Heimilistíminn - 05.06.1975, Qupperneq 24

á hana I kaffitímanum eða hringja heim tn
hennar og halda fyrirfram tilbúna tölu
yfir henni. Það yrði ekkert i lagi i lif i hans
fyrr ein eitthvað hefði gerzt. Hvers virði
var hún honum eiginlega? Það vissi hann
ekki, hann vissi bara, að engin önnur
stúlka hafði haft slik áhrif á hann.
— Þú skalt bara fara og tala við hana,
sögðu allir hinir. En hvernig gat hann
það? Hann mundi þau fáu skipti sem hann
hafði reynt eitthvað i þá áttina — nokkur
sundurlaus orð, hræðileg feimni og óþol-
andi þögn, þangað til hann hafði beðið af-
sökunar og hypjað sig. Hann hafði alltaf
átt i erfiðleikum með að kynnast fólki, það
vissi hann vel sjálfur, sérstaklega stúlk-
ur.
— Hann er svo stilltur, sögðu allir, sem
þekktu hann. Það var að visu satt og þess
vegna tók hann það ekki nærri sér.
Heima fyrir reyndi hann að trúa
mömmu sinni fyrir þessu og segja henni,
að hann langaði til að kynnast stúlku.
Kannski gæti mamma gefið honum ein-
hver ráð, svo hann gæti gert eitthvað. En
hún brosti bara góðlátlega og rétti honum
ruslafötuna um leið og hún sagði, að þetta
með stúlkurnar, það kæmi allt saman.
Seinna fann faðir hans hann sitjandi úti á
tröppum. — Þú ert liklega búinn að finna
þér stúlku, sagði hann. — Það hlaut að
koma að þvi fyrr eða siðar.
Rob andvarpaði og hugsaði: — Þetta er
fyndið. Ekki bara að hún viti ekki hver ég
er, heldur heidur hún lika, að ég heiti
Tom...
Daginn eftir hélt hann aftur opnum dyr-
unum fyrir Maryanne. 1 þetta sinn gekk
hann á eftir henni út og gegnum háskóla-
garðinn að matstofu stúdenta. Hann gekk
langt á eftir henni i þeirri von að hún sneri
sér við, en það gerði hún ekki.
1 matstofunni settist hún við borð, þar
sem nokkrar vinkonur hennar höfðu tekið
frá stól. Rob settist við næsta borð og
reyndi aðláta sem minnst á sér bera, en
hafði auga með þeim. Margir stúdentar
voru þarna, svo það var allmikill hávaði i
salnum. öðru hverju hækkaði Maryanne
röddina og Rob heyrði hana segja: Ó, já!
Ég sagði henni það! Og skömmu siðar: —
Nei, ég fer ekkert út með honum. Hver
sem þessi „hann" var, gladdi það Rob, að
honum hafði heldur ekkert orðið ágengt.
An þess að gera sé grein fyrir að hann
starði á hana, sat hann þarna og gleymdi
öllu öðru. Þegar hann fór að greina um-
hverfið aftur, uppgötvaði hann, að Mary-
anne og vinkonur hennar horfðu á hann.
Hann kafroðnaði og leit strax niður á
borðið. Nú þorði hann ekki að lita á þær
aftur,en hann þorði heidur ekki að standa
upp og fara. Það væri viðurkenning á að
honum liði illa.
Hann sá hana ekki aftur fyrr en eftir há-
degið, en hins vegar rakst hann á Phil á
leiðinni i' bókasafnið.
— Hvað með stefnumót við Shirley
Moore? spurði Phi!.
— Af hverju?
— Til að komast i þjálfun. Þegar þú ert
búinn að uppgötva, hvernig fara á að við
eina, þá áttu bara að fara eins að við allar
hinar....
— Nei, takk, sagði Rob og fór leiðar
sinnar. — Ég hef ekki beðið um neinn
þjálfara. Ég bið bara eftir rétta tækifær-
inu.
— Já, já, sagði Phil og hló . — Ef það
kemur.
Það kom ... siðdegis sama dag i lestrar-
salnum. Rob skildi ekki hvernig hann
hafði komizt hjá að taka eftir henni þar
áður. Hún sat við eitt löngu borðanna i
hinum enda salarins. Lengi stóð hann á-
lengdar og horfði tilhennar. En það var ó-
mögulegt að fara nær.
Næstidagur skyldi verða dagurinn, sem
eitthvað gerðist. Það hafði hann ákveðið.
Það var eins og maginn á honum væri
fullur af fiðrildum, hann gat ekkert borð-
að og ekki talað við neinn. Hann hafði æft
sig á fimm eða tiu byrjunarsetningum, en
þegar hann gekk inn á bókasafnið siðdegis
til að hitta Maryanne, var hann viss um
að þau myndu tala saman, hvað svo sem
hann kynni að segja við hana. Það skyldi
verða núna!
En á bókasafninu sat skólabróðir við
hliðina á Maryanne. Meðan Rob skrifaði
sig í bókina, sá hann hvernig náunginn
klindi sér upp að henni og sagði eitthvað.
Axlir þeirra snertust og hann snerti meira
að segja hönd hennar, meðan hún sat og
horfði niður á opna bók fyrir framan sig.
Rob opnaði bókina, sem hann hafði tek-
ið með sér, en honum var ómögulegt að
byrja að lesa. Hvislandi samtal Mary-
anne og náungans heyrðist greinilega til
hans, þó hann kærði sig ekki um að hlusta.
— Já, en þetta er mjög góð mynd,
Maryanne, sagði hann. — Þú hefur heyrt
um hana, er það ekki? Hann byrjaði að
skýra fyrir henni söguþráðinn. Rob gaut
augunum til þeirra. Hann þekkti ekki
þennan náunga.
— Ég hef þvi miður ekki tima á morg-
un, sagði hún.
— En á föstudaginn?
— Nei ... nei, það held ég ekki, svaraði
hún. — Ég þarf að gera svo margt.
Náunginn yptti öxlum og færði sig fjær
henni. Nú varð þögn og þau létu öll þrjú,
sem þau væru niðursokkin i bækurnar. Þá
gafst náunginn upp. Hann skellti aftur bók
sinni, kvaddi i móðgunartón og fór.
— Já, þá, sagði Rob við sjálfan sig. —
Nú er tækifærið. Hann leit upp og horfði
beint á hana. Hún leit lika upp og brosti til
hans. Honum hitnaði i andlitinu og eitt-
hvað kalt rann niður bakið á honum. Þau
sátu og brostu í heila minútu, en ekkert
gerðist. Hvorugt þeirra gaf frá sér hljóð,
eöa nokkurt merki. Þau voru yfirkomin af
feimni og litu loks niöur i bækurnar aftur.
Svo varð önnur þrúgandi þögn....
Loks fór hún að safna dóti sinu sam-
an,en áður en hún fór, leit hún til Robs,
sem starði sem fastastá bókina. Svo sner-
ist hún á hæli og gekk út.
Hann var ekki lengi að uppgötva, að hún
hafði skilið eftir eina af bókunum á borð-
inu. Án þess að hugsa sig um, greip hann
bókina og þaut fram. Hann náði Mary-
anne rétt innan við útidyrnar.
Lafmóður — ekki af hlaupunum, heldur
æsingi,leit hann á hana og stundi upp: —
Þú ... þú gleymdir þessari.
— Gerði ég það? sagði hún undrandi. —
Já, ég gerði það. En bókasafnið á hana.
Ég ætlaði ekki að taka hana með heim.
— Nú. Hönd Robs með bókinni seig
niður.
— Hún er fyrir prófið. Ég var að leita
að upplýsingum í henni. En það var ekk-
ert gagn að henni. Það er svo erfitt að
finna eitthvað i þetta verkefni.
— Já, liklega, sagði Rob og steig til
hliðar.
— Þakka þér samt fyrir, sagði hún og
brosti. — Það er fallegt af þér Tom, að
hugsa um mig.
— Ég heiti ekki Tom, sagði hann svolit-
ið hvasst. — Ég heiti Rob Matthews.
— Nú, stamaði hún og Rob til undrunar
kafroðnaði hún. — Ég hélt að þú hétir
Tom. Það var ein af stelpunum, sem sagði
... Hún varð enn vandræðalegri, en þá
brosti Rob.
— Ég heiti Maryanne Field, sagði hún
feimnislega.
— Ég veit það, sagði hann og þau hlógu
bæði.
Þau spjölluðu svolitið saman, en þá
sagðist hún þurfa að fara heim. Rob stóð
og horfði á eftirhenni fram allan ganginn.
Hann imyndaði sér að hana langaði til að
llta við, enþyrði ekki af þvi hún vissi að
hann væri þarna. Yfir sig glaður gekk
hann aftur inn i lestrarsalinn.
Hann sat við borðið og fletti bókinni,
sem hún hafði skilið eftir, þegar Phil kom
til hans, undrandi yfir að sjá Rob sitja
þarna og brosa. — Segðu mér nú ekki, að
þú hafir strax séð, hvað ég reyndi að gera
fyrir þig, sagði Phil.
— Við hvaðáttu? sagði Rob og lagði frá
sér bókina.
— Er ég kannske ekki vinur þinn? Ég
þekki þig. Þú ert meira fyrir að hugsa en
framkvæma. En það eru áreiðanlega til
stúlkur, sem kunna að meta þannig pilta,
þess vegna fannst mér rétt að hjálpa þér
svolitið með þessa Maryanne, sem þú ert
vitlaus i.
— Nú, sagði Rob og kinkaði ákaft kolli.
Phi! varð aftur hissa. Hann kannaðist
ekki við svipinn á Rob, hann var allt öðru-
vfsi en hann hafði verið alla siðustu viku.
— Jú, ég safnaði strákunum saman, út-
skýrði Phil — og lét þá hafa uppi á öllu,
sem hægt var um stúlkuna. Ég reyndi
meira að segja að koma þvi svo fyrir að
þið hittust.
— Hafðu engar áhyggjur af þvi, sagði
Rob brosandi.
Frh. á bls. 38
24