Íslendingaþættir Tímans - 23.01.1972, Blaðsíða 30

fagra, en samt gleymdi hann sér
ekki við neinn afleggjara, heldur
skauzt út og aftur á pall, söng
urinn þagnaði rétt sem snöggv-
ast, brúsum og pinklum var vipp
að á sinn stað við túnhliðsgeiflu
eða á skurðbakka, og svo var að
nýju lagt af stað við ,,söngsins
unaðsmál“.
Sigurður söng ekki neitt — i
heyranda hljóði — þegar ikynni
tókust með okkur aftur. En hann
var galvaskur sem fyrr, bar hetju
lega margra ára heilsubrest og
sigraði um þær mundir sjúk
dómsraun sem nær hafði lagt
hann í gröfina. Síðan þá höfum
við oft átt glaðar og góðar stund-
ir saman, hann hefur margt sagt
mér bæði fyndið og fróðlegt, far
ið með vísur og skringileg orð-
svör aftan úr árum, og ýmislegt
hefur hann látið fljóta með um
sjálfan sig, en það geymi ég mér
allt í bili. Hinn gamli söngbíl
stjóri úr Tungusveit hefur reynzt
vera óvenjulega hreinskiptinn
maður, gáfaður vel og sögufróð-
ur, vísna og kvæðasjór, minnug
ur á gamla tíð, vel vakandi um
samtíðarefni, kátur og þelhlýr,
orðslyngur og orðskár („frakk
ur“, segir hann um sjálfan sig),
og „sá góði bjór“ gleður hann
engu minna en séra Ólaf skáld
á Söndum. Hann sómir sér vel
sem afspringur mikilhæfra
manna, Goðdalapresta hinna
gömlu, Vídalínshjóna á Reyni-
stað, Gísla hins fróða Konráðs
sonar og margra fleiri. Hann sam
einar hrifnæmi og fróðleiksfýsn,
heimslyst og kjark, sem hefur
gert honum bærilegan margan
veikindadag og ræður að hinu
leytinu því, að hann breytist
ekki, þótt hann „komi inn á stóra
ikontóra". í sannleika sagt hefur
Sigurður vinur minn í Stekkjar
holti lyft sér yfir hina hversdags-
legu önn ævidaganna, án þess að
hann vanrækti hana þegar hon
um var kleift að ganga að starfi,
lyft sér yfir hana í ,,söng“ sem
heyrist ekki og er ofinn úr Ufs-
trú hans og æðruleysi og þeirri
fölskvalausu gleði sem orðsins
list veitir honum. Það var þess
vegna ékki út í bláinn að ég
skyldi rifja upp söngferðalagið
góða, því þar sé ég tákngert, eins
og óg nefndi áður, annað ferða
lag og meira, sjálfa ævi míns
gamla söngbílstjóra.
Glampinn frá útiljósinu fellur
enn á þessi skrifblöð. Ég heyri
að einum og einum bíl er ekið
um götuna og ég hugsa með mér:
Skyldu bílstjórarnir vera að
syngja við stýrið? Og ef svo er,
hvaða lag eru þeir þá að syngja?
Það er ekki gott að vita, en sjálf-
sagt eitthvað annað en Landið
vort fagra með litskrúðug fjöll
in. . . Og nú er liðið langt fram
yfir miðnætti, dimmt alls staðar,
en samt ratar hugurinn með árn-
aðaróskir og þakklæti norður yf-
ir fjöllin og ofan að Stekkjar
holti í Tungusveit, heim til Sig-
urðar.
Hannes Pétursson.
Jón G. Kjerúlf
Framhald af bls. 32
skólar í sveitum voru þá ekki
komnir íil sdgunnar.
Skal nú vikið að Jóni, sjálfu af-
mælisbarninu, en þetta, sem að
framar greinir, gefur þó nokkra
hugmynd um, úr hvernig jarðvegi
hann er sprottinn. Haustið 1911
settist Jón i 2. bekk Gagnfræðaskól
ans á Akureyri og lauk þar námi
eftir tvo vetur, vorið 1913. Hann
var ágætlega til náms fallinn, sjón
næmur og minnugur og hafði á
tímabili hug á að halda námi
áfram, en af ýmsum ástæðum varð
ek’ki af því. mun mestu hafa þar
um valdið, að faðir hans var ekki
heilsuhraustur og systkinin sum á
unga aldri. —Sjálfur var hann alls
ekki frábitinn líkamlegri vinnu,
enda vanur hvers konar bústörfum
frá barnæsku. Kom það líka á dag-
inn síðar, að hann var í eðli og
framkvæmd mikill ræktunar og
eljumaður. Gagnfræðaskólinn á
Akureyri mun hafa verið mjög
góður skóli. Nemendur voru því
flestir miklu eldri og þess vegna
þroskaðri en nú gerist og kennsl-
unni hagað eftir því. Greindum
mönnum reyndist líka gagnfræða
námið, á þeim árum, haldgott vega
nesti í umfangsmiklum störfum
síðar á ævinni.
Það er ekki að orðlengra það, að
Jón settist að heima á Hafursá, að
námi loknu og það kom -eins og
af sjálfu sér, að hann gerðist þar
fljótlega aðalmaður. Nokkru eftir
að hann tók við búsforráðum á
Hafursá keypti hann jörðina af
Solveigu föðursystur sinni og hófst
þegar handa um meiriháttar fram
kvæmdir, bæði í ræktun og húsa-
bótum. Árið 1932 seldi hann svo
jörðina aftur mági sínum, Gunnari
Jónssyni, er þá var lögregluþjónn
á Akureyri. Gunnar var mikill
dugnaðarmaður greindur og
kappsfullur og stórbúskapur
brauzt um í huga hans. Hann ólst
upp á Hallormsstað og bundinn
því umhverfi sterkum böndum, og
konan frá Hafursá, þar sem sumar
fegurð er mikil. Honum
fannst því tækifæri til að „grípa
gæsina", er hann fann, að Jón
vildi gjarnan breyta til. — Á þess-
um árum var „hart í böggum“ fyr-
ir flestum þeim er í framkvæmd
um stóðu, lánsfjárskortur og
kreppa í landi. — Það fór líka svo,
að Gunnar settist aldrei að á Haf-
ursá til búskapar. Um þetta leyti
gerðist hann forstöðumaður sjúkra
hússins á Akureyri, sem var vel
launað starf, mun honum hafa þótt
viðurhlutamikið að sleppa því fyr-
ir óvissa afkomu í búskap, en hann
lagði mikið fé í Hafursá, þó Jón
héldi þar áfram um skeið með líku
sniði og áður. Þegar Jón seldi Haf-
ursá hafði töðufengur aukizt úr
160 hestburðum í 600. — Garð-
rækt veruleg umfram heimilisnot,
stórt íbúðarhús í smíðum og korn-
rækt hóf hann 1930 (bygg og hafr-
ar) fyrstur bænda í Héraði. Korn
ræktinni hélt hann óslitið áfram í
13 ár, eða þar til hann fór alfarinn
frá Hafursá og taldi sig alltaf hafa
fengið það fullþroskað, nema súm-
arið 1942, sem var óvenju kalt.
Ekki held ég, að Jón hafi haft
fjárhagslegan ávinning af þessari
kornrækt, en ánægju hafði hann
mikla af þessari búgrein og það
er þó ávallt fyrir nokkru.
30
ISLENDINGAÞÆTTIR