Íslendingaþættir Tímans - 23.01.1972, Blaðsíða 22

Jónas Sigfússon
í Forsæludal
bæingar", mættu síður en aðrir,
þrátt fyrir misjöfn veður og á
stundum kafaldsófærð.
Aldrei kom óg svo heim, að ég
reyndi ekfki að ná fundum Einars
vinar míns. (Þ»ótti mér ætíð jafn-
igott að koma í beitingaskúrinn til
þeirra feðga. Þar ríkti samheldni og
óbilandi bjartsýni á útgerðina og
mannlífið almennt. Sakna ég nú
mjög vina í stað, en þó eiga vissu-
lega aðrir um enn sárara að binda.
Björgvin Halldórsson þekkti ég
ekki eins náið og Einar, en um
margt voru þeir lílkir, að því er
mér virtist. Björgvin var einstakt
prúðmenni og óvenjulega viðmóts-
þýður umgur maður.
Er augljóst, að mikill mannskaði
er að sviplegu og ótímabæru frá
falli þeirra bræðra.
Mér eru minnisstæðir margir
atburðir um svipleg slys á sjó-
mönnum frá Norðfirði s.l. 20—30
árin. Þar hafa oft á tímum fallið
hinir mætustu menn i blóma lífs-
ins. Ég nefni þar engin nöfn, en
ljóst má öllum vera, er til þekkja,
að oft hefur verið reynt á ýtrustu
mörk mannlegrar getu, þeirra er
eftir lifðu. Þrátt fyrir margvíslegt
mótlæti og fórnir munu Norðfirð-
ingar áfram sækja sjóinn.
Ég bið æðri máttarvöld að lina
þjáningu og söknuð eiginkonu,
Einars, Rósu Skarphéðinsdóttur og
fjögurra barna þeirra, svo og bróð-
ur þeirra, er nú lifir einn úr hópi
5 bræðra. Ekki sízt bið ég um
styrk til handa föður þeirra
bræðra Halldóri Einarssyni.
Halldór hefur áður mátt sjá á
balk ástvinum sínum, þar sem eru
tveir synir og ástkær eiginkona.
Þessi síðasti missir er mikill —
næstum óbærilegur — en ósk mín
er, að Halldór sjái vonina og fram-
tíðina í börnum Einars og Rósu,
þrátt fyrir allt mótlætið megi
manndómur og hinn harði lífs
skóli erfiðismannsins Halldórs Ein-
arssonar, svo og endurminningarn
ar um synina, sem ég veit að eru
Ijúfar, sefa sáran söknuð hans.
Þeir, sem eftir lifa, verða þrátt
fyrir allt að halda áfram lífsbar-
áttunni. Með því móti verður sigr-
azt á erfiðleikunum og jafnvel
hinni dýpstu sorg.
Reykjavík, 19. desember 1971.
Friðjón Guðröðarson.
Fæddur 4. sept. 1913.
Á sólríkum júlídegi síðastliðinn
brá skyndilega skugga yfir Vatns-
dalinn. Jónas í Dal hafði látizt af
slysförum.
Svo skammt er bilið stundum
milli lífs og dauða, að glaður og
reifur fór Jónas að heiman frá sér
í klukkustundar ferð, en kom heim
liðið lík. Ðkkert dauðsfall gat kom-
ið vinum og ættingjum meira á
óvart og látið þá staldra við og
spyrja: Er þetta Guðs vilji. ÍFyrir
nánustu ættingja var þetta þrek-
raun, sem krafðist styrks og skiln-
ings.
Inn úr Vatnsdal vestanverð-
um Skerst þrönigur dalur á milli
hárra grasivaxinna hálsa. Forsælu-
dalur heitir hann og fremsti bær-
inn ber nafn dalsins. Þar bjó Jónas.
Nafn sitt hefur dalurinn fengið af
því, að þar skín ekki sól um 13 vik-
ur á ári. Þrátt fyrir þetta mikla sól-
arleysi er dalurinn hlýr og vinaleg-
ur, og vetur og sumur veitir hann
skjól gegn stormum og hreggi.
Jónas Sigfússon fæddist í For-
sæludal þann 4. sept. 1913. Foreldr
ar hans voru hjónin, er þar bjuggu,
Sigríður Ólafsdóttir — en langafi
hennar var Bólu-Hjálmar — og Sig
fús Jónasson, sem jafnframt bú-
skapnum stundaði bókband og var
einn í hópi beztu bókbindara lands-
ins. Jónas ólst upp í stórum syst-
kinahóp, en þau voru 7 talsins.
Hann fór aldrei langt til dvalar að
heiman, en tók við hálfri jörðinni
að föður sínum látnum árið 1952
og bjó þar á móti móður sinni og
systur sinni, Sigríði, en móðir hans
lézt árið 1960. Hann dvaldi því all-
an aldur sinn á óðali sínu í daln-
um, sem hann unni.
í viðmóti var Jónas hlýr og
traustur, en hlédrægur og bar
ekki hug sinn á torg. Hann trúði
á lífsmátt moldarinnar og yrkti
jörð sína. Hann var ókvæntur og
barnlaus ien svo barngóður að börn
löðuðust ætíð að honum. Eina syst-
urdóttur sína má segja að hann
hafi alið upp og reynzt henni bæði
faðir og móðir.
Öll voru þessi systkini vel gefin
og skáldmælt vel, sum eru þegar
kunn fyrir kvæði sín og vísur í
héraði. En Jónas flíkaði ekki sín-
um kveðskap, þótt ég efist ekki
um, að hann hafi getað gert vísu.
Éig, sem þetta rita, er fæddur og
uppalinn í Sunnuhlíð, næsta bæ við
Forsæludal. Við Jónas vorum jafn-
gamlir og fermingarbræður. Ég
þekkti Dalsheimilið mjög vel og vil
því hér um leið minnast lítillega
konunnar, Sigríðar Ólafsdóttur.
Hún var kaupstaðastúlka að upp-
runa. alin upp á Blönduósi, en flutt
ist ung fram í dalinn með manni
sínum. Engri konu hef ég kynnzt,
sem veitti af meiri gestrisni en
Sigríður, þar var veitt af hjarta-
hlýju. Sigríður unni mjög blómum
og triám. Garðurinn framan við
bæjarhúsin var fallegur og vel
hirtur. Ég er Sigríði þakklátur fyr-
22
ISLENDINGAÞÆTTIR