Heimilistíminn - 16.05.1974, Qupperneq 28

>
— Nei, bara til að verzla, fara á hár-
greiðslustofuna og svoleiðis.
— Jæja, sagðir þú. Hver veit. Kannski
hittumst við aftur. Við gætum fengið okk-
ur kaffibolla eða borðað hádegisverð
saman?
Ég brosti og sagði, að það gæti verið
skemmtilegt og að það hefði verið gaman
að sjá þig aftur. Og þá sagðir þú lágt:
— Hafðu það alltaf sem bezt, Kate.
— Þú lika. Steve. Hafðu það alltaf sem
allra bezt ...Það var með naumindum, að
ég gat hvislað þetta. Það var svo sárt, svo
skelfilega sárt...
Og svo varstu skyndilega horfinn.
Hvislaðir kveðjuorð og lyftir hendinni i
kveðjuskyni. Svo snerir þú þér á hæli og
hvarfst inn i mannþröngina, og ég stóð
eftir og horfði á þessa skelfilegu, appel-
sinulitu skó, sem leystust upp i táraflóð-
inu, sem fyllti augu min...
UNGA STÚLKAN i hárgreiðslustofunni
lét móðan mása á meðan hún þvoði á mér
hárið. Hún var með þrjú, armbönd á
hægri úlnlið. Glamrið i þeim var eins og
likamlegur sársauki.
Ég virti sjálfa mig fyrir mér i speglin-
um, meðan hún vafði upp á mér hárið i
langa vafninga. Ég var að hugsa um ungu
stúlkuna, sem ég var einu sinni, með sitt,
slétt hár, sem bærðist frjálslega i fersk-
um, söltum blænum i Trefelin.
Þegar ég sat i heitri, suðandi hárþurrk-
unni hafði ég það á tilfinningunni, að ég
sæti i minum eigin smáheimi — ekkert
annað hljóð barst til min. Ég lokaði sárum
augunum og lét minningarnar hvelfast yf-
ir mig, eins og flóðið hafði gert á litlu
ströndinni utan við Trefelin langt, heitt
sumar fyrir fimm árum...
Húsið var lágt og litið og lá við endann á
steinóttum vegi, sem enginn notaði leng-
ur. Yfir þvi hvildi undarlegur tregi. Hann
stafaði ef til vill af vinviðnum, sem huldi
næstum litlu gluggana. Þeir störðu döpr-
um augum út á hafið, eins og þeir væru að
skyggnast um eftir einhverjum, sem
aldrei kæmi.
Viö fluttum inn iskaldan febrúardag,
þegar stormurinn næddi yfir heiðarnar,
og lamdi vinviðarrenglurnar við glugg-
ana.
Ef það hefði verið unnt að teygja hönd-
ina fram og höndla hamingjuna, hefði ég
sagt, að ég hefði haldið gæfunni i lófa mér
þennan dag — á þeirri stundu, þegar við
stóðum fyrir framan flöktandi logana i
arninum og þú hvislaðir:
— Ég elska þig, Kate. Ég elska þig inni-
legar en þú getur nokkru sinni gert þér i
hugariund.
Og ég svaraði:
— Ég elska þig lika Steve. Ég hef alltaf
elskað þig. Og það mun ég alltaf gera.
Ég gerði mér ljóst, að hvað svo sem
kynni að koma fyrir okkur, þá myndi ég
alltaf minnast þessarar stundar — drun-
ur hafsins, ilmurinn frá viðarkubbunum,
sem snörkuðu i arninum og svipurinn á
andliti þinu.
Þú kysstir mig bliðlega og sagðir:
— Það getur gerzt, að hún fallist aldrei
á skilnað. Þú veizt það, ekki satt?
— Jú, ég veit það, hvislaði ég. — En það
skiptir mig engu máli. Ekkert skiptir mig
máli, ef við bara fáum að vera saman.
— Þú átt skilið meira en ég get boðið
þér, sagðir þú. — Þá átt skilið að eignast
þitt eigið heimili, eiginmann — ekki bara
annarrar konu...Og þú átt skilið að eign-
ast barn.
Það fór skjálfti um mig.
— Ö, Steve, ég þarf ekkert annað en þig.
En hvað um þig? Og hvað um Jamie?
Ég tók eftir sársaukadráttunum við
munnvikin á þér. Þú snerir þér undan. Ég
heyrði þig segja:
— Hann er ekki nema fimm ára. Hann
mun gleyma.
Þetta byrjaði svo sakleysislega. Þú
meintir ekki meira með fyrsta matarboð-
inu en að eyða nokkrum einmana stund-
um f ókunnum bæ, þar sem þú þekktir
ekki nokkra manneskju. Ég vann i af-
greiðslunni á hótelinu, þar sem þú bjóst.
Þú varst i borginni á þessum árlega fundi.
Þú sagðir mér frá konunni þinni og
Jamie fyrsta kvöldið. Þú brostir, — en
augu þin voru döpur. Þú fylgdir mér heim
eftir dimmum götunum — þú tókst ekki i
höndina á mér, þegar þú kvaddir og
bauðst mér góða nótt. En ég gerði mér
ljóst, að ég var tvimælalaust ástfangin af
þér.
Þú meintir ekki neitt með fyrsta boðinu.
En það átti eftir að breytast... Og það
skipti mig engu máli, að þú skyldir vera
kvæntur og eiga litinn dreng. t minum
augum voru þau ekki til. Ég sá ekkert
nema þig...
Leynifundir — stolin hamingja...Og ör-
væntingarfull rödd þin:
— Ég elska þig, Kate. En ég get ekki
farið frá henni. Ég get það ekki, Jamie
vegna. ... Farðu héðan, elskan min.
Gleymdu mér! Þú verður að gera það,
sjálfrar þin vegna!
Endalausar vikur og mánuðir i sárs-
aukafullu tómi — jólin heima hjá foreldr-
um minum, sem létu blekkjast af glað-
værðarsvipnum, sem ég setti upp. En
hugsun min var öl! hjá þér. Ég sá þig i
anda leika þér við fimm ára gamlan
dreng undir jólatrénu....
Gamárskvöld... Fólk — tónlist. Ein-
hver, sem kyssti mig og sagði: — Gleði-
legt nýár, Kate.
— Gleðilegt nýár, elsku Steve, hvar svo
sem þú ert...
Janúar — langur og dimmur og kaldur,
— og byrjun febrúar, þegar siminn
hringdi:
— Kate, ég verð að hitta þig!
Yfirþyrmandi gleðin, þegar ég hljóp
niður tröppurnar og sá þig biða min á
auðri, hvitri götunni og heyrði þig hvisla
við hár mitt:
— Ég reyndi að lifa án þin.. ég reyndi
það i raun og veru, Kate! En ég get það
ekki! Kate! Ég á að starfa á umboðsskrif-
stofunni i Wales i sex mánuði. Viltu koma
með mér?
Janet, sem bjó með mér i ibúð, starði á
mig full vantrúar, þegar ég sagði henni
þetta.
—-Ertu með öllum mjalla, Kate? Hann
er kvæntur maður!
— Ég veit það, svaraði ég stuttlega og
hélt áfram að henda fötum niður i
töskurnar. — En það skiptir bara engu
máli. Ég elska hann.
— Og þér finnst það nógu góð afsökun?
— Æi, haltu þér saman, Janet.
— Og hvað eiginlega með litla drenginn
hans? hélt hún áfram. Þú getur ekki látið
eins og sú staðreynd sé alls ekki til, að
hann á son.
Ég svaraði ekki.
— Getur Steve virkilega látið svo sem
þetta sé alls ekki svona? spurði Janet
lágt.
Ég svaraði henni engu. Það var á þess-
ari stundu, sem ég hefði átt að gera mér
ljóst, hvernig þetta myndi enda. En ég
neitaði að horfast i augu við staðreyndirn-
ar. Ég fór til Wales með Steve.
VORIÐ KOM. Ég var hamingjusöm. Ég
lét eins og ég væri ein i heiminum, annað
fólk ætti engan rétt til þin, enginn, nema
ég. Stundum varst þú þögull og fjarhuga.
En ég lét eins og ég tæki ekki eftir þvi, og
neyddi sjálfa mig til að hugsa ekki um
það.
Þetta árið var sumarið langt og heitt, en
inni i litla húsinu var svalt og unaðslegt —
ekki kalt og hryssingslegt eins og stund-
um um veturinn.
Ég keypti létt hvit gluggatjöld fyrir
gluggana og stóran leirvasa, sem ég hafði
undir blóm. Litskrúðuga gólfmottu á
stofugólfið — og þá var þetta orðið
heimili.
Ég minnist löngu kvöldanna, þegar við
gengum i sólsetrinu eftir ströndinni og
leiddumst, þögul og samruna. Ég minnist
ómandi morgnanna...
Einu sinni kom Janet og heimsótti okk-
ur.
— Þú ert hamingjusöm, ekki satt? sagði
hún, þegar hún hjálpaði mér við upp-
þvottinn eftir máltiðina.
Ég kinkaði kolli.
— Og hvað með Steve?
Það var þá fyrst, sem það rann upp fyr-
ir mér, að ég hafði aldrei spurt þig að þvi,
28