍfaSGAÞÆTTIR
Þann 21. maí síðastliðinn andað-
ist á sjúkrahúsi hér í bong Ingunn
Teitsdóttir, Álftamýri 58 eftir
skamma legu.
Ingunn fæddist 1. ágúst 1912 að
Víðidalstungu í Víðidal, dóttir hjón
anna Jóhönnu Björnsdóttur og
Teits Teitssonar, er þar bjuggu.
Hún ólst þar upp í stórum syst-
kinahópi og fögru umhverfi. Hún
vandist snemma við öll störf sem
unnin voru til sveita á þeim tíma,
enda hygg ég, að fá hafi þau störf
verið, sem hún kunni ekki skil á.
Mig langar að minnast þin, Inga
mín þó seint sé, því aldrei finnur
maður betur hvað erfitt getur ver-
ið að tjá sig með orðum. Margar
minuingar leita á, og allar fagrar,
það var ávallt svo bjart yfir þér,
vina mín, svo mikil hjartahlýja
streymdi frá þér og fyrir þína nán-
ustu var hún einstök, en einnig
mikils virði þeim, sem minna
voru þér skyldir eða tengd-
ir. Sjálf varstu búin að
eiga svo erfitt vegna heilsu
brests, en alltaf stóðstu þig eius
og hetja, hve erfitt sem var. Kvart
anir um eigin líðan heyrðust ekki,
en hugurinn var oftast við það,
hvernig börnunum og barnabörn-
má enginn skilja orð mín svo, að
alvöruimaðurinn Jón hafi eigi verið
nærri. í samstarfi ofckar við Kaup-
félag Héraðsbúa á Egilsstöðum
kynntist ég báðum þessum
eðlisþáttum Jóns. Við áttum
þar svo margar samverustund-
ir og ræddum þá margt,
efcfci sízt hinar alvarlegri
hliðar lífsins, en mottóið hjá Jóni
var ætíð, „gakfctu glaðúr til móts
við alvöruna, gættu þess eins að
gleðjast aldrei á annarra kostnað."
Þannig minnist ég Jóns og mun
ávallt gera.
Vert-u sæll félagi og vinur og
þökk fyrir samfylgdina, sem var
alltof skammvinu.
Ég votta eftirlifandi konu Jóns,
frú Láru og börnum þeirra, Ólafi.
Metúsalem, Hauki og Guðrúnu
mína dýpstu samúð.
Gunnar Sigurðsson.
unum liði, og hvernig hægt væri
að gleðja þau á einhvern hátt.
Enga ósk á ég barnabörnum þín-
um betri til handa, en þau eigi eft-
ir að líkjast ömmu sinni, sem mest,
en þeim þótti ákaflega vænt um
hana. Við andlát góðra samferða-
manna rifjast upp margar endur-
minningar frá liðnúm árum, þann-
ig fór fyrir mér. Það var svo gott
að vera með þér og ræða hlutina.
Þann 31. mai 1941 giftlst þú
Guðmundi Daníelssyni kaupmanni
og eignuðust þið tvö börn, Stein-
unni og Ragnar, sem bæði eru
gift og búsett hér í borg og hafa
þau nú mikið misst.
Þú varst trúuð kona, og efast ég
ekki um, að það hafi verið þinn
mesti styrkur, þegar mest á reyndi.
Mig langar að þakka þér að síð-
ustu fyrir allt, sem þú gerðir fyrir
mig, bæði heimsóknir og hjálp i
veikindum mínum, en á svona
stund eru orð svo fátækleg og lít-
ils megandi. Þú kvaddir þennan
heim um það leyti, sem í hönd fór
nóttlaus voraldar veröld. Þannig
mun birta og heiðríkja sfcína yfir
minningunni um hina mætu konu
í hugum allra, sem kynntust henni.
Birta og blessun guðs fylgi þér
á eilífðarlandi lífs og friðar.
Kristín Sænumdsdóttir.
II