Íslendingaþættir Tímans - 23.01.1972, Side 24

Oddur Eysteinsson
Gíslasonar. En þá veiktust þau
Margrét bæði af berklum og
dvöldu um skeið á Vífilsstaðahæli.
Það var mikið áfall og ærin lífs-
reynsla á þeim árum að veikjast
af berklum. Og þá áttu þau tvær
dætur, ívíbura.
Árið 1920 fluttu þau Tryggvi að
Kleifum en strax á næsta ári til
Dýrafjarðar. Þá höfðu Dýrfirðmg-
ar stofnað kaupfélag og veitti Ósk-
ar, bróðir Tryggva, því forstöðu.
Tryggvi vann hjá honum við kaup-
félagið um skeið.
Þetta voru slæmir tímar fyrir
verzlun, ekki sízt bændaverzlun.
Árið 1919 voru allar vörur í háu
verði og menn bjartsýnir. Veturinn
1919—‘20 var snjóþungur með af-
brigðum og eftir honum fylgdi
mikið verðfall á íslenzkri fram-
leiðslu. Þá varð margur fyrir þung
um áföllum. Þar á meðal var Kaup
félagið á Þingeyri. Það varð engin
ánægja af að stjórna því og bera
ábyrgð á rekstri þess þau árin.
Þeir bræður hurfu aftur að sjó-
mennskunni þegar þeir hættu að
vinna við Kaupfélagið. Tryggvi
varð þá fljótlega háseti á vélbát-
um á Flateyri og þangað flutti
hann heimili sitt 1925. Þar ótti
hann svo heima allt til 1948, ýmist
sjómaður eða verkamaður. Hann
var mörg sumur sjálfum sér ráð-
andi á lítilli trillu, sem hann átti
og hafði yndi af þeirri sjó-
mennsku.
Tryggvi flutti frá Flateyri til
höfuðstaðarins og gerðist þá starfs
maður tóbakseinkasölu ríkisins og
þar vann hann meðan kraftar ent-
ust.
Þau Margrét eignuðust 5 dætur,
sem allar eru á lífi, en þær eru:
Elín. gift Kristjáni Kristjánssyni
á ísafirði.
Sieríður, sem hefur verið van-
heil frá bernsku.
Unnur, gift Birni Sigurðssyni
húsasmíðameistara í Kópavogi.
Anna, igift Þórði Magnússyni,
verzlunarm. Kópavogi. og Ragn-
heiður, gift Þórði Guðnasyni, vél-
smíðameistara, Kópavogi.
Tryggvi Jónsson var léttur í
máli og gleðisinna, hafði kímni
skyn gott og neitaði sér ekki um
að halda til haga því ,sem hann
fann að var fengur í og verða
mátti til skemmtunar. Samt var
'Fæddur 29. desember 1904
Dáinn 16. nóvember 1971.
í þjóðsögum Jóns Árnasonar er
brugðið upp litríkri frásöign af
gæðingnum Snóksdals^Brún og eig
anda hans Daða sýslumanni í
Snóksdal, er sýnir okkur glöggt
hverju snilld og hæfni manns og
hests frá áorkað, þegar samstilltur
er vilji beggja. Þarna er að finna
mikla sögu, sagða í örfáum orðum,
um mann og hest. Við eigum einn-
ig frá síðari tímum margar sagnir
og þekkjum af eigin raun margan
gæðinginn úr Dölum og þar hafa
verið og eru enn margir snjallir
hestamenn. Einna athafnamestur á
því sviði af seinni tíma mönnum
var Oddur Eysteinsson frá Snóks-
dal.
Oddur fæddist að Hólmlátrum ó
Skógarströnd 29. desember 1904.
Foreldrar hans voru hjónin, Jó-
hanna Oddsdóttir og Eysteinn Jóns
hann alvörumaður í lífsskoðun,
hugsaði mikið um andleg mál og
rök lífs og dauða og las margt um
þau efni. Það haf óg fyrir satt, að
hann hafi jafnan heldur viljað
muna og hugsa um það sem betra
var, og mun það vera viturra
manna háttur. Hann var maður af
þeirri gerð, að svipmót hans fest-
ist í minni samferðamanna.
Ég kynntist Jensínu Jónsdóttur,
móður Tryggva, dálítið í elli henn-
ar, og fannst til um reisn hennar
og andlegt atgjörvi. Það var bæði
styrkur og huggun að vita af slíkri
konu. Síðan hefur mér oft fund-
ist ég þekkja erfðir hennar hjá
niðjum hennar, góðar erfðir og
gæfulegar. Fátt er ánægjulegra en
að vita af góðu fólki, sem treysta
má til gæfu og gengis.
Nú hefur Tryggvi Jónsson skíl-
að arfinum og hann er gott að
kveðja.
H.Kr.
son, er þá voru þar í húsmennsku.
Þau hjón eignuðust 13 börn, og
var Oddur næst elztur þeirra syst-
kona. Hjónin í Snóksdal, Elín Jó-
súadóttir og Kristján Jónsson tóku
Odd til sín strax á fyrsta ári, og
gengu þau honum í foreldra stað.
í Snóksdal óx Oddur upp ásamt
börnum þeirra hjóna. Þegar hann
hafði þroska til, tók hann þátt í
öllum bústörfum og reyndist dug
mikið hraustmenni. Ljúfur og hátt
prúður í umgengni, en frekar fá-
skiptinn. Snemma hneigðist hugur
hans að hestum og hestamennsku,
og ungur fór hann að fást við
tamningar. Fyrst þar heima, en síð
ar þeigar honum hafði aukizt þjálf-
un, fór hann að taka að sér tamn-
ingar fyrir aðra. Oftast voru það
erfiðustu trippin, sem lentu í hans
þöndum, einkum þau, sem aðrir
treystu sér ekki við. Lítt mun
hann hafa hugsað um tíma þann
og erfiði, sem í þetta fór. Aldrei
gafst Oddur upp. Það vár fjarlægt
honum að hætta við hálfnað verk,
og eniginn hestur fór ósigraður úr
hans höndum.
Oddur var einn af stofnendum
hestamannafélagsins Glaðs í Döl
um, sem var stofnað árið 1928.
Hann var mjög virkur í þeim fé-
24
ISLENDINGAÞÆTTIR