Íslendingaþættir Tímans - 11.11.1970, Blaðsíða 24

JON BENEDIKTSSON
Fæddur 6. júní 1895
Dáinn 2. marz 1970
„Ómar af lögum og brot úr
brögum,
bergmál frá ævinnar liönu
dögum,
af hljómgrunni hugans vaknar“.
E. Ben.
Oft verður það svo, þegar mað-
ur heyrir andlátsfregn góðs vinar,
að ótal minningar þrengja sér frarn
i hugann og lýsa þá upp atvik og
atburði liðinna ára.
Þannig er og svo, þegar ég leiði
hugann að ævi og starfi vinar
míns. Jóns á Torfustöðum. Jón
Benediktsson fæddist að Neðri-
Torfustöðum í Miðfirði, 6. júní
1895, og var hanm því næstum 75
ára, er hann lézt í marz s.l.
Hann var elztur af sex systkin-
um. Á unga aldri misstu þau syst-
kin föður sinn. Kom það því i hlut
Jóns, elzta sonarins, að vera for-
sjá heimilisins við hlið móður simn
ar. og var svo alla tíð síðan, með-
an hún fékkst við búskap. Efni
voru framan af fremur lítil og
ómegð þung, meðan börnin voru
að vaxa, en heimilið var friðsælt,
alúð og nægjusemi hélt hópnum
, saman.
Eftir að börnin voru öll uppkom
in og höfðu stofnað sín eigin heim
ili bjó Jón enn í nokkur ár með
móður sinni á Torfustöðum, unz
hún, farin að heilsu og kröftum,
dvaldist síðustu æviár sín hiá dætr
um sínum en hún andaðist fyrir
nokkrum árum á heimili Ingibjarg
ar dóttur sínnar. að Ytrivöllum,
fórnfús og mæt kona, en þreytt
eftir langt dagsverk. Einnig eru
nú fjögur af börnum hennar látin,
þau Jóhann, Björn. Ingibjörg og
Jón, en eftir lifandi eru aðeins tvö,
þau Steindór og Guðrún
ÖIT voru þessi systkin vel gefin
og mikið mannkosta fólk, svo sem
þau áttu kyn til.
TORFUSTÖÐUM
Eftir að Jón var orðinn einn á
Torfustöðum og móðir hans gat
eigi að staðið lengur, dvaldist hann
löngum á Ytrivöllum hjá Ingi-
björgu, systur sinni, meðan henn-
ar naut við, en hún andaðist 1965.
Var honum nokkurt áfall að sjá á
bak systur sinni, því alla tíð var
hlýtt kærleiksþel á milli þeirra,
enda voru þau mestan hluta æv-
innar samvistum. lík að eðlisfari
og áttu því margt sameiginlegt.
Löngum var Jón fremur heilsu-
veill, en þrátt fyrir það, var hann
alla jafna lét.tur í lund og glaður
í viðmóti. Vanstillingar- eða æðru-
orð lét hann aldrei frá sér lieyrast.
Hann var verkhagur og umtalsgóð
ur hógvær maður.
Mér er það sérstaklega minnis-
stætt, hve gott var ávallt að heim-
sækja hann, hve mikil gestrisni og
alúð var öllum sýnd á heimili hans,
hve lund hans var jafnan falslaus
og hrein og viðmótið hlýtt.
í viðmæli bjó hann oft yfir góð-
látlegri kímni og léttum gamansvör
um, þó hygg ég, að sumum hafi
ef til vill fundizt hann dulur og
fáskiptinn, en samt sem áður var
hann í eðli sínu gleðimaður.
í góðra vina hópi var hann hrók
ur alls fagnaðar, því sönggleðin
var honum í blóð borin. sem og
öllum þeim systkinum, enda var
hann söngmaður góður og löngum
styrk stoð í söngfélagi Karlakórs
Miðfirðinga, sem í mörg ár hélt
uppi söng- og félagslífi til menn-
ingar- og gleðiauka fyrir byggðar-
lagið.
Annað var það, sem var sterkur
eðlisþáttur og átti rík ítök í skap-
höfn Jóns, en það var meðferð,
umhirða og umsýslan við hesta,
enda var hann talinn góður hesta-
rnaður og einkar hugleikið að gera
úr göldum fola góðan gæðing.
Það var því engin tilviljun, er
hann sást á ferð, að þá var hann
alla jafna með fallega gæðinga í
för.
Hygg ég, að í því samfélagi hafi
hann á stundum fundið gleggstan
skyldleika við lífsvilja sinn og sæt
astan lífdrykk.
Við hann hefði vel átt ljóð Ein-
ars Benediktssonar:
„Maður og hestur þeir eru eitt
fyrir utan hinn skammsýna,
markaða baug.'
Þar finnst, hvernig æðum alls
fjörs er veitt
úr farvegi einum, frá sömu
taug.
Þeir eru báðir með eilífum
sálum,
þó andann þeir lofi á tveimur
málum“.
Þegar ég nú lít til baka um svið
liðinna ára og hugsa um þennan
góða dreng, sem hefur lokið sinni
vegferð. finn ég svo ljóst til þess,
hve ég persónulega á margar hug-
24
ISLENOINGAÞÆTTIR