Heimilistíminn - 07.05.1975, Blaðsíða 7

Stúlkurnar á Wallis eru fallegar og vingjarnlegar.
ihuga kjarnorkutilraunir sinar á þessu
svæöi. Þá uppgötvuðu þeir Wallis og
hugöust setja þar upp kjarnorkumiðstöð,
en fluttu hugmyndina til Mururoa.
Milli 3. júni 1942 og mars 1944, gengu
6000 Bandarikjamenn i land á Wallis.
Áætlun þeirra var að nota eyna fyrir að-
setur meöan þeir geröu árásir á Ell-
ice-eyjarnar og hefur þetta komizt 1
mannkynssöguna. Þeir gerðu þarna
bryggju, sem reyndar er ekki notuö
lengur og á að rifa til að rýma fyrir nýjum
vegi. Auk þess skildu þeir eftir litið gisti-
hús, þar sem óskaplega dýrt er að búa.
Yfirvöldin og trúboösstööin starfa mjög
saman og Ibúarnir bera mikla virðingu
fyrir stöðinni. Einu sinni, þegar kjósa átti
forseta i Frakklandi, sagöi presturinn: —
„Kjósið de Gaulle” og 98% gerðu það.
Hann hefði alveg eins getað sagt þeim aö
kjósa ekki og enginn hefði sézt á kjörstað.
Trúboðanir hafa sllpað hornin af
siövenjum ibúanna, þar sem þeir hafa
afnumiö alla heiðna siði. Hvert þorp á sér
verndardýrling, sem ekki er tilbeðinn af
innfæddum, heldur af Ibúum af pólynes-
Iskum uppruna, sem eru mjög stoltir og
merkilegir meö sig, en ekki vondir I sér.
Presturinn á trúboösstöðinni er seigur
karl, sem er mjög strangur við sjálfan sig
og aðra. Á sjö, átta árum tókst honum að
snúa öllum ibúunum. Þegar hann var út-
nefndur biskup, skipaði hann presta og
kenndi þeim latinu. Nú fara guðfræöingar
til Noumea til að ljúka námi. Biskupinn
hefur einnig skrifað Wallisk-franska
orðabók.
Indæl einangrun
Wallisbúar drekka ekki áfengi, en eru
óttalega latir. Venjulega byrja þeir
snemma aö reykja, svona sjö, átta ára og
tóbak þeirra er mjög sterkt. Þeir eru mik-
ið þrekfólk og fyrirlita svertingja inni-
lega.
Nú framleiöa Wallisbúar nægan mat til
eigin nota og lifa á taro, brauðaldinum,
svinum, kókóshnetum, appelsinum,
banönum og anóna. Mikilvægasta verk-
færi þeirra er machete-hnifurinn, sem
þeir meðhöndla af mikilli virðingu.
Nokkrir úr hverri fjölskyldu fara utan
til að vinna, eins og raunar gerist I
flestum fátækum löndum. Þeir senda
peninga heim handa fjölskyldunni, sem
heldur áfram að rækta jörðina á meðan.
Ekkert nema vinnuafl er flutt út frá Wall-
is.
Með bátnum kemur sement og
matvörur, að mestu niðursuðudósir með
sardinum, hvitum baunum og apakjöti,
sem eyjarskeggjum þykir lostæti.
Áriö 1966 var flutt jaröýta til Wallsis
þannig að hægt væri að bæta vegina.
Kórallar eru sóttir i sjóinn, muldir og
lagöir á vegina og eru þeir framúrskar-
andi slitlag. Fyrir 15 árum eða svo, var
Wallisbúum kynntur plógurinn, en þeir
hafa litiö getaö notað hann fyrir grjóti.
Þeir rækta kaffi, pipar og blóm til ilm-
vatnsframleiðslu.
Wallisiskur handiðnaöur er til, en hefur
enn ekki komizt á markað. Undir umsjón
trúboöa, unnu konur úr tapa og tágum,
sem dregnar eru út úr pandanus-plönt-
unni. Úr þessu voru búnar til körfur,
glasabakkar og fleira þess háttar.og hvitu
blómin á kapoki-jurtinni eru notuð til að
framleiða sængur.
Húsin eru steypt og gluggahlerarnir eru
úr fléttuðum kókospálmablöðum. Á 48
timum voru reistir vinnupallar úr vafn-
ingsjurtum utan um kirkjuna I Moa og
Iögðu allir hönd á plóginn, karlar, konur
og börn. Söngvarar hvöttu fólkiö við vinn-
una.
1 siöasta fellibyl fauk þakið af litla skól-
anum og pósthúsið er I rústum. Loft-
skeytamaðurinn I flugturninum leitaði
skjóls úti á flugbrautinni, sem er ekki
nógu löng fyrir þotu. Hægt er aö lengja
hana og slétta umhverfið, en beðið er að
Frakkar leggi fram fé til þess. En ánneðan
er fé á beit á brautinni og láta þaö litið
trufla sig, að þarna lendir flugvél mánað-
arlega.
Betri flugvöllur hefði i för með sér mikl-
ar framfarir á eynni, en þeir sem búa á
Wallis, eru ekkert að velta þvi fyrir sér.
Satt að segja eru þeir mjög ánægðir með
friösæla tilveru sina.langt fjarri heimsins
glaumi.
HI^GIÐ
að systir hennar væri svona ung.
7