Heimilistíminn - 05.06.1975, Blaðsíða 14
— Nei, sagði maðurinn. —
Ég fann eggið og vissi ekki,
hver hafði týnt þvi. Mér fannst
bara leitt að láta það liggja
þarna og verða engum til
gagns. Það getur komið ungi
úr þvi, ef til vill stæðilegúr
hani, hver veit? Ég vissi ekki
um einn stað betri og hlýrri en
prjónahúfuna mina. En hvað
er þetta? Það springur! Það
brotnar! Það er unginn!
— En hvað hann er fallegur,
sagði stúlkan. — Lofaðu mér
að hlýja honum.
— Hérna, sagði hann. —
Taktu bara húfuna mína og
Það var egg
í húfunni!
hlýjaðu honum i henni. Svo
brosti hann og ætlaði að halda
leiðar sinnar.
En i sama bUi heyrðust hróp
og köll og þau sáu heilan
herskara af fólki koma i áttina
til sín. Þegar fólkið sá mann-
inn, hrópaði það:
— Þarna er hann, sá þegj-
andalegi. Við skulum svei mér
fá hann til að tala! Svo veifuðu
allir kylfum og kústum, en
Iitla stúlkan stillti sér upp
framan við manninn, en hann
strauk henni brosandi um hár-
ið. Svo reis hann á fætur og
sagði djúpri röddu.
— Hvað var svona afkára-
legt við húfuna mina? Hvað
var svona undarlegt við að ég
þagði? Þið voruð öll að drep-
ast úr forvitni, nema þessi
litla stúlka. En nú skal ég
segja ykkur, hver ég er, svo ég
geti fengið að vera i friði.
— Já, segðu okkur, hver þú
ert, veslingurinn þinn! Svo
14