Íslendingaþættir Tímans - 11.11.1970, Síða 32

FIMMTIU ARA
Jakob Þorsteinsson, bifreiðarstjóri
Eitt sinn var mér sagt, að það
nafi verið draumur manns nokk-
urs að verða snjall ræðumaður.
Hann knúði á náðardyr ræðuskör-
ungs í þeirri von, að ósk hans
mætti rætast. Heilræðið, sem hann
fék'k, var á þessa leið:
„Til þess að vera góður ræðu-
maður þarftu að hafa eitthvað til
að tala um!“
í dag snýst draumur óskhyggju-
mannsins við. Það vantar nefni-
lega ekki efniviðinn í þetta afmæl-
israbb, heldur skortir hæfileika til
að færa það þannig i letur, að
afmælisbarninu verði til sæmdar
og lesendum létt til aflestrar.
Jakob Þorsteinsson, Giljalandi
20 fæddist að Geithömrum í Svína-
dal, 'Austur-Húnavatnssýslu, 14.
október 1920. Hann er kvæntur
Ástu Þórðardóttur, sem fædd er
að Yzta-Gili í Langadal. Þau eiga
fjögur börn, sem öll eru vel á
vegi stödd til manndóms og
þroska.
Jakob dvelur í sveit sinni við
þau margþættu og erfiðu störf,
sem tíðkuðust í þá daga, unz hann
flyzt búferlum suður 28 ára gam-
aÚ. Segja má, að þar hafi bænda-
stéttin misst góðan starfskraft á
mölina. En um hann mætti segja,
að hann skorti hvorki vit eða vilja,
vöðvastyrk né sálarþrótt En Jakob
á enn ramma taug til föðurtúna,
og sem dæmi um það má nefna,
að árlega fara þau hjónin í Auð-
kúluréttir, fyrst og fremst til að
leysa úr læðingi eldmóð æsku
sinnar.
En hvað um það. Jakob Þor-
steinsson flytur til Reykjavíkur
og hefur akstur í Bifreiðastöð
Reykjavíkur árið 1948. Þá bifreiða
stöð þarf varla að kynna. En geta
má þess, að það mun hafa verið
stolt stofnenda hennar og starfs-
manna, að þar væru Rangæingar
í algerum meirihluta. Þurfti þá
hvorki Gunnar né Njál. Á styrj-
aldarárunum blómgaðist atvinna
og efnahagur á íslandi og þar af
leiðandi einnig á B.S.R. Haustið
1941 voru þar aðeins 17 leigubíl-
ar, en nú eru þeir orðnir 145.
Við aukningu leigubíla á stöðinni,
halda Húnvetningar innreið sína
þangað. Það leyndi sér ekfci, að
þar voru karlar á ferð, sem ekfci
höfðu kastað út síðasta mörsiðr-
inu. Var ekki laust við, að norð-
angustur færi um stolt okkar
Rangæinga. En á þessari ágætu
bifreiðastöð hefur jafnan rikt andi
friðar og samlyndis, og þess vegna
bundust norðangusturinn og rang-
æska stoltið samtökum um efl-
ingu félagslífs og bætt lífskjör.
Þegar ég hóf akstur á B.S.R.
haustið 1941, veitti ég því strax
eftirtekt, hve félagslíf var þar
gott. Þá þótti nægja að halda tvo
dansleifci á ári. Ég man, að þegar
dansleikur var auglýstur, var
„Stóridómur“ birtur um leið,
að hver sá sem gerði uppsteit eða
braut hinar hefðbundnu reglur
um háttvísi, mundi ekki framar
fá inngöngu á dansleiki B.S.R.
Eitt sinn gerðist það, að „Stóri-
dómur“ var kveðinn upp og hon-
um framfylgt. Ég vildi gerast sátta
maður í málinu og gerði safcborn-
ing þess vegna að heiðursgesti
mínum með fullri ábyrgð á næsta
dansleik. En þá brá svo við, að
dyravörðurinm tilkynnti mér, að
fyrst ég væri í svo mifclu vin-
fengi við þennan félaga okkar, þá
skyldi ég góðfúslega fylgja hon-
um heim til hans! Sakargiftin var
þó ekfci önnur en sú, að þessi fé-
lagi hafði .gerzt í meira en í með-
allagi málskrúðugur, þegar Bakk-
us konungur bauð honum upp í
táradans.
Brátt tóku norðanmenn að ger-
ast ötulir í félagslífi á B.S.R., og
var Jakob Þorsteinsson þar fremst
ur í flokki, enda vel til forustu
fallinn. Sýndist mér hann hafa
hugsað eitthvað á þessa leið: Hér
er verk að vinna, og nú skal haf-
izt handa þegar í stað. Félagslíf
jókst stórlega í formennskutíð
hans. Ein samfcoma var haldin í
mánuði hverjum frá veturnóttum
til vordægurs og ein sameiginleg
sumarferð að auki. „Stóridómur“
var afnuminn, og þurfti efcfci fram
ar til hans að hugsa, enda mun
vart finnast samstilltari hópur á
gleðistund en starfsfólkið á Bif-
reiðastöð Reykjavíkur.
Með starfi sínu á B.S.R. gerðist
Jakob Þorsteinsson umsvifamikill
í kjaramálum bifreiðastjóra al-
mennt. Ekki leið á löngu, þar til
honum voru falin trúnaðarstörf í
stéttarfélaginu „Frama“. Fullyrði
ég, að hann hafi verið dugmesti
samstarfsmaður Bergsteins Guð-
jónssonar, formanns félagsins, en
þann mann er óþarft að kynna.
Hið síðasta og jafnframt hug
stæðasta, sem mig langar til að
segja hér um vin minn, Jakob
Þorsteinsson, er hlutdeild hans í
stofnun lánasjóðs bifreiðastjór-
anna á B.S.R. Hann gerir bifreiða
stjórunum kleift að endurnýja bíla
sína, áður en viðhaldskostnaður
verður þeim óbærilegur. Þessi sjóð
ur hefur verið starfræktur með
svo miklum myndarbrag undir
forystu Jakobs Þorsteinssonar, að
langskólagengnir menn mættu vera
hreyknir af. Nú vitum við bif-
reiðastjórarnir, hvernig hagur
okkar stendur í raun og veru
hverju sinni, og það eigum við
fyrst og fremst að þafcfca trúverð-
Framhald á bls. 31.
32
ISLENDINGAÞÆTTIB