Heimilistíminn - 07.05.1975, Blaðsíða 13

gan
Á morgun
breytist allt
METTA sá stóra, hvita umslagið á borð-
inu i forstofunni, en var svo viss um að
það væri ekki til hennar, að hún lagði ekki
á sig að lita á utanáskriftina.
Hún greip dagblaðið sitt og sneri sér við
til að fara upp aftur, þegar forvitnin greip
yfirhöndina og hún leit nánar á umslagið.
Það var til hennar.
Gegn vilja sinum gladdist hún og varð
svolitið æst. Vitleysa, sagði hún við sjálfa
sig. Það borgar sig ekki að gleðjast, mað-
ur verður bara fyrir vonbrigðum. Þetta
varð til þess að hún beið með að opna um-
slagið. A meðan hún vissi ekki, hvað inni-
haldið var, gat hún imyndað sér að það
væri eitthvað spennandi.
Hún hafði verið i Osló i átta mánuði.
Allan þann tima hafði hún beðið þess að
eitthvað gerðist. Hún var nitján ára og
það hafði kostað hana allan kjark hennar
og viljastyrk að flytja frá litla þorpinu,
sem hún var fædd og uppalin i.
Hún hafði tekið á leigu einstaklingsibúð
og hélt að mestu kyrru fyrir þar, þegar
hún var ekki að vinna. Hún starði á brún-
málaða veggina og velti fyrir sér, hvað
margt einmana fólk sæti og horfði á svona
veggi viðs vegar um höfuðborgina og biði
þess að eitthvað dásamlegt gerðist.
Hún var ákveðin i að halda þetta út i eitt
ár og fara þá heim, ef ekkert hefði gerst.
Hún neyddi sjálfa sig til að eyða þremur
helgum mánaðarins i Osló til að gefa for-
lögunum tækifæri. En einu sinni i mánuði
fór hún heim og sagði beztu vinkonu sinni,
Katrinu, hvað henni liði vel i bænum.
Katrin minntist oft á að koma og heim-
sækja hana, en aldrei varð neitt af þvi.
Katrin var trúlofuð Tomma.
A skrifstofunni voru sex stúlkur á svip-
uðum aldri, en Metta hafði ekki kynnst
neinni þeirra almennilega.
En mánuðurnir liðu þrátt fyrir allt og
nú var kominn október og hér sat hún og
starði á stórt, hvitt umslag, sem hún þofði
ekki að opna af þvi hún gat ekki hugsað til
þess að verða fyrir vonbrigðum einu sinni
enn. Hún reyndi að hlægja að sjálfri sér,
en það gekk erfiðlega.
Hún fór i kuldaskóna og kápuna og fór
út. Hún gæti opnað bréfið i kvöld. Með þvi
móti fengi hún heilan dag til að láta sig
dreyma um innihaldið.
Áður en hún kom á skrifstofuna, hafði
hún komist að þeirri niðurstöðu að bréfið
hlyti að vera frá vinkonu hennar, Sissu,
sem var nýbúin að gifta sig og flytja i eig-
ið hús. Hún ætlaði auðvitað að bjóða til
veizlu. Sissa var ein af þeim, sem hélt
veizlur af öllum mögulegum og ómögu-
legum tilefnum.
Þvi meira, sem Metta hugsaði um
þetta, þeim mun vissari varð hún. Á um-
slaginu var póststimpill heimaþorpsins og
hún þekkti ekki rithöndina á utanáskrift-
inni. Það hlaut að vera Sissa, það var ekki
um neinn annan að ræða.
t hádegismatartimanum skoðaði hún i
búðargluggana i miðborginni og hugsaði
ekki um annað en veizluna, sem i vændum
var. Hún nam staðar við kjólabúð. Úti i
glugganum var siður, rósóttur kjóll. Hún
komst i gott skap við það eitt að horfa á
hann.
En hún fór aftur á skrifstofuna án þess
að hata gert nokkuð annað en dást aö
kjólnum úr fjarlægð. En hún gat ekki
losnaö við tilhugsunina um hann. Þvi
meira sem hún hugsaði um hann, þeim
mun ákveðnari var hún i að kaupa hann.
Klukkan nálgaðist þrjú. Það var ekki að
lala um að þola þetta til fjögur. Hún yrði
að fara út og kaupa kjölinn strax. Skyndi-
Iega fannst henni allt lif hennar vera und-
ir þessum kjól komið.
Hún dró djúpt ándann og stóð upp: —
Lengi hafði hún
reynt að aðlagast
borginni, en hana
langaði ennþá heim
— Þá var það að
hún sá rósóttan kjól
i búðarglugga...................
Ég held ég verði að fara núna, sagði hún
hátt. — Mér liður ekki rétt vel.
Hinar stúlkurnar horfðu undrandi á
hana, þegar hún breiddi yfir ritvélina. —
Ertu með höfuðverk, Metta? spurði ein
þeirra. — Ég á magnyl, ef þú vilt.
Metta var komin fram að dyrum. Hún
nam staðar og sneri sér við, svolitið hissa.
— Takk, en ég held ekki ... hún fann að
hún roðnaði.
— Vonandi liður þér betur á morgun,
heyrði hún um leið og hún gekk út.
Kjóllinn var eins og hann væri saumað-
ur á hana. Hún stóö lengi og dáöist að
sjálfri sér i speglinum.
— En indælt! heyrðist að baki henni. —
Ég vildi óska, að ég væri svona grönn. Ég
geri ekki annað en megra mig, en það
gagnar ekkert. Geturðu rennt upp lásnum
fyrir mig?
Metta leit beint i augu lágvaxinnar,
feitlaginnar stúlku, sem bisaði við að
komast i eldrauöan kjól. Hún hjálpaði
henni með rennilásinn, en spuröi svo
feimnislega: — Finnst þér það? Fer hann
mér vel?
— Alveg stórvel svaraði hin. — Hann er
13
1»