Heimilistíminn - 07.05.1975, Blaðsíða 37

Eins og hann hafði ætlasttil, endurómaði allt hús-
ið af mótmælahrópum.
Gaybrielle lagði niður vopnin, þegar hún horfði
inn i þrenn ásökunaraugu.— Hvenær byrjar þetta?
spurði hún i uppgjafartón.
— Við þurf um að vera komin klukkan átta, hróp-
uðu börnin þrjú í kór og hoppuðu um, sigri hrósandi.
17. kafli.
Klemmd milli /\Aelissu og Fran Maitland, sat
Gaybrielle og horfði á dökkt höfuð Nicks við hlið
læknisins i framsætinu. Tvíburarnir sátu líka
frammi í og vögguðu sér í takt við popp-tónlist,
sem þeir skemmtu fólkinu með. Þá sló þeirri hugs-
un allt í einu niður i huga hennar, að hún hefði sjálf
skemmt sér betur á afmælisdegi sínum, og það
þráttfyrir leiðinlega byrjun á deginum. Hún hrukk-
aði ennið við tilhugsunina um skýringuna, sem hún
yrði að gefa David, þegar hann yrði þess var, að
hún hef ði f arið að heiman. Henni f annst eins og hún
hefði öðlazt nýja tegund sjálfstæðis og gerði sér
grein fyrir því, að það var orðið að vana hjá henni
að velta fyrir sér, hvort David mundi mislíka eitt
eða annað, sem hún segði eða gerði. Jafnframt
hugsaði hún, hvað Nicholasi virtist standa á sama
um ýmislegt, sem ætti að skipta hann máli. Hún var
óróleg vegna þess hvað hann var kaldur gagnvart
því að fara f rá Pedlar's Fair. Hann hlaut þó að vera
búinn að pakka niður persónulegum munum sínum
og vera tilbúinn að f ara og hún vissi, að hann ætlaði
að sofa síðustu næturnar hjá Maitlands. Hún átti
raunverulega Pedlar's Fair orðið.
Hún var trufluð í vangaveltum sínum, þegar
Logie Maitland ók upp að sínu eigin húsi. Þótt börn-
in væru þreytt, voru þau allt of æst til að fara að
hátta. Þau skemmtu sér vel á meðan þau borðuðu
kaldan kjúkling og drukku eplavin til að skála við
Gaybrielle. Það var komið f ram yf ir miðnætti, þeg-
ar Gaybrielle fékk lánaðan bíl Fran og ók dóttur
sinni yfir á Padlar's Fair. Nicholas kom með sof-
andi barnið uppog lagði hana varlega í rúmið, sem
hún gat nú litið á sem sitt eigið. Gaybrielle háttaði
hana, án þess að vekja hana og læddist niður. Hún
varð hissa, þegar Nicholas var enn í stofunni.
— Ég hélt, að þú hefðir ekið bílnum til baka til
Fran, sagði hún áður en hún mundi eftir dómnum.
Jafnframt sá hún að hann hafði þegar tekið fram
viskýf löskuna.— Ettu ekki búinn að fá nóg í kvöld?
Hann hafði kveiktá raf magnsof ninum og það var
hlýtt og notalegt inni. — Það truf lar bara drykkju-
venjur manns að aka bíl. Hann benti á arinhilluna.
— Þú hefur ekki sagt, hvort þér likar afmælisgjöf-
in.
Hún leit við og skipti strax um svip, þegar hún sá
litlu tréstytturnar standa þar hlið við hlið.
— Mér f annst mál til komið, að Bantu og vinkona
hans hittust aftur. Ég tók eftir að þú hafðir komið
með þína, siðast þegar þið komúð.
— Takk, sagði hún og strauk hugsandi yfir þær.
Hvers vegna gerðirðu þetta, Nick?
Hann gekk til hennar og blótaði, þegar hann hras-
aði um skammelið. Hann sparkaði gramur í það. —
Hver hefur sett þetta bansetta skammel á svona
asanalegan stað?
— Ég sagði, að þú værir búinn að drekka nóg,
svaraði hún án meðaumkunar. — Þú ert ekki búinn
að svara spurningunni?
Hann settist á arminn á hægindastól við hlið
hennar. — Ég veit það ekki. Viðkvæmni kannske
eða til að láta gamlan draum rætast. Ég veit það
ekki. Hann yppti öxlum og tæmdi glasið. — Jæja,
það er kominn tími til að ég leggi af stað. Fæ ég
koss?
Hún stóð hreyfingarlaus. Núna, hugsaði hún.
Núna var rétta augnablikið til að prófa hann. Vik-
um saman hafði hann kvalið hana með því að sýna
henni hlýju og kulda til skiptis og hún var komið að
henni að kasta hanzkanum. Tæki hann áskoruninni?
Hafði Fran rétt fyrir sér? Hún tók til máls í örvænt-
ingu: — Nick, þú spurðir mig að dálitlu, kvöldið sem
áreksturinn varð. Manstu það? Ég svaraði ekki
þeirri spurningu. Hvað segðirðu, ef ég svaraði
henni núna?
Hann færði sig til. — Hvar setur þú takmörkin
fyrir vináttu?
— Þú baðst mig ekki að vera vinur þinn, ef ég
man rétt, svaraði hún rólega.
— Nei, ég bað þig að giftast mér, viðurkenndi
hann f úslega. — En þú hef ur David og ég.
— Þú hefur sjálfan þig. Þennan stóra ,,ég" sem
skyggir á allt annað, lauk hún setningunni fyrir
hann.
Hann var hugsandi á svip. — Jæja, það var eins
góð ástæða og hver önnur til að draga sig í hlé, sagði
hann loks. — Það dygði ekki Gay. Það vitum við
bæði og þú varst nógu skynsöm til að sjá það á und-
an mér. Ég var af brýðisamur gagnvart Glennister,
en nú veitég aðég hef beðið læfri hlut og ég er nógu
skynsamur til að berja ekki höfðinu við steininn.
Mínúturnar liðu meðan hún horfði á hann. Biturs
bros lék um varir hennar, þegar hún gyldist með
löngum fingrunum sem fitluðu við pípuna og síðan
glasið, sem hann hélt ennþá á. Hún sneri sér frá
honum og laut höfði. — Þú hefur alltaf sagt að ég
veldi réttan stað og tima til hlutanna, Takk, Nick.
Þú hefur sagt allt, sem ég þarf að vita. Góða nótt.
— Ekki taka þessu svona. Ég vil gjarnan að við
höldum áfram að vera vinir. Ég heimsæki ykkur
kannske eftir nokkur ár, þegar ég kem aftur og sé
hvernig þið hafið það. Það er heilmargt, sem þú
skilur ekki.
— Ég skil það allt of vel, sagði hún lágt. — En
vertu bara rólegur, Nick. Hins vegar bið ég þig að
láta mig í friði hér eftir, nú og alltaf. Skilurðu það?
Þegar þú ferð héðan, verður ekki um það að ræða,
að þú komir aftur. Ég kærði mig ekkert um að þú
kæmir aftur inn í líf miitt og ég vil alls ekki að þú
komir aftur, þegar þér dettur það i hug. Hún sneri
sér að honum og augun gljáðu. — Þú getur að
minnsta kosti gert það fyrir mig, og ég höfða til til-
litssemi þinnar og bið þig að láta mig í f riði.
Drjúga stund sgaði hann ekkert, en hló svo lágt. —
Það hlýtur að vera afskaplega f ullnægjandi tilf inn-
Fra mhald
37