Íslendingaþættir Tímans - 05.04.1975, Síða 21

Sigurður Jónasson
ritsí mavarðstj óri
Þegar ég siðast hitti Sigurð að máli i
sjiikrahúsi, vildi hann sem minnst tala
um heilsufar sitt og liðan, en mér virt-
isthonum vera fyllilega ljóst að hverju
stefndi.
Eftir áratuga samveru i starfi vekur
það mann til umhugsunar þegar einn
úr hópnum hverfur af sjónarsviðinu,
enda var Sigurður merkur maður.
Mér er hann, meðal annars, mjög
minnisstæður fyrir þaö hve hann var
alla tlð frábærlega ötull starfsmaöur I
sinni stöðu, sem yfirmaður á ritsiman-
um hér i Reykjavik. Stómsemi hans og
dugnaður komu vel fram á striðsárun-
um þegar svo mikið var að gera, að
aldrei mátti slaka á. Þá hafði hann
vakandi auga á að allt starfið væri I
fullum gangi og sjálfur var Sigurður
mesta hamhleypa til vinnu. Honum
féll helst aldrei verk úr hendi. Þegar
hann haföi lokiö einu verkefni, var
hann strax byrjaður á öðru. —
Þegar við Sigurður vorum sendir til
Kaupmannahafnar vorið 1927 til starfa
á ritslmanum i aðalstöðinni 1
Köbmagergade og til að kynnast nýj-
ungum í tækjabúnaði og vinnutilhög-
un, naut Siguröur sin vel, og dönsku
varðstjórarnir höfðu orð á þvi hve fær
hann væri i starfinu.
Um haustið þegar við komum heim
tók hann upp sitt fyrra starf á ritsim-
anum hér, með sama krafti og áður. —
Um hann mátti vissulega segja að þar
var maöur, sem vann fyrir sinu kaupi.
Nú hefur borið skugga á hið fagra
heimili þeirra frú Júliu og Sigurðar,
sem þau voru svo samhent um að
prýöa af mikilli smekkvisi, en eftir
stendur minningin um góðan heimilis-
föður, sem skilaði sinu ævistarfi meö
sóma.
Að leiðarlokum þökkum við hjónin
þá vinsemd og velvilja. sem Sigurður
sýndi okkur þegar fundum bar saman,
og fjölskyldunni sendum við einlægar
samúðarkveðjur.
Th.L.
t
Söknuöur — djúpur söknuður rikir i
huga mér, er ég nú kveð góðan vin.
Tengdafaðir minn var ætið góður vin-
ur. Frá því ég sá hann i fyrsta sinn og
hann brosti við mér sinu ljúfa brosi og
allt til hins siðasta, er ég heimsótti
hann i sjúkrahúsið. Fyrsta brosið
hans til min er mér enn svo einlæglega
minnisstætt. Við leiddumst yfir
Austurvöll hann Helgi, sonur hans, og
ég, og hann mætti okkur þar á leið til
vinnu sinnar i Landsimahúsinu. Þar
leit ég hann tilvonandi tengdaföður
minn allra fyrst augum og ég var örlit-
ið kviðin. Þarna stóð hann hár og tigu-
leur og ég var feimin — og þá brosti
hann þvi brosi sem eyddi öllum kviða
þá og til frambúðar. Siðan kynntist ég
þeim hlýhug hans, sem þetta fyrsta
bros boðaði og sá hlýhugur einkenndi
upp frá þvi allar okkar samverustund-
ir.
Sonur hans varð eiginmaður minn
og samband hans við foreldra sina
þessi einlæga nærfærna alúð og inni-
leiki, varð mér stöðugt aðdáunarefni.
Umhyggja Sigurðar i garð barna
sinna, tengdabarna og siöar barna-
barna var undraverður eiginleiki'
hans. Gott dæmi þess er það, er dreng-
ir minir fóru að heimsækja afa sinn i
sjúkrahúsið, skömmu áður en hann
lézt. Veður var fremur slæmt og hann
hafði áhyggjur af þvi, hvernig þeim
myndi reiða af heim aftur. Sárlasinn
var hann ekki i rónni fyrr en hann
hafði náð simasambandi heim og
gengið úr skugga um að þeir væru nú
komnir þangað heilir á húfi, strákarn-
ir sautján og nitján ára gamlir. Þetta
er táknrænt fyrir umhyggju hans i
garð fólksins sins og sjálf fékk ég riku-
lega hlutdeild I henni i 20 ára sambýli
við hann.
Fyrsta búskaparár okkar unga
fólksins hreiðruðum við um okkur I
húsi hans að Mjóuhlið 4. Seinna, er
okkur óx fiskur um hrygg, byggðum
við hús saman fjölskyldurnar tvær og
það fremur tvivegis en einu sinni.
Þessu sambýli okkar má lýsa sem
samfelldum sólardegi, þar til skugga
veikindanna dró fyrir sólu. Sigurður
veiktistog sólin skein ekki lengur jafn-
glatt og áður. En með góðri hjálp
lækna, traustri umhyggju tengda-
móður minnar og eigin sálarstyrk Sig-
uröar, áttum viðþó góðár eftir saman,
einnig i þessum sjúkleika hans.
Minningar allra samvistaráranna
streyma að og enn er það hin einskæra
umhyggja hans fyrirokkur öllum, sem
þar gætir mest og best. Hyrfum við
eitthvað frá, þá varð það ætið fyrst
fyrir við heimkomu, að hlaupa upp til
afa og láta hann vita, að allt væri kom-
iðheilt i höfn og hann mætti þvi létta af
sér öllum áhyggjum. Þá leið Sigurði
best, er hann sá fjölskylduna alla
örugga umhverfis sig. Á meðan heils-
an leyföi, var það eitt mesta yndi hans
aö fara i ferðalög með fólkinu sinu og
slik ferðalög urðu ótal mörg. Eitt sinn
fór hann með alla fjölskylduna austur
á Seyðisfjörð, i fæðingarbæ sinn og var
það okkur ógleymanleg ferð. Um
Borgarfjörð og Suðurlandsundirlendi
var iðulega farið með gleðihlátrum og
glaöværum söng og Sigurður var hrók-
ur alls fagnaðar. A afmælisdegi
tengdamóður minnar, 30. júli, var það
árviss venja Sigurðar aö Djóða henni
og öllu skylduliðinu, eldri sem yngri,
út til kvöldverðar og þá gjarnan lagt
land undir fót upp i Bifröst,austur að
Laugarvatni eða á Þingvöll. Sigurður
naut þess að veita og það var nautn að
vera gestur hans,slikur höfðingi sem
íslendingaþættir
21