Heimilistíminn - 05.06.1975, Síða 36

Blanchefann hann þar sem hann sn d boginn yfir
einhverju tæki skammt frá félögum sínum. Hún
gekk til hans og tók í ermi hans. — Afsakið/ sagði
hún og talaði hægt og greinilega. — Mér þykir leitt
að trufla, en getið þér sagt mér, hvað er langt
þangað til við komum á áfangastað? Systir mín er
mjög veik og ég hef áhyggjur af henni.
Hann leit upp og horf ði á hana. Mikið voru augun í
honum blá.... næstum eins og haf ið á sumarmorgni.
Hann var heldur ekkert illilegur. Andlitið var sól-
brúnt, drættirnir svolítið ójafnir, en hefði hún hitt
hann undir öðrum kringumstæðum, hefði hún sagt
að hann væri aðlaðandi.
— Við förum upp <. vfirborðið eftii tvo tíma eða
svo, svaraði hann hljómlausri röddu og hún velti
f yrir sér, hvort hann væri að reyna að breyta henni.
Hann hikaði svolítið og hrukkaði enn;ö, eins og hann
væri að leita að orðunum. — Systir yðar.... biðjið
hana að reyna að sofna... það sem eftir er ferðar-
innar verður ekki mjög þægilegt.
— Hvert förum við? Viljið þér ekki vera svo
góður að segja mér það? bað hún.
— Ég hef ekki leyfi til þess. Hann f jarlægði vin-
gjarnlega en ákveðinn hönd hennar a( b ídlegg sín-
um og hún roðnaði. Hún fann að tárin þrengdu sér
fram, en reyndi að virðast róleg.
— Viljið þér... vera svo góður að gefa mér svolít-
ið vodka? Það getur ef til vill róað systur mína.
Hann leit á hana og brosti svo. — Hún verður....
ölvuð af því, eins og þið segið.
— En hún hefur bara gott af því... mjög gott af
því. Hann tók pela upp úr vasanum og rétti Blanche.
— Takk, sagði hún lágt og flýtti sér aftur til
systur sinnar, sem lá upp við dogg. — Jæja, sagði
hún. Fékkstu að vita eitthvað?
— Við förum upp bráðum og mér skilst, að við
verðum þá sett í land.
— Guði sé lof, sagði Dorothy. — Ég er viss um
að-John verður þar til að bjóða okkur velkomin.
— Ég myndi ekki telja það víst, sagði Blanche. —
Mér var sagt að næsti hluti ferðarinnar yrði ekki
sérlega þægilegur.
— Kannski þeir ætli að senda okkur með lest til
Moskvu, sagði Dorothy. — Mér var sagt, að
rússneskar lestir væru ekki eins og okkar. Já, það
er líklega þannig. Jæja, það skiptir ekki máli, bara
að ég komist burtu úr þessum kafbáti. Þegar ég
hugsa til þess að við erum langt undir yfirborði
sjávar, ef til vill næstum niðri við hafsbotn , verð ég
dauðhrædd, Blanche.
Blanche var líka dauðhrædd við tilhugsunina, en
tókst að dylja það. — Ég myndi ekki telja víst að
John taki á móti okkur, endurtók hún í aðvörunar-
tón. — En ég er sammála þér um að næstum hvað
sem er er betra en þetta, bara að við fáum fast land
undir fæturna aftur. En nú skaltu reyna að safna
kröftum og þess vegna vil ég að þú drekkir svolítið
af þessu vodka og reynir að sofna. Meðan hún tal-
aði, dró hún upp pelann, greip tekrús og hellti í
hana. Svo rétti hún krúsina að Dorothy.
— Ég hef drukkið vodka áður... í London, sagði
Dorothy. — En það var kannski ekki eins og þetta...
Hún greip um krúsina og drakk. — Púf f! Hún saup
hveljur.— Það hefur ekki verið þetta. Þetta er eins
og eldvatn. Það er bezt að þú fáir þér svolítið líka,
Blanche.
— Nei, takk, svaraði Blanche. — Ég þarfnast
þess ekki. Ég ætla að taka saman dótið okkar og
skipta um f öt á börnunum og ég hef ekki svo mikinn
tíma til þess.
— Þú hefur verið alveg einstök í öllum þessum
erfiðleikum. — Það gæti engum dottið í hug að þú
værir sjúklingur...
— Það er ég heldur ekki, ég er bara ekki hraust,
svaraði Blanche þurrlega.
— Þú hef ur samt verið einstök. Ég átti von á að þú
yrðir eins og ég hef verið.
— Hef ði ég verið það, hver hef ði þá átt að hugsa
um börnin? spurði Blanche á sinn venjulega, rólega
hátt.
— Ó, þau hefðu bjargað sér. Einhver hefði gefið
þeim að borða og komið þeim í rúmiði Þessi maður,
sem þú varst að tala við, lítur út f yrir að vera siðað-
ur maður.
Jú, það mátti ef til vill segja það um félaga
Petrov, hugsaði Blanche, en hún gat ómögulega séð
hann fyir sér í hlutverki barnfóstru.
Ljúktu við þetta, sagði hún uppörvandi. — Þá
geturðu kannskesofið svolítið. Ég skal sjá um allt,
sem þarf að gera.
'fo'ék'h'ák'ák'élf'él/'élr
— Hvar erum við? hrópaði Dorothy móðursýkis-
lega og stóð sem lömuð, þegar mennirnir tveir, sem
höfðu borið hana í land úr kafbátnum, settu hana
niður. — Þetta er alls ekki Rússland! Þið skuluð
ekki reyna að segja mér það! Hún greip dauðahaldi
í handlegg Blanche. — Þú veist að þetta er ekki
Rússland, sagði hún með hárri, gjallandi rödd.
Blanche leit í kring um sig. Þær höfðu verið settar
í landá fljótsbakka. Framundan þeim var eitthvað
sem leit út f yrir að vera leirprammar í hundruðum,
vatnið var gruggugt og himinninn þungur og grár
og það rigndi. Það var mikil umferð á fljótinu,
breiðir, f latbotna bátar með óhreinum, stagbættum
seglum. Og í bátunum — menn og konur, öll með
eins andlit, gul og flöt með skásettum augum eins
og mongólinn, sem hún hafði verið svo hrædd við
um borð. Hún vissi hvað þetta var. Bátarnir voru
kínverskir djúnkar og einn þeirra stefndi beint til
þess staðar, sem þau stóðu nú á. Lengra burtu voru
nokkrir húsbátar bundnir við bakkann og konur
voru þar að þvo föt í fljótinu.
— Hvar er John? spurði Dorothy æst. Hún sneri
sér að karlmönnunum, sem stóðu aftan við þær,
annar þeirra var Petrov, hinn sjómaður. — Hvar er
maðurinn minn?
Sjómaðurinn hrópaði eitthvað, sem hún skildi
ekki og lyfti krepptum hnefa í átt til hennar. Doro-
thy hörfaði aftur á bak af skelfingu. Blanche
sleppti höndum barnanna andartak og tók utan um
dauðskelfda systur sína.
— Reyndu að áreita þá ekki, hvíslaði hún. — Við
erum algjörlega á valdi þeirra og verðum að gera
eins og okkur er sagt....
36