Heimilistíminn - 05.06.1975, Page 35

r : ------i
O
MARY RICHMONT: AðeÍllS eíflll kOSfUT
L_____________________i______________Á
Blance haföi hugsaö þaö sama. En hún ímyndaði
sér að það stafaði af því til hvaða hafnar þau ætl-
uðu. Höf nin í Murmansk var að líkindum ísi lögð á
þessum árstíma, svo þau færu líklega til einhverrar
hafnar við Svartahaf. Það þýddi að þau yrðu að
fara gegn um D.xrdanedastund. Vc;-ri skipstjórinn
fús til þess með tvær enskar konur og börn um
borð? Ef kafbáturinn yrði uppgötvaður á
tyrkneskri siglingaleið, yrði hann ef til vill neyddur
upp á yfirborðið og rannsakaður. Færi svo, yrðu
þau f jögur flutt í land og afhent enskum yfirvöld-
um. Dorothy hafði ekki hugsað um það, en ef til vill
væri það eins gott, því hún var orðin nógu hrædd
þegar, Blanche skildi ekki hvers vegna hún hafði
ákveðið að f ara til manns síns, þegar þetta var allt
svona. Ótti henna> var greinilegur. F ' >il vill hafði
hún ekki ímyndað sér neitt þessu líkt. Hún sem
hafði talað með f yrirlitningu um allt of f jörugt hug-
myndaflug, en slíkt gat verið gott, þegar það gat
bjargað manni frá að gera alvarleg mistök.
Auðvitað var hugsanlegt, að þessi kafbátur væri
einn þeirra, sem gat siglt svo djúpt, að hann fyndist
ekki. Ef svo væri, væri líklega allt í lagi að fara
gegn um sundið, en ættu þau þá ekki að vera komin
i gegn núna? Blanche vissi ekkert um siglingar-
hraða kafbáta, en það voru áreiðanlega liðnir
margir sólarhringar, síðan þau fóru frá Englandi.
Hún hafði tapað öllu tímaskyni og úrið hennar hafði
stanzað. Dorothys úr var bilað og þær höfðu enga
möguleika á að f ylgjast með dögum og nóttum. Það
var heldur ekki hægt að spyrja neinn, því enginn
um borðtalaði ensku, nema einn, sem virtist ekki
kæra sig um að segja neitt. Blanche var líka viss um
að hann kynni ekki nema fáein orð í ensku og
þýðingarlaust var að reyna að snúa sér að áhöfn-
inni, þeir kunnu ekki annað en móðurmálið.
Einn þeirra, sem komið höfðu að sækja þau, var
áreiðanlega Mongóli. Það báru skásettu augun,
gula húðin og höfuðlagið vott um. Blanche fékk
gæsahúð í hvert sinn sem hún varð þess vör, að
hann horf ði á hana og varð að beita sig hörku til að
fá ekki eitt skjálftakastið. Hún var ákveðin í að
fylgja Dorothy og börnunum, hvað sem fyrir kæmi
og hún mátti ekki láta hugfallast nú, það gæti haft
örlagaríkar af leiðingar. Hún mátti heldur ekki láta
Dorothy f inna, hvað hún hafði miklar áhyggjur, því
hún var enn verri. Þess vegna gerði hún það sem
hún gat til að halda börnunum rólegum og leika við
þau, svo þau fengju ekki tækifæri til að gráta. Eitt
sinn, þegar Elaine hafði grátið, hafði hún uppgötv-
að að Mongólinn stóð og horfði á hana, undarlegur á
svipinn. Ósjálfrátt skynjaði Blanche, að hann var
miskunnarlaus óvinur, þótt hún teldi sjálfri sér trú
um, að þetta væru bara taugarnar. Sem betur fór
voru börnin þæg og ekki þurfti mikið fyrir þeim að
haf a.
Fram til þessa hafði svo sem ekki verið yf ir neinu
að kvarta. Þær höfðu kojur að sofa í og maturinn
var góður, þótt mestur hluti hans væri niðursoðinn.
Maðurinn, sem talaði svolitla ensku og hún hafði
komizt að að hét Petrov, hafði boðið þeim vodka að
drekka, en Blanche hafði afþakkað. Nú óskaði hún
þess að hafa þegið boðið, það hefði ef til vill hresst
Dorothy svolítið af sjóveikinni. Te höfðu þær í stór-
um katli og þótt Blanche hefði fundizt það allt of
sterkt i byrjun, var hún farin að venjast því og fann
að það styrkti hana. Þær höfðu líka þurrmjólk ög
sérstakan barnamat.
Nei, það var ekki hægt að kvarta yfir þæginda-
skorti, en verra var að vita ekki hvert ferðinni var
heitið. Dorothy var viss um að áfangastaðurinn
væri Moskva og að John yrði þar og tæki á móti
þeim, en Blanche var farin að efast.
— Mér finnst að John hefði getað komið sjálfur
og sótt okkur, f yrst við þurf um að ferðast á þennan
skelfilega hátt, kvartaði Dorothy. — Hann mátti
vita, að ég yrði hrædd og hann hef ði ekki tekið neina
áhættu. Hann þurfti ekki að koma í land, þó ég sé
viss um að enginn var á eftir okkur þetta kvöld.
— Ertu búin að gleyma að John er ekki sinn eigin
húsbóndi lengur? svaraði Blanche þolinmóð. —
Hann verður að gera eins og honum er sagt nú orðið.
— Hann hefði áreiðanlega getað komið ef hann
hefði viljað. Hann hefði bara þurft að segja vinum
sinum þarna, að hann ætlaði að sækja okkur sjálf ur,
þeir hefðu ekkert haft á móti því. Það hefði verið
allt öðruvisi að hafa hann hérna. Blanche, geturðu
ekki komizt að því hvað við þurfum að vera lengi
hérna? Ef ég þarf að hírast í þessum klefa miklu
lengur dey ég. Já, ég er viss um að ég dey.
Blanche vissi, að það var þýðingarlaust að rök-
ræða við systur sína núna. Hún andvarpaði og lagði
sofandi telpuna í kojuna og fór svo að leita að Rúss-
anum, sem talaði enskuna. Hann var hávaxinn,
þrekinn og myndarlegur maður um þritugt, með
mjög Ijóst hár og blá augu.
Þótt hann væri í þykkri peysu og gúmmistígvél-
um eins og fiskimaður, var hún viss um að hann
væri háttsettur. Ef til vill hafði hann átt erindi í
Englandi og notað þetta tækifæri til að fara heim.
Þá hlaut hann að vera njósnari. En var njósnari
-verri en föðurlandssvikari? Auðvitað ekki.
35