Heimilistíminn - 05.06.1975, Síða 34

yr Lilla opnar
yerzlun.

TjE^ v, -!5í&#!
/. :t>
Lilla var einn daginn að leika sér i garðinum
við húsið hennar ömmu og lék við sjálfa sig,
eins og hún var vön.
Hún var með langa fjöl, sem hún lagði milli
trjástubbs og eldhúskollsins hennar ömmu. Á
fjölinni hafði hún ýmsa hluti. Þar voru blöð af
blójnum, brauðskorpa, litlir
kvistir T annað, sem hún hafði fundið i garðin-
um.
Lilla var önnum kafin við að ganga vel frá
þessu öllu og tók ekki eftir að amma kom út i
garðinn til að sækja sér kál i garðinn. Ekki fyrr
en hún heyrði hana segja:
— Hvað er nú allt þetta, vina min? Er þetta
verzlun?
— Já, amma, sagði Lilla. — Ég ætla einmitt að
fara að opna hana. Sjáðu amma, ég get selt
allt, sem þú kannt að óska þér. Kjólefni, sjáðu
hér er fallegt, rautt silki. Lilla sýndi henni
nokkur rauð valmúablöð.
— Hér er brauð. Lilla benti á brauðskorpuna.
— Hér eru stafir...
Þetta er ágæt verzlun, fyrst hægt er að kaupa
svona margt i henni, sagði amma. — Ég vona,
að það komi margir viðskiptavinir til þin. Svo
fór amma inn með kálið sitt.
— Jæja, nú er allt tilbúið, sagði Lilla, eftir að
hafa dundað svolitla stund við búðarborðið. —
Nú opna ég verzlunina mina.
Svo gekk hún bak við borðið og beið eftir
viðskiptavinum. Hún leit i kring um sig og kom
þá auga á hávaxinn valmúa rétt hjá sér.
— Góðan daginn, frú, sagði Lilla kurteislega.
— Get ég selt yður nokkuð i dag?
— dú, sagði valmúinn, — ég gæti hugsað mér
svolitið af rauðu silki, sem fer vel við kjólinn
minn. Það er komið gat á eitt blaðið hjá mér.
— Ég held, að ég hafi einmitt þennan lit, sagði
Lilla og tók eitt af fallegu blöðunum á borðinu.
— Sjáið þetta. Þetta er alveg sami litur. Ág ég
að senda það?
— Nei, ég tek það sjálf með mér, sagði
valmúinn.Lilla lagði valmúablaðið á eitt græna
biaðið á valmúanum og sneri sér að næsta
viðskiptavini. Það var blá lúpina, sem var
dálitið bogin i baki.
— Hvað var það fyrir yður, frú? spurði Lilla.
— Mig vantar staf, sagði lúpinan. — Er ekki
til einhver sem hentar mér. Mér finnst ég eitt-
hvað svo bogin i dag.
— Jú, sagði Lilla. — Ég hef einmitt fallega
stafi. Er þetta ekki yðar stærð?
— Einmitt sagði lúpinan. — Þér getið liklega
ekki bundið mig upp við hann, svo það réttist úr
mér?
— Jú, frú. Ég ætla aðeins að skreppa og sækja
band, ef þér vilduð biða andartak.
— Já, takk, sagði lúpinan.
Lilla hljóp inn og sótti spotta af stórri rúllu,
sem hékk bak við eldhúsborðið. Svo hljóp hún
út aftur. Ósköp varlega batt hún bláu lúpinuna
við stafinn, svo hún stóð bein aftur og leit miklu
betur út.
— Þetta er fallegur stafur, sagði lúpinan — og
hann er alveg mátulegur handa mér. Ég skal
segja öllum, sem eiga leið framhjá, frá
verzluninni yðar. Sælar....
— Kærar þakkir frú, sælar, svaraði LiIIa og
svipaðist um eftir nýjum viðskiptavini. Það
var ljónslöpp, sem var skelfing þreytuleg.
— Ó vina min, það er svo skelfing heitt i dag —
Ég vildi óska, að ég gæti einhvers staðar keypt
svolitið vatn.
— Þú getur fengið það hér, sagði Lilla. —
Þetta er verzlun. Nú skal ég sækja það.
Lilla sótti vatnskönnuna. Það var svolitið
vatn i henni. Þaö gaf liún ljónslöppinni.
— Gjörðu svo el, sagði Lilla. — Liður þér betur
núna? Ksnnske þú viljir vera i skugga? Nú
skal ég setja blómapott hérna, svo þú getir
setið i skugganum og látið þér liða vel.
— Kærar þakkir, sagði ljónslöppin. — En hvað
það er indælt að finna verzlun hérna. Þetta er
góð verzlun. Ég býst við að þú hafir marga
viðskiptavini?
— Já, ég hef reglulega mikið að gera, sagði
Lilla. — Get ég gert nokkuð annað fyrir þig?
— Nei takk, ekki i dag, sagði ljónslöppin.
Lilla fór aftur inn fyrir búðarborðið. Þá kom
hún auga á grasröndina við blómabeðið.Grasið
var hátt og ekki sérlega fallegt. Hún gekk að
þvi og laut niður til að heyra, hvað það sagði.
— Góðandag, sagði grasið.—Égvar að heyra,
Eramhald
14