Heimilistíminn - 05.06.1975, Síða 33

Lilla fólk koma út úr húsunum við götuna.
Þetta var sveimér skemmtilegur gluggi og
Lillu faunst gott að vita til þess að Sóley hafði
svona skemmtilegt útsýni. Nú þyrfti hún ekki
framar að hafa samvizkubit af að loka hana
þarna inni i skápnum.
í sama mund ýtti Sóley Lillu til hliðar og tók
að sveifla litlu handleggjunum svo að fólk á
götunni tæki eftir henni. Fólk kom hlaupandi úr
öllum átitum, margir köstuðu frá sér öllu, sem
þeir héldu á og komu hlaupandi af einskærri
forvitni.. Grænmetissalinn kom lika.
Sóley fcneri sér við og gaf Lillu hátignarlegt
merki um að koma með fötin af borðinu. Lilla
kom með brúnkökuna og Sóley kastaði henni
varlega út um gluggann til fólksins. Allir urðu
hissa, en vörpuðu sér yfir kökuna og hún hvarf
fljótlega. Siðan rétti fóikið tóman diskinn til
baka og horfði upp i gluggann í von um meira.
Lilla flýtti sér að leita að tölupokanum til
vita, hvot hægt væri að nota fleiri tölur. Hún
fann stórar og litlar tölur, semgætu verið kök-
ur. Þarna voru allir litir og tölurnar urðu að
búðingum, kökum og tertum með rjóma. Stór,
gul tala ofan á öðrum grænum, ennþá stærri,
varð að óskaplega finni tertu. Hún var svo stór,
að hún komst ekki á neitt af fötunum.
Fólkið á götunni varð óskaplega hrifið i hvert
sinn, sem nýtt fat kom út og skilaði alltaf tómu
fötunum aftur. Það var gaman að horfa á
þetta.
Þegar maturinn var búinn, gaf Lilla Sóleyju
nokkra reglulega fina málmhnappa. Það áttu
að vera peningar. Brúðan fleygði þeim út um
gluggann eins og hún væri drottning. Hún
horfði á fólkið tina þá upp. Það var alveg galið i
peninga. Þegar ekki voru til fleiri svona
hnappai', tók hún af sér skartgripina og fleygði
þeim á eftir. Fólkið tók þá upp og fór siðan
heim, því nú þurfti það ekkert að skorta, það
sem það átti ólifað.
En nú var satt að segja orðið litið af tölunum
hennar ömmu eftir. Aðeins nokkrar leiðinlegar
gráar og brúnar. Þá fór Sóley að tina af sér
demantana. Það voru tölurnar, sem verið
höfðu á brúðarkjólnum hennar ömmu. Hún
ætlaði lika að fleygja þeim út, en Lilla reyndi
að koma i veg fyrir það.
— Æ, nei, sagði hún. — Ég veit ekki, hvað
amma segir, ef þessar tölur týnast. Þær eru
afar verðmætar, Sóley.
En Sóley brosti og leit út fyrir að ætla samt
að kasta þeim út til fólksins, sem enn beið úti
fyrir. En þá gekk Lilla að glugganum og skellti
honum aftur, svo brúðan gæti ekki kastað töl-
unum út....
— Jæja, jæja, sagði amma og stóð hæglega
upp úr hægindastólnum. — Þú hefur verið hljóð
og góð stúlka. Lilla min. Að hverju varstu að
leika sér?
Lilla sýndi ömmu Sóleyju.
— Sei, sei, þetta er eins og drottning með
gimsteina.
— Já, amma, sagði Lilla. — Ég gætti
demantanna hennar og vildi ekki að hún
kasiaöi þeim út um gluggann til fólksins á göt-
unni. Það vildi ég alls ekki.
— Þá hefurðu verið dugleg stúlka, sagði
amma. — En lokaðu nú skápnum og settu töl-
urnar i pokann. Nú er kominn kaffitimi.
33