Íslendingaþættir Tímans - 11.11.1970, Blaðsíða 13

MINNING
að hann hafi staðið framarlega í
sinni iðngrein. Hann þótti ágætur
smiður og var mikið sótt til hans
elcki aðeins úr næsta nágrenni,
heldur langtum víð-ar að. Ég tel
víst til dæmis, að hann hafi ekki
haft neina tölu á þeim skeifugöng-
um, sem hann smíðaði um ævina,
en alveg er víst að þeir hafa verið
óhemjumargir líklega enn fleiri en
Vatnsdalshólarnir, þótt óteljandi
séu sagðir. Hann var hamhleypa
við þessar smíðar. Ég man ekki
glöggt, hvað hann sagðist venju-
lega hafa verið lengi að smíða
ganginn og járna hestinn, en mér
tfannst það ótrúlega stutt. Ég hygg
þvi að segja megi, að eins og
Kristján var hlutgengur sem bóndi
eins, og ef til vill ekki síður, hafi
hann verið hlutgengur sem smið-
ur, þrátt fyrir þessa tvískiptingu í
störfum.
Tvennt var það einkum, sem
mér fannst einkenna Kristján í
Hólum, framkomu hans alla og
samskipti við aðra menn. Annars
vegar var það óvenjumikið glað-
lyndi, gamansemi og æðruleysi í
öllum hlutum og hins vegar frá-
bær bóngæði, hjálpsemi og fús-
leikur að liðsinna öðrum og það
alveg eins, þótt hans eigin störf og
þarfir yrðu fyrir það að sitja á
hakanum. Fyrstu kynni mín af
honum voru þau, að er ég fór suð-
ur í skóla í fyrsta sinn, fór ég á
hesti ásamt fleira fólki til Borgar-
ness. Var Kristján fylgdarmaður
okkar og tók hestana til baka.
Mun hann 'alloft hafa farið slíkar
ferðir. í þetta sinn gerðist ekkert
sögulegt, en ég fann samt, að gott
og tryg.gilegt var að njóta fylgdar
hans. Næst minnist ég hans á
hrossamarkaði að Sveinsstöðum.
Hann var þar að hjálpa ýmsum
við járningu söiuhrossa og annað
er með þurfti. Þar heyrði ég mark
aðshaldarann, sem mun hafa verið
Guðmundur Böðvarsson, sem víða
íór um í því skyni, lýsa því í við-
tali við mann þar, að Kristján í
Hólum væri sá allra liðlegasti og
greiðviknasti maður, sem hann
hefði nofckru sinni kynnzt. Sjálf-
sagt hefur hann áður notið fyrir-
greiðslu hans og hjálpsemi o.g
glöggt er gestsaugað.
Eftir að ég var orðinn svo að
segja nágrannl hans furðaði mig
ekki á þessum vitnisburði. Þá var
oft leitað til hans af mér og mínu
heimili og sjaldan án árangurs.
Það mátti heita föst venja, ef eitt-
SIGRIÐUR
Á samleið vorri hljóð
við hrökk’Mm við
er hinzta kallið sáran
boðskap flytur.
í þögn og spurn oss
opnast æðra svið,
þó okkur finnist stundin
þung og bitur.
Af dýpri skilning lýkst
upp fegri leið,
að litast um, að finna,
sjá og skilja,
að okkur vantar hlýjan
hjartans seið
með hjálp og samúð braut
hins þjáða að yija.
En Sigríður hún átti þennan eld,
sem ástúð vekur dýpst
í hjartans ranni.
hvað fór aflaga eða bilaði, að leita
til Kristjáns í Hólum. Því var fast-
lega treyst, að hann mundi hjálpa,
ef nokkur tök væru á og einnig
að hann kynni ráð við flestu, sem
laga þyrfti. Það var oft minnzt á
það, að ekki vissi maður hvernig
fara ætti að, ef Kristján væri ekki
í nágrenninu. Og enda þótt við höf
um ef til vill meira leitað til hans
en ýmsir aðrir, sem meira voru
sjálfbjarga, þá hygg ég, að margir
hafi svipaða sögu að segja um
hjálpsemi hans og greiðvikni.
Hitt sem einkenndi Kristján svo
mjög, var að sjaldan hitti maður
svo á hann, að efcki væri hann í
góðu skapi, tilbúinn að gera að
gamni sínu og sjá alltaf einhverjar
bjartar hliðar á hverju einu. Hann
var þess vegna góður félagi, gest-
risinn og skemmtilegur í allri u:m-
gengni. Ekkert var fjær honum en
að æðrast, þótt á móti blési og erf-
itt væri fyrir fæti, enda úrræðagóð
ur í hverjum vanda. Hann var
mjög vinsæll af öllum sem kynnt-
ust honum og munu margir minn-
ast hans með hugheilu þakklæti
fyrir störf hans í þeirra þágu fyrir
greiðasemi hans og hjálpfýsi. Fyr-
ir allmörgum árum hafði Kristján
gefið Húnvetningafélaginu í
Reykjavík einn hektara lands úr
jörð sinni sunnan í hólunum, þar
SÆLAND
Heit og sterk þó komið
væri kveld
með kærleiksyl að hjálpa
þjáðum manni.
Að kveikja ljós og lýsa
þeirra braut,
sem líða mest við sorgir,
slys og dauða.
Hennar stefna í stormum
iífs og þraut
að standa alltaf með þeim ,
sjúka og snauða.
Jf
Hún skildi samfélagsins
miklu mein,
hve margir villast, hreppa
slys og myrkur.
Hve höndin lítið megnar
ein og ein,
sem nú er Þórdísarlundur með
trjáreit og minnismerki. Sem vott
þakfclætis, sendi félagið fagran
blómvönd á kist.u hans við útför-
ina.
Kristján í Hólum eignaðist tvær
dætur. Er önnur þeirra Kristín Sig
urrós búsett í Hveragerði og á hún
tvo syni. Hin er Margrét húsfreyja
í Vatnsdaishólum, sem býr þar
með tveim börnum sínum. Hafði
hún lengi verið þar með föður sín-
um, staðið fyrir búi hans og stutt
hann í störfum er aldur færðist
yfir hann og verið hans önnur
hönd. Er hann hætti búskap tók
hún við og mundi honum það
kært, að afkomendur hans og ætt-
ingjar fengju að njóta þess fagra
staðar, sem hann hafði bundið
bernskutryggð við og þar sem
hann hafði átt heima alla ævina.
Kristján hafði verið heilsuhraust
ur um ævina. Aðeins síðasta
tuginn tók hann að kenna þ'ess
sjúfcleika, sem smá ágerðist og hél
tók hann loks allan. Hafði haniv
nú verið 5 ár á sjúkrahúsinu æ
Blönduósi þrotinn að kröftum.
Andaðist hann þar 3. þ.m. fullt nk,
ræður að aldri og var jarðsettuí
að Þingeyrum 10. sama mánaðar.
Reykjavík 18. okt. 1970
Þorsteinn B. Gíslason
frá Steinnesi.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
13