Íslendingaþættir Tímans - 23.01.1972, Blaðsíða 16

Þorvarður Trausti Eyjólfsson
lögreglumaður
Fæddur 5. sept. 1921
Dáinn 15. okt. 1970.
ÖBezti vinur minn er dáinn.
Það er harðneskjuleg staðreynd,
sem erfitt er að sætta sig við. En
þótt ég mótmæli af lífi og sál og
allir með mér, sem þekktu hann,
þá dugir það ékkert:
„Hvorki fyrir hefð nú valdi
hopar dauðinn eitt strik.
Fæst sízt með fögru gjaldi
frestur um augnablik.
Allt hann að einu gildir,
þótt illa líki eða vel.
Bón ei né bræði mildix
hans beizka heiftarþel“.
En við misstum svo mikið og þó
að við viðurkennum, að allir menn
eru dauðlegir, þá var þetta heljar-
högg ótímabært, það eru svo marg
ir, sem bíða eftir dauðanum og þrá
komu hans eftir að hafa lifað langa
ævi. Hvers vegna fékk ekki einhver
þeirra að fara núna í stað hins
vaska manns á miðjum aldri?
Ég spyr. Hver svarar?
Ég man eitt svar, hins mikla
skálds. Það er hastarlegt og lík-
lega þeim mun sárara af því að
það er víst alveg satt:
„Ó, maður þú brýtur ei
dauðans dyr,
dauðinn ei svarar þér
hvers sem þú spyr
nema með helklukku-hljómi“.
Er þá okkur ekki eftirskilið ann-
að en sorg og söknuður?
Jú, við eigum enn það, sem
aldrei verður frá okkur tekið:
Minningarnar, margar og góðar,
sem að vísu ýfa upp söknuðinn
eins og þegar svíður undan græði-
smyrsli í opið sár, en læknar það
þegar frá líður, þótt örið sjáist
kannski alla ævi.
16
Já, minningarnar munu lækna
sorgarsviðann við hjartarætur,
mýkja harminn og þerra tárin, en
við munum aldrei gleyma Trausta.
— Já, minningarnar — þær
eru fleiri en tölu verði á komið og
allar á einn veg.
Við ólumst upp vestur í Gufu-
dalssveit og var skammt milli bæj-
anna. Frá þeim árum er margs að
minnast — þá var gaman að vera
til og bjart framundan.
Margar stundir áttum við sam-
an við ána og oft settumst við í
hvamminn eftir erfiði veiðiferðar-
innar og ræddum um framtíðina,
létum okkur dreyma stóra drauma
um afrek og orðstír, við þóttumst
sjá skip á siglingu langt í fjarska,
sem mundi á leið út 1' hinn stóra
stóra heim, sem við ætluðum
seinna meir að sjá og sigra.
Þá lögðumst við í hvamminn og
horfðum upp í himininn og létum
hugann reika, og þegar ilmur vors
ins barst að vitum okkar og blær-
inn strauk um vanga, finnst mér
við hafa komizt í órofa samband
við siálfa náttúruna.
Ótruflaðir hlustuðum við á radd-
ir hennar, fuglasöng og lækjarnið,
og jafnvel andvarinn, sem kominn
var einhvers staðar langt að —
hann talaði sínu máli og allt þetta
þóttumst við skilja.
Allt um ikring ríkti friður, tign
og fegurð og slíkt gat ekki haft
önnur en góð áhrif á bjarta íram-
tíðar-drauma, enda komst þá ekk-
ert annað að í huga okkar en það,
sem betur mátti fara í mannlífinu,
og í brjóstum okkar svall gleði og
fögnuður yfir því að eiga framund
an allt lífið, bjart og fagurt.
En alvara lífsins kallaði að fyrr
en varði og margt fór á annan veg
en okkur hafði dreymt um. Frið-
sældin og fegurðin, sem við nutum
í bernsku, varð að víkja fyrir ólgu
og ofsa borgarlífsins og raddir nátt
úrunnar heyrðust ekki lengur fyr-
ir öðrum röddum, sem létu hátt,
en skorti fegurð og göfgi.
Við völdum okkur sama lífsstarf
ið og ástæðurnar fyrir því voru
margvíslegar. Þar lágu aftur saman
leiðir okkar á fullorðinsárunum,
og þá kom brátt að því, að við rák-
umst hastarlega á blákalda alvöru
lífsins, sem oft var í hróplegri mót
stöðu við unaðslíf bernskunnar og
fagra æskudrauma.
Ranghverfa lífsins, mannleg
ógæfa og niðurlæging varð svo oft,
alltof oft það sem mætti okkur í
daglegum störfum — og við fund-
um brátt sárlega fyrir því, hve lít-
ils við vorum megnugur 1 því að
bæta úr mannlegri hörmung.
Og oft má ég nú minnast þess,
hve þessi látni æskuvinur minn
bar nafn með rentu í sínu vanda-
sama og erfiða starfi, því alltaf vai
hann hinn „trausti11 og sanni mað
ur, ágætur og æðrulaus.
ISLENDINGAÞÆTTIR