Íslendingaþættir Tímans - 05.04.1975, Síða 9

gerst máttu vita, aö beint og óbeint
hafi hinar tröllauknu framkvæmdir á
btium Thors Jensens haft varanleg og
heilladrjúg áhrif fyrir islenzkan land-
búnaö, þótt ekki hafi farið hjá þvi að
þær yllu deilum á sinum tima. Allar
þessar framkvæmdir hvildu að sjálf-
sögðu að mestu leyti á herðum ráðs-
manna Thors, Stefáns á Korpúlfsstöð-
um og Kristins Guðmundssonar á
Lágafelli.
Breytt skipan markaðsmála á mjólk
og mjólkurafurðum og ymsar aðrar
ástæður ollu þvi að Thor Jensen brá á
það ráð árið 1942 að selja Reykja-
vikurbæ Korpúlfsstaði og ýmsar aðrar
jarðeignir sinar.
Reykjavikurbær réði þá Stefán þeg-
ar i stað til þess að sjá um búskapinn á
Korpúlfsstöðum. Var bústjórn hans
með sömu reisn og myndarskap og áð-
ur, og til fyrirmyndar á margan hátt.
Arið 1961 lét Stefán af störfum af
heilsufarsástæðum. Hafði hann þá
starfað á Korpúlfsstöðum i þrjá ára-
tugi samfellt og þvi eigi að furða þó
honum félli það allþungt að þurfa að
hverfa frá þeim stað, sem hann hafði
bundizt svo traustum böndum.
Þau ár, sem Stefán stjórnaði búskap
á Korpúlfsstöðum fyrir Reykjavikur-
bæ, voru á margan hátt óhagstæö
landbúnaði.
Heimsstyrjöld setti mark sitt á allt
atvinnulif og verðlagsþróun var land-
búnaði lengst af óhagstæð. Þrátt fyrir
það mun fjárhagsleg afkoma bú-
rekstrar á Korpúlfsstöðum lengst af
hafa verið sæmilega góð, gagnstætt
þvi sem þá gerðist með flest bú rekin
af opinberum aðilum. Kom þar fyrst
og fremst til löng reynsla Stefáns af
bústjórn, gjörþekking hans á jörðinni
og öllum þeim verkefnum sem vinna
þurfti, en eigi siður sérstök stjórnsemi
hans, hagsýni, fyrirhyggja og einstök
trúmennska i öllum störfum.
Stefán lagði alla tið sérstaka alúð við
ræktun og heyöflun, enda var honum
manna bezt ljóst að hvort tveggja er
undirstaða þess að búum vegni vel.
Stefán hafði glöggt auga fyrir skepn-
um og gáfu gripirnir á Korpúlfsstöðum
góðan arð.
An efa var búskapurinn á Korpúlfs-
stöðum á þessum árum i allra fremstu
röð hér á landi.
Þegar Stefán lét af störfum á
Korpúlfsstöðum fluttist hann til
Reykjavikur og bjó lengst af á Miklu-
braut 40. Er heilsu hans hrakaði flutti
hann að Hrafnistu og dvaldi þar til
dauðadags. Eftir að til Reykjavikur
kom dvaldi hugurinn eins og að likum
lætur oft á fornum slóðum, og vel
fylgdist hann með öllu sem landbúnaö
snerti og það umræðuefni var honum
ljúfast alla jafnan.
MINNING
Böðvar Steinþórsson
f. 20. febr. 1922
d. 6. jan. 1975
Kveðja
Min fyrsta langferð var veturinn
1941, er ég fór með m/s Esju til
Reykjavikur. 1 þeirri ferð kynntist ég
ýmsum af þáverandi áhöfn á Esju og
hafa þau kynni varað siðan. Einum
manni tók ég þar eftir, sem ekki var
fljótlegt að kynnast, en þaö var
Böðvar Steinþórsson bryti. En eftir
þessa ferð hittumst viö oft og leiddu
þeir samfundir til þess, að milli okkar
sköpuðust hin siðari ár traust og náin
kynni.
Það var mikið starf að vera bryti á
strandferðaskipunum meðan þau voru
aðalsamgöngutæki þjóðarinnar, og oft
var yfirfullt af farþegum er sjá þurfti
um framreiðslu fyrir, en þann starfa
hafði Böðvar um langa hrið. Og það
veit ég, að margur var honum
þakklátur fyrir það, sem þar var I té
látið.
Böðvar Steinþórsson bar meö sér
þann persónuleika að eftir honum var
tekið. Var hann kjörinn til starfa innan
stéttarfélags framreiðslumanna ár-
um saman og hélt vel á málum fyrir
félag sitt. Var honum eiginlegt aö
flytja mál sitt með skýrleik og rökum,
svo athygli vakti, og á var hlýtt.
Og þeir, sem honum kynntust,
minnast hans sem hins mætasta
manns og geyma um hann kærar
minningar.
Hin siðari ár átti Böövar við
vanheilsu að striða og dvaldi oft á
sjúkrahúsi. En er hann haföi náð bata
Stefán hafði mjög viðtæka og trausta
þekkingu á landbúnaðarmálum. Kom
þar til löng og hagnýt reynsla, glöggt
minni og eftirtekt og náin kynni af
mörgum frammámönnum i land-
búnaði um áratuga skeið, auk bóklegr-
ar þekkingar.
Þvi þótti bæði mér og öðrum gott að
leita ráða hjá honum á þessu sviði og
gerðum það raunar oft.
Stefán Pálmason var höfðinglegur
maður, hávaxinn, allþrekinn og bar
sig vel. Hann var hæglátur alvöru-
maður, fremur fáskiptinn og dulur á
eigin hag. Stundum brá hann fyrir sig

kom hann alltaf til vinnu aftur með
hinu sama hressa viðmóti.
Á s.l. áribar fundum okkar Böðvars
saman, en þá var nokkuð langt siðan
við höfðum hitzt. Eins og svo oft áður,
ræddum við okkar gamanmál o. fl. En
eftir nokkra stund var sem svipur
hans yrði alvarlegri og fer hann að
tala um að hann fari héðan úr heimi á
undan mér. Ekki sagðist ég nú vilja
trúa þvi, en hann hélt fast við þá skoð-
un sina og kvaðst ætla að biðja mig að
skrifa nokkur minningarorð um sig.
Kvaðst hann hafa lesið það, sem ég
hefði skrifað stundum og félli sér það i
geð.
Mér var sannarlega ljúft að gefa
honum þetta loforð, þó ég vonaði að
ekki kæmi til á næstunni, að ég þyrfti
að efna það. Erí þar hefur farið á
annan veg. örlögin verða ekki
græskulausri ertni, en vildi engan
særa. Hann var viðkvæmur i lund,
nokkuð skapstór en kunni þó flestum
betur að sameina hreinskilna einurð
og prúðmennsku við hvern sem við var
að skipta.
1 hópi vina og kunningja gat Stefán
verið spaugsamur og skemmtinn i
bezta lagi ef svo bar undir.
Vinir hans munu þó lengst minnast
hjartahlýju hans, góðvildar og órofa
trygglyndis.
Mætti lsland jafnan eiga sem flesta
slika syni, þá þyrfti engu að kviða.
Páll A. Pálsson
íslendingaþættir
9