Íslendingaþættir Tímans - 23.01.1972, Blaðsíða 18

gerði hann af ítrustu samviz<ku-
semi. Honum léku í höndum hin
ólíkustu störf. Hann kom sér upp
góðri og vandaðri íbúð þó að efn-
in væru ekki mikil, og naut hann
þá sem oftar mikilsverðrar aðstoð
ar sinnar ágætu konu, sem kunni
til hlítar þá vandlærðu list for-
mæðra sinna, að gera mikið úr
littu.
Trausti sagði mér eitt sinn að
hann hefði verið rengdur af skatta
yfirvöldum, sem ekiki vildu trúa að
hægt væri að byggja svo ódýra
íbúð, sem hann gerði, en hann
þurfti nálega enga vinnu að kaupa.
Hann smíðaði, múraði, málaði og
dúklagði jöfnum höndum.
Trausti var r.ösklega meðalmað
ur á hæð, friður sýnum, kvikur í
hreyfingum og léttur á fæti. Hvíldi
yfir honum sérstæður þokki. Hann
var mikið snyrtimenni í klæða-
burði og reglusamur á öllum svið
um. Hann var geðríkur en þó dag-
farsprúður. Hann var glettinn og
gamansamur og hafði glöggt auga
fyrir öllu spaugilegu. Hann var að
eðlisfari framúrskarandi greiðvik
inn og hjálpsamur. Vildi hann
hvers manns vanda leysa og spar
aði þá hvorki tíma né fyrirhöfn.
Hann var úrræðagóður og ráðholl-
ur og var oft til hans leitað, ef
vanda bar að höndum. Hann var
frábær heimilisfaðir, umhyggju
samur og nærgætinn og sívaíkandi
fyrir öllu, sem til hagsbóta mátti
verða, höfðingi heim að sækja og
veitull í bezta lagi, og gæfumaður.
Hann eignaðist góða og glæsilega
konu. sem unni honum hugástum
og bjó honum fa'gurt og friðsælt
heimili. Þau eignuðust tvö mann-
vænleg börn, sem voru yndi hans
og eftirlæti. Hann komst í dágóð
efni og igat veitt sér og sínum ílest
það, sem almennt eru gerðar kröf
ur til í dag. Trausti eignaðist vin-
áttu og virðingu fjölmargra sam
ferðarmanna sinna, sem mátu að
verðleikum drengskap hans og
manngildi.
Trausti er fallinn frá langt um
aldur fram. Vinir hans og sam-
starfsmenn hefðu kosið að njóta ná
vistar hans miklu lemgur, en þakka
nú við leiðarlokin hinum látna
heiðursmanni samfylgdina og óska
honum góðrar ferðar yfir landa
mærin. Björn Jónsson.
Efemía Gísladóttir
„Þú siglir ei þennan sjó í dag
þá siglir á guðs þíns fund“,
lætur Matthías Jochumsson hinn
gamla þul segja við Eggert Ólafs-
son. Þessi aldni þulur hefur löng-
um minnt mig á Gísla Konráðsson
sagna- og fræðimann.
Nú hefur enn einn afkomandi
Gísla Konráðssonar lagt upp í sigl-
inguna miklu. Frænka mín, Efe-
mía Gísladóttir lézt að Elliheimil-
inu Grund 3. nóv. s.l. og var útför
hennar gerð þann 10. nóv. s.l.
Efemía hafði mikið dálæti á lang-
afa sínum, enda féllu áhugamál
þeirra í líkan farveg.
Efemía Gísladóttir fæddist 13.
apríl 1887 í Innri-Fagradal í Saur-
bæ í Dalasýslu. Foreldrar hennar
voru Vigdís Pálsdóttir og séra Gísli
Einarsson. Móðir Vigdísar var Sig-
ríður Samsonardóttir, ættuð úr
Víðidal, en Páll Pálsson faðir henn
ar var bóndi og alþingismaður í
Dæli, sonur Páls alþingismanns í
Árkvörn. Séra Gísli Einarsson var
bróðir Indriða Einarssonar skálds,
og móðir hans var Efemía Gísla-
dóttir Konráðssonar. Faðir séra
Gísla var Einar Magnússon Magn-
ússonar prests í Glaumbæ, en Ein-
ar var bóndi í Krossanesi í Skaga-
firði.
Efemía var fyrstu æviár sín í
Fagradal en ólst svo upp i stórum
systkinahópi hjá foreldrum sínum,
fyrst í Hvammi í Norðurárdal, en
fluttist síðan með þeim að Staf-
holti.
Hún stundaði nám í Kennaraskól
anum og lauk kennaraprófi 1910.
Var kennari í Þverárhlíð næstu
þrjú árin, en varð að hætta kennslu
vegna augnveiki, sem hún fékk
upp úr mislingum. Það urðu henni
mikil vonbrigði og tjón fyrir ís-
lenzka kennarastétt.
Ung að árum heitbatzt Efemía
borgfirzkum bóndasyni. í annað
sinn hlutuðust örlögin freklega til
um framtíðardrauma hinnar ungu
konu. Efemía missti vin sinn og
tregaði hann alla daga síðan. En
hun axlaði byrðar lífsins af hug-
rekki og stillingu eins rg hún átti
kyn til. Hún fann hamingju oig
gleði í að hjálpa og líkna öðrum
á langri ævi.
Hún var stoð og stytta foreldra
sinna í ellinni og seinustu ár þeirra
í Stafholti hvíldi heimilishaldið að
miklu leyti á Efemíu. Vigdís móð-
ir hennar dó árið 1932. Þegar séra
Gísli hætti prestsskap fluttist Efe-
mía með honum í Borgames og
annaðist hann síðustu æviárin, en
hann lézt 1938.
Eftir lát föður síns fluttist Efe-
mía til Reykjavíkur og hélt heim-
ili fyrir frænku sína og nöfnu
ekkju Jens Waage, dóttur Indriða
Einarssonar. Þær frænkur bjuggu
saman um margra ára skeið, allt
þar til Efemía Waage andaðist.
Eftir það bjó Efemía hjá systur
sinni Vigdísi Blöndal og síðustu
æviárin á Elliheimilinu Grund.
Efemía eignaðist marga góða
vini á lífsleiðinni, en við frænd-
fólkið hennar fáum seint gleymt
þeirri umhyggju og hlýju, sem
Magnús E. Árnason kennari sýndi
henni í ellinni.
18
ISLENDINGAÞÆTTIR