Íslendingaþættir Tímans - 23.01.1972, Blaðsíða 21

Bræðurnir Eiiiar og iijörgvin
Halldórssynir frá Neskaupstað
Nóttin er dimm klukkan 3.30,
þegar Stígandinn N.K.-33 leggur
írá brygigju í Neskaupstað áleiðis
i róður. Gæftir hafa verið mjög
stirðar hjá Norðfjarðarbátum í
haust og sjómenn grípa hvert tæki
færi sem gefst til þess að sækja
á miðin. í þetta sinn — aðfara-
nótt sunnudagsins 12. des. 1971
virðist gefa til róðra, og þá er hald
ið af stað. Áhöfnin er: ibræðurnir
Einar og Björgvin 'Halldórssynir
svo og Trausti SteMnsson, allir
búsettir í Nesikaupstað.
Keyrt er út frá N-orðfirði í
st-efnu ASA frá Norðfjarðarhomi
og línan lögð ca. 20 sjómílur úti.
Legið er yfir línunni til kl. 9.30,
og þá byrjað að draga. Allt geng-
ur vel til að byrja með og veð-
ur og sjólag viðunandi.
Veður hefur hert allnokkuð, en
sjólag er þó á þann veg, að ekki
þykir ástæða til að hætta við að
draga línuna og áfram er haldið.
Æfðar hendur hinna vönu sjó-
manna vinna verk sín af festu og
kunnáttu, brátt yrði verkinu lokið
og línan öll um borð. Svo varð þó
ekki.
Klukkan er 13.30 e.h. sunnudag-
inn 12. þ.m., er upp rís ólag, sem
Skellur á báti þremenninganna ag
leggur hann á hliðina. Stuttu síð-
ar hvolfir bátnum, og von bráðar
se-kkur hann. Skipverjar hafa allir
komizt frá hinum sökkvandi báti,
en aðeins einum þeirra auðnast að
komast í annan gúmbjörgunarbát-
inn. Bræðurnir Einar og Björgvin
freista þess að ná til björgunarbát-
anna, en það á ekki fyrir þeim að
liggja að snúa aftur heim til Norð-
fjarðar, þeir drukkna báðir og
hverfa í djúpið eins og fabkostur
þeirra.
Þannig -er í stuttu máli aðdrag-
andi og atvik, að því hörmulega
slysi, er varð þegar Stígandinn
NK-33 fórst, og með honum bræð-
ur tveir á bezta aldri, alvanir sjó
menn og drengir góðir.
Einar Halldórsson fæddist 5. okt.
1935 í Mjóafirði, -Björgvin Halldórs
son fæddist 30. ágúst 1941 í Nes-
kaupstað. Þeir bræður voru synir
hjónanna Kristinar Einarsdóttur,
en hún lézt fyrir aldur fram árið
1962, og Halldórs Einarssonar út-
gerðarmanns á Norðfirði, áður í
Mjóafirði.
Er mér barst fregnin um svip-
legan dauða þeirra bræðra,
brá mér mjög. Einhvern
veginn fannst mér þetta ótrúlegt.
Þessir menn voru aldir upp við
sjósókn frá blautu barnsbeini og
þekktu vel duttlunga Ægis kon-
ungs, en trúlega verður enginn
fullnuma í hans ^kóla. Aldrei verð-
ur við öllu séð í starfi sjómanns-
ins og iafnvel hinir reyndustu
menn lúta í lægra haldi tfyrir
óvæntum og allsendis ófyrirsjáan-
legum duttlungum hafsins.
-Þegar óg 14 ára, fór í skóla að
heiman, átti ég manga góða vini á
mínu reki, skóla- og leikfélaga.
Fyrstu árin -geklk vel að vori að
endurnýja hin gömlu kynni, en
eðlilega breyttist þetta eins og ann
að í tímans rás. Þótt undirlegt megi
virðast héldust, og haldast einn,
bezt 'kynni mín við þá af félöeun-
um, sem sjósókn stunduðu. Einn
minna albeztu vina í þessum hópi
var Einar Halldórsson. Einsi eins og
við nefndum hann öll, var einstak-
ur drengskaparmaður, dagfars-
prúður, trölltryggur og flíkaði
ekki tilfinningum sínum. Einar var
maður prúður og orðvar. Aldrei
heyrði ég hann hallmæla nokkrum
manni, og aldrei öfundaðist hann
yfir velgengni annarra, enda full-
komlega sáttur við sitt hlutskipti,
hamingjusamur maður er undi
glaður við sitt. Þegar við Einar
gengum saman í bamaskóla kom
gjörla í ljós þrautseigja og æðru-
leysi hans. Það var nokkuð lang-
sótt og oft torsótt leiðin innan frá
Bjargi og út í Barnaskóla, í skamm
degismyrkri og misjöfnum veðr
um. Ekki bar á því, að Einari og
félögum hans innan úr Nausta-
hvammi þætti ferðin neitt sérstakt
afrek, en hún gat tekið frá % klst.
til 2 klst. eftir veðri og færð. Minn
ist ég þess ekiki, að þeir „innstu-
iSLENDINGAÞÆTTIR
21