Heimilistíminn - 07.05.1975, Blaðsíða 26

dytti ekki i hug nú að fara og sjá þær og
hvet ekki aðra til þess.
— Hvað er það, sem þér likar ekki?
— begar ég sé einhverja af þessum
myndum, hef ég ekki á tilfinningunni að
þetta séu persónur, sem ég hef skapað. Ég
get ekki sagt neitt slæmt um Margaret
Rutherford, þvi hún er reglulega góð leik-
kona, en hún á bara ekkert sameiginlegt
með gömlu sveitaþorpspiparjómfrúnni,
sem ég skrifaði um. Ég man sérstaklega
eftir einni mynd, sem gerist þar sem
mikið er um hesta. Þar féll leikkonan
hreint ekki inn i umhverfið. Samt sem
áður eru margir, sem njóta þessara
mynda. Ég get ekki ætlazt til að allir liti
þær sömu augum og ég.
— Hvernig féll þér sjálfri að leikstýra
kvikmynd?
— Nei, það gæti ég ekki. Ef til vill leik-
riti, en ekki kvikmynd. Mér finnst eins og
atburðirnir „fletjist út” i kvikmynd. Ég
gleymi ekki vonbrigðum minum með
„Endless night”. Með hverri minútinni
minnkaði áhugi minn á myndinni og auk
þess hafði verið bætt inn i enda hennar at-
viki, sem var hreinn óþarfi. Kona var
kyrkt. bað var hræðilegt. Þannig kyrkir
enginn manneskju og i svona sögu er eng-
inn kyrktur.
— Þá er liklega vandi að gera þér til
hæfis, hvað varðar hinn sigilda Poirot?
— Talaðu ekki um það. Ég hef séð
myndir af honum á nokkrum bókarkáp-
um. í fyrsta lagi var hann allt of hávaxinn
og i öðru lagi klæddur fötum, sem Poirot
mundi aldrei detta i hug að fara i. Skil-
Agatha og Sir Max Mallowan I garðinum
umhverfis Winterbrook House.
A heimili Agöthu Christie er flest I gömlum stil og alis staðar eru blóm eöa myndir af
blómum.
urðu, hvað ég á við? Poirot er litill maður,
sem vill ekki vera áberandi. Hann er með
litað hár og eina stolt hans i lifinu er yfir-
skeggið. Maður getur rifist yfir slikum
hlutum, en það þýðir ekkert. Bókaútgef-
endur og kvikmyndafélög sigra alltaf.
— Þú hefur lýst þvi yfir að þú litir ekki
á sjálfa þig sem menningarvita. Hvers
vegna?
— Ég gæti ekki hugsað mér að læra
neitt. Einu sinni langaði mig að læra
stjörnufræði, en ég vissi vel, að ég var
ekki hæf til þess! Þess vegna sleppti ég
þvi. Ég hef áhuga á bókmenntum.
Graham Greene er einn af minum eftir-
lætishöfundum og kvenhöfundar sem ég
er hrifin af eru Elizabeth Brown, Muriel
Sparks og Naomi Marsh. Þær skrifa
góðar leynilögreglusögur.
— Hvað um Ian Fleming?
— Hann er ekki min tegund. En ég
viðurkenni að ég keypti nokkrar af bókum
hans handa litlum frændum minum, þeg-
ar þeir voru yngri. En smekkur þeirra
breyttist.
— Fyrir hvað viltu helzt að þin verði
minnzt, Agatha Christie?
— Ég vildi hezt að fólk segði, að ég
hefði verið góður glæpasagnahöfund-
ur...
— Þegar þú litur yfir alla framleiðslu
þina, hvað gleður þig þá mest?
— Bækurnar, sem ég skrifaði undir dul-
nefninu „Mary Wasticott” Ég notaði
þetta nafn i fimmtán ár i hvert sinn sem
mig langaði til að skrifa eitthvað annað en
glæpasögur. Það komst aldrei upp, að
þetta var ég. Mary Westicott hafði alltaf
svo litinn tima. Henni lá alltaf svo á að
ljúka bókunum, sögðu gagnrýnendur. Ég
hafði gaman af þvi.
— Er erfitt að skrifa bækur?
— Ég þreytist á sjálfúm skriftunum, en
ekki á meðan ég er að undirbúa bók i hug-
anum, skapa persónurnar. bað getur
verið afskaplega róandi að dunda i garð-
inum i samræðum við Mabel eða ungfrú
Marple. En þegar á að fara að festa sam-
talið á pappir, verður maður að einbeita
sér á allt annan hátt. Það er erfitt. Þegar
maður er að vinna að einhverju skapandi
verki, verður maður jafn þreyttur og
garðyrkjumaður eftir heils dags mokstur.
Oft þegar ég er búin með þrjá fjórðu hluta
af bókinni, finnst mér eitthvað vera
skakkt, verð óánægð með allt og finnst
efnið hreint ekki nógu gott. Þá les ég allt
yfir frá byrjun til að komast að þvi hvar
ég fór út af sporinu. Ef til vill kemur þessi
tilfinning af þvi að sjá: fyrir endann á
bókinni.
— Þér finnst þá erfitt að skrifa?
— Það er þreytandi að sitja við ritvél-
ina. Ég fæ bakverk og krampa i fingurna
bess vegna er ég farin að nota diktafón
talsvert, en það hefur lika sina ókosti.
Mér finnst ég alltaf vera að endurtaka
sjálfa mig. Ég viðurkenni, að það er lika
oft rétt.
— Hjálpar maðurinn þinn, sir Max þér
við prófarkalestur?
— Þegar ég er búin með fyrsta kafi-
ann, læt ég hann lesa hann. Við höfum
bæöi gott af þvi. Áður skemmti fjölskyld-
an sér vel, þvi ég leyfði öllum sem vildu
Framhald á bls. 38
26