Íslendingaþættir Tímans - 23.01.1972, Blaðsíða 20

ið, blíðlynd, stór og sterk, vak-
að yfir velferð bónda síns og
barna þeirra, sem eru 6 og öll á
lífi, Kristján, Páll Guðrún, Há-
kon, Ólafía og Daníel — ég held
öll búsett í þyiklkvabæ, nema Guð
rún.
iSystkini Guðrúnar sálugu voru
öll dáin á undan henni, en þau
voru Jóhann V. Daníelsson, kaup-
maður á Eyrarbakka, Álgústínus
Daníelsson, bóndi á Eyrarbakka,
Sigurður Daníelsson, gestgja'fi á
Kolviðarhóli, Þorsteinn, sem dó
um þrítuigt og bjó í Guttorms-
haga með bræðrum sínum, Sig-
urður, gullsmiður á Eyrarbakka,
Daniel bóndi í Guttormshaga og
Vilhjálmur vinnumaður á sama
stað. Móðir Guðrúnar og föður
amma min var Guðrún Sigurðar-
dóttir ættuð frá Skammbeinsstöð
um í Holtum ag Lækjarbotnum
í Landsveit.
Ættfræði mín er annars öll í
molum og lengra hætti ég mér
ekki út í þau fræði.
En ég vil ljúka þessum fáu
kveðjuorðum til frænku minnar
látinnar með djúpri virðingu fyr-
ir vammlausu, ævilöngu dags-
verki hennar, sjaldigæfri hjarta
hlýju og góðvild, sem náði ekki
aðeins til náinna vina og vanda-
manna, heldur til allra, sem hug-
ur hennar og hönd komust í
snertingu við. Þjóðin öll stendur
í þakkarskuld við fólk af hennar
gerð. Mann'kostir þess deyja ekki
út, heldur erfast frá (kynslóð til
kynslóðar.
Guðm. Daníelsson.
t
Hérna féll í hárri elli
heiðursfrú — frá niðjaigrúa.
Því skal valdar þakkir gjalda,
þá um leið er fullnað skeiðið.
Hér í Búð að börnum hlúði;
bónda unni og styðja kunni
hún til dáða og hollra ráða.
— Huga klökkum fylgir
þökkin.
Lífsins dagur — ljós og faigur,
langt var starf — til margra
þarfa.
Hollráð geymdi í hugansi
leyndum:
hjónabandi fylgir vandi.
Þetta boðorð bezt nam stoða
búsins önn, og veitti að sönnu
ljós í ranninn, lit á annir,
léði gestum hressing 'beztu.
Kvödd frá (Búð er konan prúða,
konan styrka og notinvirka.
Hálfa öld — með hreinan
síkjöldinn —
húsum réði í starfi og gleði.
Víst hjá m'engi varir lengi
vinhlý minninig, hennar
kynning.
— Árin streyma, en eilífð
geymir
yndið skæra og vini kæra.
Auðunn Bragi Sveinsson.
t
mér sjálf með einstakri nær-
gætni, og svo var ég heppinn, að
enginn smitaðist á heimilinu.
Þessa atvi'ks minnist ég með al
veg sérstöku þakklæti.
Guðrún Daníelsdóttir fæddist í
Kaldárholti í Rangárvallasýslu
hinn 10. febr. 1890. Hún var kom
in af merku bændafólki. Guðrún
hlaut igott uppeldi og lærði fata-
saum með þeim ágætum, að hún
var mjög eftirsótt saumakona,
bæði fyrir dugnað og vandvirkni.
Hinn 22. júní gekk hún að
eiga eftirlifandi mann sinn, Haf
liða Guðmundsson, Búð í Þykkva
bæ, og bjuggu þau þar allan sinn
búslkap af alkunnri rausn. Haf-
liði hefur verið einn af þekkt
ustu forystumönnum sveitar sinn
ar og sýslu, en slík störf eru
þeim einum framkvæmanleg,
sem njóta styrkrar aðstoðar um
búsforráð heima fyrir.
.íinn.13. okt. 1933 baðst ég í
fyrsia sinn gistingar í Búð í
Þykkvabæ. Ekki kom mér þá til
hugar, að þar ætti ég eltir að
veroa næturgestur nuklu oftar
en á noKkrum oðrum bæ á fiakki
mmu um iandtö, eða samtais í
116 nætur. En sú staðreynd tal
ar sinu máli um aðbúð igesta á
þvi sæmdarhemuli.
Þegar ég í þetta fyrsta sinn
heilsaði hinni gjörvulegu hús-
freyju, fann ég hiylegt handtak,
en sérstaka atnygli mma vakti sú
milkla igóðvild og mildi, sem geisl
aði frá henni. Þessi háttprúða
kona virtist mér hlédræg, eða ef
til vill feimin, en ekki hafði ég
verið gestur þeirra hjóna í mörg
skipti, þegar hún mun hafa átt-
að sig á, að ég var ósköp venju-
legur maður, sem óhætt var að
ræða við. Siðan var mér ekki tek
ið aðeins sem góðum gesti held
ur eins og bróður. Sumarið 1949
bar svo við, að ég lagðist veikur
í Búð af talsvert ill'kynjaðri um-
gangspest og lá þar í 10 daga.
Vissulega er ekki þægilegt að fá
slíkan gest, og mun fáum vel
kominn, en þess varð ég síður
en svo var. Húsfreyjan hjúkraði
Þau hjón eignuðust 4 syni.
sem allir eru kvæntir og búsett
ir í Þykkvabæ, og 2 dætur. Hef-
ur önnur þeirra lenigst af dval
izt heima fyrir ógift, en hin gift
og búsett í Reykjavík. Eru börn
þessi foreldrum sínum til verð
ugs sóma.
Fyrir allmörgum árum tók
Guðrún erfiðan sjúkdóm, sem
var henni mjög fjötur um fót,
en hún bar hann með sinni al-
kunnu þolinmæði og þrautseigju
til dánardægurs, hinn 25. nóv.
1971, að hún fékk hægt andlát
eftir árangurs- og kærleiksríkt
ævistarf. Útför hennar var gerð
frá Þykkvabæjarkirkju hinn 4.
des., og varð legstaður hennar í
nýrri útfærslu kirkjugarðsins,
sem víigður var við þetta tæki-
færi. Mikill mannfjöldi var við
staddur, þar á meðal 'allmargir
úr öðrum sveitum. Minni látnu vin
konu þakka óg langa og góða vin
áttu, 'en vini mínum Hafliða og f jöl-
skyldu þeirra votta ég samúð mína
og (konu minnar. Enda „þótt dagur
sé að kvöldi kominn“, þá fylgir
kveðjustund ástvina jafnan sökn
uður.
Ásgeir L. Jónsson.
20
ISLENDINGAÞÆTTIR