Heimilistíminn - 16.05.1974, Blaðsíða 8

Valgerður Þóra:
Táningurinn
og Satan
Hún og hann voru stödd uppi á reginfjöll-
um og neðan við þau blöstu viðar ekrur,
grænir dalir og blómum skrýdd engi. Þau
liðu yfir fjöllin og virtu allar dásemdir
náttúrunnar fyrir sér eins og i yfirnátt-
úrulegri vidd og féllu i stafi.
,,Allt þetta mun ég gefa þér, ef þú fellur
fram og tilbiður mig”, sagði Satan.
„Hvernig dirfist þú að útláta úr þinum
sótsvarta munni orðréttar setningar úr
heilagri ritningu, þú, með þina svörtu
tungu, sem allir vita að eingöngu þjónar
hinu illa”.
„Af þvi aö ég er Satan sjálfur”, svaraði
hann.
,,Svo er sagt”, sagði táningurinn viðut-
an.
Þau héldu áfram að liða yfir fjöll, ekrur
engi og dali og duttu svo allt i einu niöur i
ægifjölfarið verzlunarstræti og frammi
fyrir þeim blasti verzlunin Móðurkærleik-
ur upp á 20 hæðir. og þar var hægt að fá
allt, sem hugurinn girntist. á barniö:
barnaböð. og stóla. barnabúr, hjóla- og
hlaupagrindur. bleiur og bleiubuxur og
margt margt lleira.
.Kauptu bleiubuxur og bleiur á hann
Brósa, þvi þó að hann sé engill uppi á
himnum,þá veit ég,að hann frýs á botnin-
um, þegar regnið verður að hagli
uppfrá”, bað táningurinn.
,,Og hvaða Brósi er það?” spurði Satan.
,,6g átti hann i fyrra lifi ásamt hálfri
tylft annarra barna. Sum dóu, önnur lifa
enn. Brósi þoldi ekki kuldann og ég get
aldrei gleymt, hvað honum var kalt að
neöan. Ég er svo glöð og ánægð, þegar ég
sé hann fyrir mér með stóru englavæng-
ina sina-svifandi uppi hjá Guði, en samt
finnst mér alltaf, eins og honum sé stund-
um kalt.”
,,Það má athuga þaö”, sagði Satan.
..Þegar þú ferö niður i ljóta staðinn
þinn,er ekki heitt þar?” spurði táningur-
inn.
,,Að minnsta kosti eru margir sem eiga
bágt þar”, svaraði Satan.
,,Ef þú gefur mér svona mikið,áttu mig
þá ekki eiginlega”, spurði táningurinn.
„Jú, eiginlega”, glotti Satan.
Þau héldu áfram að svifa um i alheim-
inum. Næst voru þau á fjölförnustu götu
veraldar eftir yfirskriftinni að dæma og
þar blés lifandi maður reykhringjum
sinum upp i þau,svo þau svifu enn hærra
og meira yfir frelsissteini heimsins.
Steinninn var með fætur og hendi yfir
höfði sér, eins og til að verjast einhverju.
„Af hverju drapstu manninn, þú vissir
það fyrir, að það er sama og sjálfsmorð?”
sagði Satan.
„Hann þrábað mig þess”, svaraði
táningurinn sakleysislega.
„Nú”, sagði Satan.
„Hann var svo þreyttur á að reyna að
læra að þekkja muninn á fifli og sóley og
að lokum bað hann mig um að hjálpa sér
að deyja. Allt sitt lif hafði hann kynnt sér
hinztu rök tilverunnar, en samt fann hann
aldrei muninn á fifli og sóley. Hann var
yfirbugaður og margbað mig hjálpar. En
ég er illa að mér og gat svo litið kennt
honum. Hann hafði allar veraldarinnar
bækur til að styðjast við og grasa-
fræðisafnið hans var svo stórt, að það
rúmaðist ekki i húsinu okkar. Hann var
orðinn lotinn af öllum þessum lestri og gat
aldrei skilið, sko frumgrösin. Nú stofnaði
hann félag til eflingar og kynningar græn-
um gróðri og vaxtarbroddum trjáa og sá
félagsskap.ur er einn stærsti i landinu. En
samt var, eins og hann væri aldrei ánægð-
ur, og argur yfir þvi að geta ekki skýrt á
rökrænan hátt tilveru fifils og sóleyjar”.
„Það veit nú hvert mannsbarn muninn
á þessu tvennu,”, glotti Satan.
„Þetta var ég alltaf að segja honum.
Meira að segja i húsinu okkar bjó
vörubilstjóri, sem ferðaðist um allt landið
og var kunnugur náttúru landsins. Hann
kom oft i kvöldkaffi til okkar og talaði
mikið við hann um grtfsin og blómin,
þeirra sameiginlegu áhugamál, en það
var eins og vörubilstjórinn segði fáöu
lánaðan vörubilinn minn og skrepptu út á
land i sumar og gakktu um
blómabreiðurna^ þá rennur þetta allt upp
fyrir þér. Hann fór oft á bilnum okkar út á
land og gekk um blómabreiður. engi og
skóga. en hann varö aldrei ánægður."
„Jæja, ljúfan, ég nenni ekki lengur að
hlusta á þetta grasalræðiþrugl þitt. En
eitt veiztu. að þaö er vegna þess. að þú
hefur mannsmorð á samvizkunni, sem þú
ert nú i minum höndum.
„Er það þess vegna?” sagði táningur-
inn.
Þau voru aftur komin upp á fjöll og
svifu þaðan i enn blárri votn, grænni engi
og fegurri skóglendi en nokkru sinni fyrr.
Að lokum settust þau niður i grænan lund,
þvi þau voru farin að þreytast og táning-
urinn hallaði höfðinu upp að öxl Satans.
„Er það satt,að þú sért vondi kall villtu
mannanna?”
„Nógu mikið hefur verið rætt og skrifað
um það”, svaraði Satan.
„En ef ég nú sofna á öxl vonda kallsins,
hvað verður þá um villtan táning eins og
mig? ”
„Það er þitt mál.”
„Góða nótt, vondi kall”. „Góða nótt,
vinan”.
8