Íslendingaþættir Tímans - 11.11.1970, Qupperneq 8

allan káta barnahópinn sinm —
og einn dreng að auki. Gleðin
Ijómaði og æskan söng. Pabbi
þeirra var einnig kátur og ánægð-
ur, því mú var hann að framkvæma
eitt af uppáhaldsverkefnum sín-
um — gleðja og vera með börn-
unum sínum. Hann var að byrja í
sumarleyfi sínu, ætlaði aðallega að
nota tímanm til að ditta að húsi
sínu og vera með konu sirnni og
bömum, skreppa kannski með þau
í stuttar ökuferðir eða veiðitúra.
Nú var hann sem sé að leggja
upp í fyrsta silumgatúrinn með
allan bárnahópinn, en konan hans,
sem er lærð hjúkrunarkona, gat
©kki komið með þeim i þetta sinn,
því hún þurfti að vinna á sjúkra-
húsinu. En hún mundi verða kom-
in heim að taka á móti ferða-
fólkinu þegar það kæmi um kvöld-
ið.
En örlögin höfðu þá þenn-
an bjarta septemberdag — höggv-
ið í líf hennar stórt og mikið
skarð, sem þó hefði hæglega get-
að orðið stærra og ægilegra.
Það kom sem sé enginn af ást-
vinum hannar heim þetta kvöld.
Þess í stað stendur hún, með
styr-k hins almáttuga Guðs — og
hjúkrar og annast öll börnin sín,
fimm að tölu, sem liggja slösuð á
sjúikrahúsinu. '
Við hjónin heimsóttu þau á
sjúkrahúsið einm daginn í vik-
unni, — og hve undursamlegt
þrek og kraft, móðirin, sem misst
hafði sinn góða og elskulega eigin-
mann svo sviplega, sýndi sjúk-
um börnum sínum, — já, þann
kraft og stillingu hannar fengum
við vart skilið.
Bergur Eysteinn Pétursson
fæddist á Hjaltastað í Hjaltastaða-
þinghá, Norður-Múlasyslu, þann
8. des. 1926.
Kymni okkar Eysteins hófust er
við vorum báðir við nám í Banda-
ríkjunum í flugvirkjun árið 1947.
Ég man ætíð hve mér fannst gott
að kynnast honum og eiga rann
fyrir vim, svona traustan, tryggan
og sterkan, á þeim árum, sem þá
voru ekki meinn dans á rósum
hjá okbur strákunum, sem fóru
til Bandaríkjanna til að hefja flug-
virkjanám.
— En það er önnur saga. — Það,
sem máli skipti fyi’ir mig og fleiri
var það að eiga góðan hauk í
horni, og það fundum við fljót-
lega, að þar sem Eysteinn var, þar
var gott að vera, öryggi og
styrkur.
Að námi loknu komum við hing-
að heim og vorum vinnufélagar
um lamgt árabil. Og enn styrkist
vinátta okkar og fjölskyldna, er
við festum kaup á íbúðum í sama
húsinu að Hrísateigi 10, og bjugg-
um þar í 4 ár, og knýttust fjöl-
skyldur okkar þar þeim föstu vina-
böndum sem aldrei síðan brostið
hafa. Frá Hrísateigi flutti Ey-
steinn með fólki sínu að Hraun-
braut 40 í Kópavogi. Efcki veit ég
hvermig þræðir okkar hafa tvinn-
azt saman — en svo mikið er
víst, að eftir nokkur ár fluttum
við í næsta nágrenni við þau í
Kópavogi, og öll árin hefur vin-
'áttan og tryggðin haldizt. Það er
einlæg ósk okkar hjónanna, að
þrátt fyrir hið mikía sfcarð, sem
nú hefur verið hoggið í þessa
elskulegu fjölskyldu, megi vin-
áttuböndin enniþá eflast og treyst-
ast — um ökomin ár.
Það er skoðun mín og álit að
Eysteinn hafi verið í hópi okkar
beztu, duglegustu og samvizku
sömustu flugvirkja, enda vel met-
inn og dáður af öllum félögum
sínum. Hann var mjög félagslynd-
ur maður í eðli sínu, og vænti
ávalit mikils og góðs árangurs af
starfsemi Flugvirkjafélags ís-
lands, enda vann hann að hag
og gengi íélaga sinna, af festu og
einurð, sanngjam en ákveðinn í
skoðunum. Okkur félögum hans
duldist því e&ki hverai rnann hann
hafði að geyma, og fólum honum
mörg og flókin mál okkar, til
lausnar.
Eysteinn átti að vísu mörg og
mikilvæg málefni lífsins óleyst er
kallið kom, enda maður í blóma
lífsins og á bezta aldri, En hið
skyndilega fráfall hans hlýtur að
vekja okfcur til umhugsunar á
hinni stóru gátu Mfsins: Hver er
tilgangurinn? Hvers vegna sortnar
hinn mildf himinblámi svona
óvænt og skilur eftir sig myrkur
og sorg í hjörtum ættingja og
vina? — Ó, Herra. Kveiktu aftur
á Ijósinu þínu bjarta og lýstu aftur
upp hjörtu ekkjuninar og barnanna
hans Eysteins. Ó, Herra. Hver er
við stýrið, og hvert er ferðinni
heitið? Stendur þú á ströndinni
fyrir handan og faðmar okkur að
þér, þegar við komum yfir?
Gunnar Loftsson.
t
Sunnudaginn 13. f.m. var gott
veður. Þann dag laust eftir há-
degi fór sambýlismaðuf minn Ey-
steinn Pétursson í veiðiför að
Meðalfellsvatni með fimm börn sín
og einn heimilisvin 15 ára dreng.
Föriin var aðallega farinn til að
veita börnunum glaðan útivistar-
dag. Enda ætlaði vinafólk í tveim
bílum að vera með í förinni.
För þessi varð ekki farin til
hins ákveðna staðar því fingur
kaldra atvika varð valdur að stóru
bílslysi — slysi sem mann skaði
hlauzt af —■ því Eysteinn lét þar
Mf sitt, samstundis að áliti læfcnis,
en börnin hans fimm og heimilis-
vinurinn voru öll meira eða minna
slösuð og voru flutt á sjúkrahús.
Heimilisvinurinn féfck þó að fara
heim þó slasaður væri að aflok-
innd aðgerð. Börnin voru enn á
sjúkrahúsi, en þau eru Guðlaugur
16 ára, Pétur, 15 ára, Hjálmar, 13
ára, Björg, 9 ára og Guðrún Lilja
3 ára.
Þanmig voru viðhorfin þegar
jarðarför hins umhyggjusama
heimMisföður fór fram
Eysteinn var kvæntur sóma- og
dugnaðarkonu, Margréti Þorvalds-
dóttur. Margrét er hjúkrunarkona
að menntun. Börm þeirra eru
fimm, sem fyrr segir.
Harmur og hugans kvíði hefur
verið sár og sporin þung þegar
Margrét gekk í sjúkrahúsið til að
sjá elskaðan eiginmann andaðan
og bömin slösuð, en öllu þessu
hefur verið tekíð með yfirburða
rósemi, því henni er gefim aðdáun-
arverður sálarstyrkur. svo hún
heíur borið þennan þunga harm
af hetjudáð í Guðstrú. Sár harm-
ur er einnig kveðinn að aldur-
hniginni móður Eysteins, Guð-
laugu Sigmundsdóttur, sem hefur
þó borið sonarmissimn ósegjan-
lega vel. Hefur hún þó góðs-sonar
að sakna, því Eysteinn var ást-
samlega hugull um hag sinnar
igóðu og tignu móður sem búið
hefur í ekkjudómi í 15 ár.
Eysteinn var sérstafclega hjálp-
legur við aEa og vildi hverjum
manni gott. Hann var duglegur og
vandaði störf sín og miðaði þau
við velferð annarra. Mér er því
hulin ráðning þeirra rúna að láta
hann henda þetta átakanlega slys,
enda eru orsakir slyssins óf-undn-
ar.
Það er þungskilin staðreynd að
forsjónin skuli láta hi-nn góða til-
gang fara á einu augnabliki öðru
iSLEMDlMCAbÆTTIR