Heimilistíminn - 07.03.1974, Síða 9

Hún flýði hræðsluna og ábyrgðina þar
til henni lærðist, að allar lifandi verur
hafa skyldum að gegna
skelfingaróp, á þvi var enginn vaí'i. Þarna
einhvers staðar var mannvera i nauðum
stödd.
Hann sneri við og gekk til baka að þeim
stað. þar sem slóðin hafði endað, en áður
en hann kom þangað, heyrði hann annað
óp gegnum þögn skógarins. Hann reyndi
að gera sér grein fyrir úr hvaða átt það
kom, en bergmálið gerði honum erfitt
fyrir.
— Halló... er nokkur þarna? hrópaði
hann, en fékk ekkert svar
Hann stóð og hlustaði á bergmál sinnar
eigin raddar, sem kom til hans eins og
hlátur, sem honum fannst óhugnanlegur
þessa stundina.
Þarna var slóðin. ömögulegt var að
rekja hana inn milli grenitrjánna, og hann
stóð kyrr og velti fyrir sér, hvað bczt væri
að gera. Ef einhver vildi fela sig, var
greiniskógurinn rétti staðurinn til þess,
hann var svo þéttur er innar dró. Hefðu
hundarnir nú verið með honum, væru þeir
ekki lengi að finna þann, sem æpti. Hann
hugsaði um, hvort betra væri að fara og
sækja þá, og var réttbúinn að ákveða það,
þegar enn eitt. sársaukafulit og lang-
dregið óp kvað við. Það endaði með hálf-
kæfðu hljóði. Jörgensen heyrði nú, að
hljóðið kom innan úr greniþykkninu.
Hann lagöi af stað þangað og nam öðru
hverju staðar og hrópaöi. i þeirri von að fá
svar, svo að honum gengi betur að átta
sig. En það kom ekkert svar.
Hann var kominn inn i þéttan skóginn
og vissi, að eini möguleikinn til að finna
hinnn nauðstadda, var að hann gæfi frá
sér nýtt hljóð. Grenið vár svo þétt, að
Jörgensen sá aðeins fáeina metra
framundan sér.
Rádýr spratt upp og flýði með löngum
stökkum og samtimis heyrði hann
hreyfingu...grein brast... rétt hjá.
Þaö hljóð greip athygli hans. Hann gekk
þvert á trjáraðirnar og leit vandlega i
kringum sig. Skyndilega kom hann auga á
unga stúlku, sem lá milli trjánna. Hún
starði skelfingaraugum á hann. Likami
hennar var i hnút, eins og af miklum
sársauka, og það var eitthvað fjandsam-
legt i svipnum.
Hann stóð og horfði á hana. — Hvað
heíur komið fyrir? spuröi hann i
samúðartón. Þér þarfnist vist hjálpar.
Eruð þér veikar?
Nokkur andartök lá hún bara og starði á
hann. Amdlitsdrættirnir voru eins og
gretta. annaðhvort af hræðslu, reiði eða
sársauka. Kannski þessu öllu.
— Farið, hrópaði hún. Látið mig i friði.
Hann svaraði ekki, en settist á hækjur
sinarog horfði rannsakandi á hana. Þá sá
hann, að hún beít sig i vörina af sársauka
og reyndi að stöðva ópið, sem brauzt
fram á varirnar. en hún gat ekki. Munnur
hennar opnaðist og ópið ruddist út og
glumdi gegnum skóginn.
A eftir grét hún eins og hljálparlaust
barn. Hún þrýsti höndunum að kviðnum.
9