Heimilistíminn - 07.05.1975, Blaðsíða 34

fyrir slys einstöku sinnum, en yfirleitt pissa
stelpur ekki i sig, hugsaði hún. Það eru víst
bara strákar, sem gera það. Ég er viss um, að
hún litla systir mín hefði verið stærri og komið
i brúðuleik við mig, og hún hefði alls ekki
pissað í sig. . \
,,Já þessir strákar, þessir strákar.
Dabbi stækkaði og varð skemmtilegri með
hverjum deginum. Hann var ipesti mathákur
og alltaf að borða. Hann lærðK^ð brosa og
hlæja og segja nokkur orð.
Fyrst sagði hann mamma, næst pábbi, Inda
(það átti að vera Lúsinda), en af þvLpð hann
var mathákúr voru þrjú næstu orðin öll um
eitthvað matarkyns. Hann lamdi pelanum sín-
um í rimlana á rúminu og kallaði ,,Ókk, Ókk”
(það átti að vera mjólk) og svo heimtaði hann
„Vikki-vikki” (eða fisk) og ,,Tödd”, en það var
vist kjöt.
Lúsinda og mamma fóru oft út með Dabba
að ganga i vagninum og Lúsinda var stolt af
litla bróður sinum. Hún átti hann með mömmu
og pabba og fékk oft að leika við hann alein, þó
að hún væri litil. Lúsinda leit stundum á sig
sem aðra mömmu Dabba.
Hún leiddi hann, þegar hann fór að staulast
um á litlu, digru fótunum sinumyog huggaði
hann, þegar hann datt. Mamma var dálitið
undrandi yfir þessu. Þau pabbi höfðu bæði ótt-
ast það að Lúsinda yrði afbrýðisöm, þegar
nýja barnið kæmi^enda höfðu þau góða ástæðu
til þess. Lúsinda hafði fengið litinn Dodda
strák, en þið þekkið vist öll hann Dodda i Leik-
fangalandi. Þetta var laglegur Doddi með
bjöllu i húfunni sinni, i bláum buxum og rauðri
treyju. Lúsindu leizt illa á hann frá fyrstu tið og
ekki batnaði það, þegar pabbi og mamma fóru
að reyna að láta hann vera góða við hann.
Hún reif bækurnar úr bókaskápnum i
stofunni og flengdi Dodda fyrir ,,Ljóti
Doddi,” sagði hún. ,,Rifa bækurnar hans
pabba! Bannað! Bannað!”
Hún stakk Dodda ofan í skúffu og lokaði og
hló: „Alltdimmt, Doddi. Gott! Gott!” Lúsinda
vildi ekki láta slökkva ljósið fyrr en hún var
sofnuð.
Loks sturtaði hún Dodda niður í klósettið og
enginn veit, hvað um hann varð í sjónum.
Var það þvi nokkuð að undra, þó að mamma
og pabbi héldu, að hún yrði afbrýðisöm við
nýja barnið?
En það var nú öðru nær. Hann mátti leika
með allt dótið hennar og fara upp i rúmið
hennar. Allt mátti Dabbi gera nema snerta á
bangsa. Lúsinda átti bangsa, sem var gulur á
litinn og hafði misst annað eyrað og ekki veit
ég, hvað mörg augu. Hann var vesaldarlegri
en allt sem vesælt er, en Lúsindu þótti undur
vænt um hann og hann svaf alltaf hjá henni.
Dabbi skildi þetta vel. Hann lét bangsa í
firði. Hann hlýddi yfirleitt Lúsindu i hvívetna
og sætti sig við að sitja og standa eins og henni
þóknaðist, meðan hann var litill.
Skammt frá húsinu, sem mamma og pabbi
bjuggu i, var gæzluvöllur. Þangað fór mamma
með Lúsindu og Dabba, þegar hún þvoði stór-
þvott eða þurfti að skreppa i bæinn.
Börnunum þótti skemmtilegt að vera á
gæzluvellinum. Þau fengu að moka, róla sér,
vegna salt og klifra i klifurgrind. Þau lærðu
ýmsa leiki og söngva.
Þegar Lúsinda og Dabbi voru orðin dálitið
stálpuð langaði mömmu til að fara að vinna.
Þetta var sumar og hún gat fengið afleysinga-
vinnu í mjólkurbúð.
Mamma fór og talaði við forstöðukonu í
leikskóla og hún var svo lánsöm, að þar
losnuðu tvö pláss eftir matinn. Sumir taka
börnin með sér i sumarleyfi, en aðrir senda
þau i sveit.
„Ég ætla að fara að vinna i sumar,” sagði
mamma við pabba, þegar þau sátu inni i stofu
um kvöldið.
„Vinna?” sagði pabbi og fölnaði. „Hvað um
börnin? Hvað um mig?”
„Þetta er nú bara hálfsdagsvinna,” sagði
mamma. „Börnin fara á leikskóla og þú verður
i vinnunni.”
„Þeim leiðist þar,” sagði pabbi. „Þau eru
svo viðkvæm.”
Þá hló mamma, þvi að Lúsinda og Dabbi
dæjari voru regluleg hörkutól.
„Þau eru ekki viðkvæm,” sagði hún. „Þau
skemmta sér vel á gæzluvellinum og ég vil
fara að vinna.”
„Hvers vegna?”, spurði pabbi.
„Mig langar að eiga peninga sjálf,” sagði
mararaa.
Það langar margar mömmur að eiga
peninga sjálfar, en þær vilja helzt vinna fyrir
þeim. Ekki aðeins meðþvi að hugsa um heimili
og börn, heldur með þvi að taka að sér auka-
vinnu, þvi að þó að það sé stundum erfitt að
hugsa um heimilið eru þó margar stundir, sem
hægt væri að nýta i annað. Mamma var búin að
Framhald á bls.,38.
34