Heimilistíminn - 07.03.1974, Qupperneq 44

fjöruna. Stundum nam hún staöar, þegar storar
öldur skoluðust upp að fótum henni.
Þá kom hún auga á hann. Hann stóð þarna einn og
horfði út á sjóinn. Hendurnar voru grafnar langt
niður í vasana og frakkakraginn brettur upp fyrir
eyru. Hann leit út fyrir að vera í döpru skapi og var
skelfing einmanalegr þarna. Þegar hún kom nær
leit hann uppog hún sá, að hann þekkti hana. Hann
kinkaði vingjarnlega kolli.
— Búin að vinna í dag? spurði hann. Hún hristi
höfuðið. — Bara tveggja tíma frí.
— Ertu kannske á leiðinni heim?
Ég á hvergi heima, hugsaði hún. Það er enginn
staður, sem ég get kallað raunverulegt heimili.
Litla leiðinlega herbergið, sem ég hef efni á að
leigja er allt. Rúmið er hart, húsgögnin Ijót og það
er ekki hægt að opna gluggann nema nokkra senti-
metra. Það er ekki heimili.+
— Ég eyði venjulega frítimanum i förúnni, sagði
hún og brosti — Mér f innst ég þurfa frískt loft þeg-
ar ég slepp út úr Mávakaffi.
Hann kinkaði aftur kolli. — En hvar áttu heima?
Hér í bænum?
— Já, ég hef búið hr í átján mánuði.
— Þá þekkirðu líklega vel til hérna. Geturðu ekki
sagt mér hvar ég get verið í f rið dálitla stund. Ekki
þá á kaffihúsi bíó eða á safni.
— Það er varla um annað að ræða í svona veðri,
svaraðihún. — En þegar veðrið er gott er um marga
satði að ræða.
— Ég hef heimsótt aðra ferðamannastaði í góðu
veðri og séð f leiri klaustur, minnismerki og rústir,,
en ég ímyndaði mér að gætu verið til. Ég hef gengið
um lyngmóana og verið sagt, að þar væri ótrúlega
fallegt, þegar lyngið blómstrar, en þá verð ég far-
inn heim aftur. Heim? Hún leit spyrjandi á hann
og vonaði, að hann myndi segja henni eitthvað frá
heimaslóðum snurn.
— j Ástralíu. Ég flýg heim aftur eftir hálfan
mánuð.
— Ö! Þetta hljómaði jafn hversdagslega eins og
aðtaka strætisvagn til New York. Hún spurði
feimnislega: — Til hvaða hluta Ástraliu?
— Vestantil i Nýja Suður-Wales. Ég á jörð þar úti
.... Hann gerði sér skyndilega grein fyrir, að þau
stóð á bersvæði og nú var farið að rigna mun'meira
en áður. — Fyrirgefðu, ég gleymdi mér. Þú verður
gegnblaut.
. — Það gerir ekkert. Ég er vön því, svaraði hún
fljómælt. Hún beið þess að heyra meira um landið
handanhafsins. Það var ekki á hverjum degi, sem
tækifæri gafst tii að tala við einhvern, sem þekkti
það Janet las mikið og oft hafði hún fengið lánaðar
bækur um fjarlægð lönd, svona til að komast burt
frá hversdagsleikanum.
— Viltu ekki heldur vera einhvers staðar
inni...ónei, auðvitað viltu það ekki. Hann hló að
svipnum, sem kom á andlit henni og hún fór líka að
hlægja.
— En hafðu þá miskunn með mér og komdu í
gönguferð þessa stund, sem þú átt frt. Ég er búinn
að fá nóg af mínum eigin félagsskap í dag og af
þeim tvö hundruð manneskjum, sem ég hef hitt, hef
ég engan þekkt.
Hún kinkaði kolli og það var eins og andlitið Ijóm-
aði. Hann leit rannsakandi á hana. Hún var lítil og
grönn, með dökkt, liðað hár og augu samlit hans.
Honum fannst hún skelfing föl á yfirbragðið, en
það var auðvitað af því að vera lokuð inni í þessu
hræðilega kaffihúsi.
— Það vil ég gjarnan, sagði hún og leit út fyrir að
henni líkaði hugmyndin. Þau gengu af stað og
þögðu meðan hann dró upp pípu og tóbak, og tróð i
og reyndi að kveikja á eldspýtu, sem var erfitt í
hvassviðri og rigningu. Hún brosti lítillega, þegar
hann tautaði eitthvað óskiljanlegt eftir fjórðu til-
raunina, en svo blés hann frá sér reyk og dæsti
ánægjulega.
Þ var betra. Ég býst við að ég verði að kynna mig
sjálfur, fyrst enginn er hér til að gera það. Mér
finnst fólk í Englandi ekki eins blátt áfram og
heima. Það r víst ekki til siðs hér að tala við neinn,
fyrr en maður hefur verið kynntur. Ég er Neil
Stoneham.
— Ég heiti Janet Cook.Hún leit forvitnilega á
hann. — Ertu Skyldur Benjamin Curran á Herra-
garðinum?
— Ó, þekkiðrðu hann?
— Nei, bara i sjón og frú Curran er vel þekkt
hérna í bænum.
— Áreiðanlega, tautaði hann og röddin var ekki
laus við hæðni. — Þau eru skyldfólk mitt. Ég kom
hingað til að heimsækja þau, því ég hef aldrei hitt
neitt af skyldfólki mömmu áður.
— Hefurðu verið hér lengi? Janet hafði heyrt, að
frú Curran væri ákveðin kona; sem gjarnan vildi
skipta sér af öllu, sem fram fór.
— Ég kom fyrir tveimur mánuðum. Hann þagði
um stund og hugsaði um, að nú þegar hann hefði
hitt skyldfólk móður sinnar, hefði hann þegar verið
tveimur mánuðum of lengi.
— Þér finnst sjálfsagt allt vera öðruvísi hér, en
þú bjóst við, dirfðist hún að segja.
— Já, svo sannarlega. Hann var næstum reiðileg-
ur á svip, er hann starði á óeendanlegar raðir af
gráum húsum, öllum eins, meðfram götunni. Hin-
um megin var grár steinveggu til varnar sjónum.
Hann hugsaði heim til Ástralíu og var svo niður-
sokkinn í hugsanirnar, að Janet stundi. Timinn leið
allt of hratt og það var sannarlega ekki mikið sem
hún fékk að vita um landið, sem hún fengi áreiðan-
lega aldrei að sjá.
— Eru baðstrendur eins og þessi heima hjá þér?
spurði hún og þá fékk hann málið. Rödd hans var
hlýleg, hremurinn enn meira áberandi og hann
notaði orð, sem hún hafði aldrei heyrt áður, meðan
hann sagði frá.
7 En heimili þitt? spurði hún skömmu síðar. — Þú
mátt ekki halda, að ég spyrji ara af forvitni, ég hef
áhuga og ég hef aldrei hitt Ástraliumann áður.
Hann brosti. — Þá hefurðu misst af miklu.
Heimili mitt, já. Það er langt frá sjónum, svona
fimmtíu mílur inn i landi. Við ræktum sauðfé og
Framhald
44