Heimilistíminn - 07.05.1975, Blaðsíða 15

einmitt kjóllinn fyrir sérstök tækifæri.
Mig langar einmitt i þannig kjól, en ég get
ekki notað þá. Ég svelti mig öðru hverju i
viku og þá verð ég nokkurn veginn sæmi-
leg, en um leið og ég fer að borða eins og
venjulega, fitna ég aftur. Ég neyðist til að
fara i þeim gamla, svarta. Maður getur
orðið vitlaus af þessu. Fáum okkur kaffi-
bolla hérna handan við götuna.
Hún beið ekki eftir svari, heldur gekk
fram og beið við kassann meðan Metta
greiddi kjólinn og fékk hann innpakkaðan.
Hún tók það sem sjálfsagðan hlut að hún
kæmi með.
— Jæja, þá förum við, sagði hún glað-
lega. — Annars heiti ég Berit. Hvað heitir
þú?
— Metta...
Þær sátu gegnt hvorri annarri og Berit
pantaði tvo kaffi og tvo súkkulaðiisa i
hvelli. Svo laut hún áfram.
— Ég er ekki vön að ávarpa ókunnugt
fólk svona, en þú virtist svo indæl og vin-
gjarnleg og mig vantaði svo einhvern að
tala við. Mér liður eitthvað svo leiðinlega i
dag. Það er strákur ... Ég veit að hann
kemur i boðið til Sillu, en hann veitekki að
ég kem, svo mig langaði til að fá mér eitt-
hvað nýtt og koma honum á óvart. Þá má
hann sjá eftir þvi hvað hann var and-
styggilegur um daginn ... Hún andvarp-
aði. — Þú ert ekki héðan úr bænum, er
það?
— Nei ... Metta sagði hvaðan hún var.
— Hefurðu verið hérna lengi?
— Rúmlega hálft ár.
— Býrðu með einhverri?
— Nei, ég bý ein...
— Það gerði ég lika fyrst. Það var
hræðilegt. Það voru brúnir veggir þar og
mér fannst alltaf að stór, brún slanga
kæmi einhvern daginn og gleypti mig.
Hún setti þrjdr skeiðar af sykri i kaffið. —
Það var fallegt af þér að hlusta á mig. Ég
veit, að ég er alveg galin, þegar Kalli er
annars vegar, en....
— Það var bara gaman. Metta roðnaði.
— Ég á við, ég þekki svo fáa hérna i Osló
og ... mér finnst gaman að tala við fólk, en
ég get bara aldrei byrjað.
— En ég get aldrei hætt. Berit veifaði i
þjóninn. — Ég held að ég fói mér tertu-
sneið með marsipani. Vilt þú? Hún leit
spyrjandi á Mettu, sem hristi höfuðið. —
Nei, ég er með.
— Getur þú ekki komið i boðið hjá Sillu i
kvöld? spurði Berit áköf. — Það er allt i
lagi hennar vegna, það er alltaf opið hús
hjá henni. Mig langar ekki til að koma ein,
ef þú skilur, hvað ég á við. Maður er ein-
hvernveginn öruggari.
— I kvöld?
— Já. Berit kinkaði kolli. — Ertu kann-
ske upptekin?
Metta hristi höfuöiö. Hún brosti við til-
hugsunina um að vera upptekin.
— Hvar áttu heima? spurði Berit. —■
Getum við ekki farið þangað og sótt dótið
þitt, svo þú getir haft fataskipti hjá mér.
Hún leit eftirvæntingarfull á Mettu. —
Segðu bara nei, ef það hentar ekki.
Þær tóku strætisvagn heim til Mettu.
Berit sat á rúmstokknum, meðan Metta
tindi sokkabuxur, málningavörum og
skóm i poka. Hún hafði á tilfinningunni að
hana væri að dreyma.
Berit bjó i ibúð á fjórðu hæð með þrmur
öðrum stúlkum. Metta heilsaði Þóru,
Onnu Lisu og Grétu, borðaði eggjahræru,
horfði á sjónvarp og sat siðan á kolli á
baðinu og spjallaði við Berit meðan hún
málaði sig. Alltaf var einhver að koma
eða fara og siminn hringdi stöðugt. Þetta
var eins og að koma inn i alókunnugan
heim.
Berit sagði, að hún ætti endilega að hafa
bláan augnskugga við nýja kjólinn og
Metta þorði ekki að mótmæla. Árangur-
inn varð furðulega góður.
Silla átti heima litlu neðar við sömu
götu, svo þær gætu farið gangandi, sagði
Berit. Það small i gangstéttinni, en þvi
nær sem þær komu, þeim mun óstyrkari
varð Berit. Hún hélt dauðahaldi i hand-
legg Mettu.
— Ef hann er nú þarna og þykist ekki
sjá mig. 0, ég veit ekki hvað ég geri þá,
Metta.
— Láttu ekki svona. Þetta verður allt i
lagi, heyrði Metta sjálfa sig segja. Er
þetta raunverulega ég? hugsaði hún
hissa.
Minnstu munaði að hún þyrfti að draga
Berit upp tröppurnar og gleymdi alveg að
vera feimin sjálf. Þær hringdu og til dyra
kom hávaxin, grönn stúlka, með mikið
ljóst hár. Það var eins og Berit breyttist á
andartaki. Hún rétti úr sér og brosti ljóm-
andi brosi. — Halló, Silla. Ég tók með mér
vinkonu mina.
— Indælt, svaraði Siila og augu hennar
hvörfluðu yfir Mettu, en svo sneri hún sér
við og kallaði eitthvað til gestanna.
Metta kom auga á svolitið feitlaginn pilt
með kringlótt gleraugu og hálfsitt, þykkt
hár. Hann starði á Berit og gekk svo til
móts við hana.
— Hæ, Berit. Ég vissi ekki að þú kæmir
i kvöld.
— Hæ, svaraði Berit. — Ég vissi heldur
ekki að þú kæmir.
Er þetta þessi stórkostlegi Kalli? hugs-
aði Metta undrandi.
— Þetta er Metta, vinkona min. Berit
reyndi af öllum kröftum að láta, sem Kalli
hefði engin áhrif á hana, en það tókst ekki
alveg.
— Hæ, sagði Kalli, en leit ekki á Mettu.
Svo hurfu þau saman út á dansgólfið og
Metta gerði sér grein fyrir, að hún stóð
þarna ein i stóru herbergi, fullu af ókunnu
fólki.
Skyndilega varð hún skelfingu lostin.
Hún snerist á hæli og ruddi sér braut fram
i forstofuna. Hana langaði mest til aö
leggja á flótta, en það væri að gefast of
auðveldlega upp.
Alltaf var nýtt fólk að koma. Enginn tók
eftir henni. Hvað hef ég eiginlega hér að
gera? sagði hún við sjálfa sig. Hér hefur
enginn nokkurn áhuga á mér.
Eftir tuttugu minútur eða svo fann hún
kápuna sina og fór án þess að segja
nokkrum frá þvi, hvorki Berit né Sillu.
Það var dásamlegt að koma út i svalt
haustveðrið. Hún gekk heimleiðis i siöum
kjólnum, án þess að hugsa um þótt fólk
horfði á hana.
Það var nú það, hugsaði hún, þegar hún
kom heim i brúnu vistarveruna aftur. Hún
fór úr kjólnum og fleygði honum i hrúgu á
gólfið.
Þá fyrst mundi hún eftir stóra, hvita
umslaginu og reif það upp. I þvi var ekk-
ert heimboð. Það var kort frá Tomma,
sem var trúlofaður Katrinu. Hann var til
sjós og hafði dottið i hug að senda henni
kveðju.
Henni hafði ekki dottið i hug, að hún
gæti sofnað, en hún steinsofnaði um leið
og hún lagðist á koddann.
Hún vaknaði snemma um morguninn og
kom auga á kjólinn á gólfinu. Nú var hún
hvorki leið né þreytt lengur. Hún hafði
tekið ákvörðun. Hún og Osló áttu ekki
saman. Hún ætlaði heim, heim i litla
þorpið, þar sem allir þekktu alla og manni
fannst maður aldrei ganga af.
Klukkan var rúmlega 11, þegar barið
var fast að dyrum hjá henni. Hún hafði
sofnað aftur. Nú spratt hún forviða upp úr
rúminu. Hver gat þetta verið?
— Andartak, hrópaði hún og fleyði yfir
sig slopp.
— Metta! Það er ég, Þuriður! Af skrif-
stofunni. Ertu ... ertu veik? sagði rödd
framan við dyrnar.
Metta opnaði rifu á dyrnar. — Þuriður
... byrjaði hún og vissi ekki, hvað hún átti
að segja.
— Halló. Þú varst svo óhress i gær og
ég, við Britta vorum að velta fyrir okkur,
hvort eitthvað alvarlegt væri að. Við eig-
um heima hérna rétt hjá. Við fengum
heimilisfangið þitt hjá skrifstofustjóran-
um ... Þuriður hallaði sér upp að dyra-
stafnum. Hún var á svipinn, eins og hún
sæi eftir að hafa komið.
— Það var fallegt af þér ...Metta var
feimin. — Komdu inn. Það er allt i drasli,
en...
— Ó, þú ætti að sjá, hvernig það er hjá
okkur! Þuriður hló. — En ef þú ert þreytt
og vilt heldur sofa...
Metta hristi höfuðið. — Nei, alls ekki. —
Ég lá bara uppi i, af þvi ég hafði ekkert
annað að gera. Annars var ég ekki veik i
gær, ég fór bara út til að máta nýjan kjól.
Mér leiðist svo og ég þekki svo fáa...
— Þennan? Þuriður tók rósótta kjólinn
upp og horfði aðdáunaraugum á hann. —
Hann er fallegur. Varstu i veizlu i gær-
kvöldi? Hún settist á rúmstokkinn með
krosslagða fætur. — Við Britta héldum að
þú værir trúlofuð eða gift eða eitthvað
svoleiðis, sagði hún i trúnaðarrómi. — Þú
15