Íslendingaþættir Tímans - 24.09.1977, Page 5

Lúðvíka Lund
F. 8. júnl 1910
D. 15. ágúst 1977.
Landið okkar er hrjóstrugt og stund-
um harla kaldranalegt og á það ekki
hvað sizt við um Melrakkasléttu, grýtt
og gróðurlitið eins og landið er þar og
opið fyrir köldum stormum norðan úr
Dumbshafi. Og samt er gott að búa þar
nyrðra og hlýlegt mitt i kuldagjóstrin-
um þvi að þarna hefur alltaf búið gott
og hjartahlýtt fólk.sem hefur kunnað
að milda allt umhverfi sitt með eðlis-
lægri þrautseigju, einlægri lifsgleði og
hjálpfýsi við náungann.Þarsem hér er
það fólkið sjálft, sem eru hin mestu
auðæfi hérðasins.Lúðvika Lund var
fædd á Raufarhöfn 8. júni 1910, dóttir
Rapnveigar og Mariusar Lund, valin-
kunnra sæmdarhjóna. Þau systkini,
börn Lundshjónanna, voru sex: Lúð-
vika, Grimur, Þorbjörg (d. 1960) Árni
Pétur i Miðtúni á Sléttu, Maria Anna
og uppeldissystirin Halldóra óladóttir,
sem þau Lundshjónin gengu i foreldra
stað. Æskuheimili Lúðviku, Lundshús
á Raufarhöfn var ævinlega mann-
margt, stórt I sniðum og fastmótað af
gamalli islenzkri og evrópskri menn-
ingu. Systkini Mariusar útvegsbónda
þau Jósefina Meta og Niels Lund, áttu
einnig heimili sitt i Lundshúsi og Lúð-
vika og þau systkini höfðu mikla ást á
þessum frændsystkinum sinum.
Vinnufólk var oft margt i Lundshúsi,
bæði ársmenn og fólk i kaupavinnu og
á þessu stóra heimili rikti ævinlega lif
þótt við höfðum auk þess hitzt nokkr-
um sinnum i skólanum þar sem hann
var húsvörður.
Við ræddum aldrei um ætt og upp-
runa hvor annars, heldur aðeins þau á-
hugamál er viökomu veru okkar við
Langavatn. Slik kynni munu almennt
ekki gefa tilefni til að skrifuð sé minn-
ingargrein, enda fremur kveðja til
manns sem er mér hugstæður, vegna
þess að I fari hans mátti finna það sem
dái mest.
Ég færi öllum þeim, er hafa um sárt
að binda vegna fráfalls óskars Sig-
urðssonar, samúðarkveðjur. Undir
þær kveðjur veit ég að aðrir þeir land-
eigendur við Langavatn sem óskar
þekktu munu taka.
Hjálmar Jónsson.
og fjör. Vinnusemi var mikil og mikils
var aflað en nýtni og sparsemi voru
sjálfsagðar dyggðir, þó var það ætið
þessi fölskvalausa lifsgleði og gest-
risni við hvern sem að garði bar, sem
var aðalsmerki Lundsfjölskyldunnar
enda heimilið nafntogað fyrir rausn og
fyrir þær móttökur sem gestir og
gangandi hlutu i þvi húsi. Þær dyggðir
sem þeim börnum Lundshjónanna
voru innrættar i uppeldinu áttu sér
djúpar rætur i aldagamalli íslenzkri
menningu og einlægu kristilegu hugar-
fari. Það veganesti reyndist traust og
grundvallað á bjargi.
Allt frá æskuárunum var Lúðvika
aðdáandi fagurra lista. Hún las mikið
af góðum bókmenntum og fylgdist þar
vel með nýjungum: hún hafði gott
auga fyrir myndlist og vefnaði og
prýddi heimili sitt mörgum fögrum
munum. Beint úr móðurættinni kom
henni tónlistaráhuginn-það má nefna
að Jón Laxdal tónskáld var afabróðir
hennar. Söngur og hljóðfærasláttur
var þvi mikið iðkaður á heimili jLúð-
viku þvi músik var hennar lif og yndi
allt frá bernskuárunum.
Hinn 13. nóvember 1932 giftist Lúð-
vika Leifi Eirikssyni frá Rifi á Mel-
rakkasléttu, hinum ágætasta manni,
og settust ungu hjónin að á Raufar-
höfn, þar sem Leifur gerðist kennari
og var siðar kjörinn oddviti bæjarins
einmitt á þeim árum, þegar atvinnu-
umsvifin á Raufarhöfn voru i há-
marki, og oddviti hafði fram úr mörg-
um vanda að ráða. Skömmu eftir að
ungu hjónin höfðu stofnað heimili,
byggðu þau sér fallegt tvilyft einbýlis-
hús skammt frá Lundshúsi og nefndu
„Harðangur” og húsfreyjan unga brá
eins og töfrasprota yfir nýja húsið
þeirra og gerði það brátt að fögru og
smekklegu heimili, þar sem rikti fjör
og kátina sem laöaði alla að eins og
var um æskuheimili Lúðviku. Þau
hjónin Lúðvika og Leifur Eiríksson
eignuðust fjögur börn, öll hin mann-
vænlegustd, en þau eru nú öll uppkom-
in og hafa fyrir löngu stofnað sin eigin
heimili og búa hér syðra. Þau eru:
Eysteinn, Rannveig, Ingibjörg og
Erlingur. Barnabörnin uröu og mörg,
en það var engin hætta á, að ekki fynd-
ist nægilegt hjartarúm hjá Lúðviku
ömmu fyrir hvert og eitt einstakt
barnabarn, þvi öll þessi stóra fjöl-
skylda var henni hjartfólgin og hún
bar hag barna sinna og barnabarna
meira fyrir brjósti til hinztu stundar
en sinn eiginn.
Lúðvika Lund var frið kona og tigu-
leg, góömennskan og lifsgleðin geisl-
aöi af henni og i björtum, hýrum
augunum leyndist nær alltaf bros,
þannig að hvar sem hún kom, lagöi
gleði og birtu yfir umhverfið. Alls
staðar var hún aufúsugestur og heimili
hennar sjálfrar var jafnan fullt af
glöðum gestum, vinum þeirra hjóna.
Fjölskylda min og ég vorum svo lán-
söm að búa i mörg annasöm ár I næsta
nágrenni við Lúðviku og Leif Eiriks-
son og vináttan við þau hjónin varð
okkur dýrmæt, og I þau 30 ár, sem iiðin
eru frá þvi ég kynntist Lúöviku fyrst,
hefur aldrei slegið fölskva á þau kynni.
Hvarsem hún kom nærri, leystust stór
og smá vandamál eins og af sjálfu sér,
heimili hennar stóð mér og fjölskyldu
minni ævinlega opið og bjarta, hlýja
brosið hennar Lúllu yljaði og vermdi
svo undursamlega, að þaö birti yfir
manni til langframa, öllum lagði hún
gott eitt til og alltaf var hún boðin og
búin til að hjálpa og liðsinna, þar sem
þörfin kallaöi. Henni var göfug-
mennskan i blóð borin og eðlislæg.
Arið 1958 fluttust þau hjónin hingað
suður og keyptu húseignina Faxatún
14 i Garðabæ. Húsiö var aðeins fokhelt,
Islendingaþættir
5