Íslendingaþættir Tímans - 24.09.1977, Síða 34

Jón G. Jónsson
fyrrverandi hreppstjóri frá Bíldudal
Er ég heyröi lát Jóns heitins komu
mér i hug þessar ljóölinur
Bólu-Hjálmars:
Vinir minir fara fjöld,
feigöin þessa heimtar köld.
Ég kem eftir kannske i kvöld
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna , sundraö sverð og
syndagjöld.
Jón fæddist 24. ágúst árið 1900 á
Kirkjubóli i Mosdal i Arnarfirði. For-
eldrar hans voru Jón Jónsson, bóndi
þar og kona hans Guömunda Guö-
mundsdóttir. Þegar Jón var fjögurra
ára fluttust þau hjón aö Dynjanda i
sömu sveit og við þann bæ voru þau
ævinlega kennd. Þar ólst' Jón upp i
systkinahóp I faömi fjalla blárra, viö
niðinn frá Fjallfossi ár og siö, ýmist
þungan og tröllslegan eða kiiðmjúkan,
já næstum bliölega. Náttúrufegurö
innfjaröa Arnarfjarðar er meiri en
viðast hvar annars staðar á landi hér.
A sumrum má lita skoppandi fjalla-
læki niöur blómskryddar birki-ilmandi
skógarbrekkur, freyöandí fossa,
syngjandi fugla sporðaköst silungs i
ám og vötnum og gjarna sel á steini
eöa syndandi meö landi fram. A vetr-
um allt I klakaböndum, og þá ýmist
sviðrandi stórhriöar eöa blækyrr
frostkvöld meö bragandi noröurljós-
um og kyrrðina svo djúpa aö næstum
má heyra sinn eigin hjartslátt.
Úr þessu umhverfi kom Jón út i eril
lifsins. Hann var vörpulegur á velli
þéttvaxinn afrendur að afli .hagorður
vel(næmur fyrir hinu kátlega og og
sérkennilega á mönnum og málefnum.
Hann var dulur i skapi og eins og titt er
einkanlega um sterka menn, er þeim
eigi verr viö annaö meir en að einhver
áliti þá tilfinninganæma og meyra
i skapi og brynja sig þá gjarna skel
sem virðast kann bæöi hrjúf og
kaldranaleg. Jón hleypti engum nær
sér en hann sjálfur ákvað nema
kannski sinum allra nánustu. Fyrir
kom þó að hann fékk eigi dulizt s.vo aö
maöur skynjaöi^aö innifyrir bjó allt
annaö en út snéri.
1 bókinni islenzkir samtiðarmenn
segir svo: „Hann tók smáskipapróf á
Isafirði 1925, sjómaöur til ársins 1947.
Hreppstjóri Suöurf jaröarhrepps
1940-1967. Umboðsmaöur sýslumanns
Baröastrandarsýslu og formaöur
skattanefndar frá sama ári. Fiski-
matsmaður frá 1939, i hreppsnefnd
1948-1957. Gjaldkeri og formaöur
sjúkrasamlags Bildudals frá stofnun
þess 1952-1967. Sýslunefndarmaöur frá
1954. í stjórn Kaupfélags Arnfiröinga
frá 1941 og siöar stjórnarformaöur
þess.” Þetta, ásamt fjölmörgu öðru er
1 stuttu máli þaö sem honum var falið
og treyst til af samtíöarmönnum sin-
um og segir meira til um manninn en
fjálglegar lýsingar.
Ariö 1944 k'æntist Jón, Guömundu
Ingveldi Siguröardóttur bónda á
Kirkjubóli i Ketildölum. Þaö var gæfa
hans, þvi trygglyndari og umhyggju-
samarilifsförunautur mun torfundinn,
enda þurftu þau mjög á samheldni og
eindrægni aö halda, ekki sizt vegna
hinna fjölmörgu viöfangsefna Jóns og
gestagangs þar af leiðandi. Þau
byggöu sér hús i litlum og skjólsælum
hvammi á Bildudal, er þau nefndu
Baldursheima. Þar bjó Ingveldur
manni sinum og syni hlýlegt og fagurt
heimili, og vel voru þau samtaka um
að fegra þar allt utan húss og innan.
í lifi manna skiptast á skin og skúrir
allajafna,og svo varð einnig hjá þeim.
Tvöfyrstu börn sin misstu þau við fæö-
ingu,enhiðþriöja,er var drengur, var
tekinn meö keisaraskuröi 16. ágúst
1949. Hann var látinn heita Björn
Maron i höfuð Jóns heitins Marons á
Bildudal, en hjá honum og konu hans
dvaldi Ingveldur árum saman.
Hann ólst svo upp i föðurgarði viö
mikiö ástriki foreldra sinna. Ariö 1967
fluttust þau svo til Reykjavikur, og
gekk Björn hér i Stýrimannaskólann
og lauk fiskimannsprófi frá honum
voriö 1969. Um áramótin 1970 réöst
hann stýrimaður á vélbátinn Sæfara
frá Tálknafiröi, og fórst meö honum
10. janúar 1970, ásamt fleiri ungum
mönnum frá Bildudal. Auðvelt er aö
hugsa sér hversu mikill og sár harmur
foreldra hans var, er þar misstu sitt
kæra og eina afkvæmi, þess varð þó
litt vart út á viö, en hyggja skyldu
menn I eigin barm til skilningsauka.
Siöast liðið ár átti Jón við vanheilsu
aö striöa, sem hann þó vildi leyna sem
mest, en Ingveldur kona hans studdi
hann með ráðum og dáö unz yfir lauk.
Læt ég svo þessum minum fábrotn-
um minningarorðum lokiö. Ég og börn
min vottum Ingveldi okkar innilegustu
samúö.
Þaö er huggun harmi gegn aö eiga
minninguna um traustan og ástrikan
lifsförunaut, þvi minningin lifir þótt
maöur deyi.
Guöbjartur Ólason
34
islendingaþættir