Heimilistíminn - 13.05.1976, Blaðsíða 13

Afmælisdagurinn
Það rigndi. Litlu götuhellurnar voru gljá-
andi, rétt eins og ópalsteinninn, sem hún
hafði i sumar látið setja i silfurumgerö.
Hún sá enn Matthias fyrir sér, þegar hann
hvolfdi úr litla þvottaskinnspokanum og
sýndi henni hundruð litilla eðalsteina,
sem hann hafði keypt á Ceylon. Hann
sagöist hafa fengið þá fyrir litiö og bað
hana að velja sér einn. Hún hafði valið sér
litla ópalsteininn, sem minnti hana á tár.
Hún hélt fast um pokann með rauðvins-
flöskunni og fannst hún næstum finna ilm-
inn af heitu franskbrauði. Jú, hún skyldi
eiga notalegan afmælisdag, þrátt fyrir aö
hún yrði ein um að halda upp á hann. Hún
var farin aö venjast þvi og stundum var
það bara ágætt.
Skyndilega datt hún kylliflöt i götuna.
Hún fann til i hnénu og það var gat á
sokknum. Brauðið var undir vinstri
mjöðm hennar og yfir götuhellurnar rann
rauður straumur — rauðvinið!
— Þetta verður fyrirtaks mynd, þakka
þér fyrir! Nú kemurðu i blaöinu á morg-
un.
Hún leit hægt við og upp. Glaðlegur
ungur maður með rauðleitt, hrokkið
skegg og vingjarnlegt augnaráð stóð og
brosti til hennar. Hann hélt á myndavél.
— Vinið, sagöi hann aöeins og benti.
Auðmýkt, reið og með mæðusvip stóð hún
upp án þess að gripa höndina, sem hann
rétti henni. Blóöið rann úr hné hennar.
Hann laut niður og tindi glerbrotin sam-
an, en hafði ekki af henni augun á meðan.
— Þarfór sú veizlan, sagðihann. — Þaö
er búið að loka búðunum.
— Þakka þér fyrir upplýsingarnar,
svaraði hún þurrlega.
Hann brosti, þegar hann rétti henni
pokann með glerbrotunum. Bros hans var
afar smitandi.
— Brauðið! sagöi hann og tók þaö upp.
Þaö var flatt eins og pönnukaka.
— Ég kom þó aö minnsta kosti mjúkt
niður. Þá fóru þau bæði að hlæja. Hann
stakk myndavélinni niður I hliðartöskuna.
— Ertu ljósmyndari? Þú ætlar þó ekki
að nota þessa mynd?
— Jú, það máttu bóka. Þú verður mynd
ársins! Þú getur ekki imyndað þér, hvaö
þú varst fyndin.
— Nei, sannarlega ekki. Þar að auki á
ég afmæli i dag.
Hún var mjög
einmana og bjóst til
að halda upp á af-
mælið sitt ein heima
hjó sér. En það er
aldrei að vita, hvað
gerist við næsta
götuhorn...................
— Já, en þá veröum við að útvega þér
rauðvin i staðinn fyrir þetta. Nú skal ég
setja heilafrumurnar i vinnu.
Hún athugaði á sér hnéð, sem var að
bólgna upp og olli henni sársauka. Bezt
væri að hraða sér heim og hreinsa þaö.
— Nú veit ég það, sagöi hann glaölega.
— Við ökum heim til min. Billinn minn er
hérna rétt hjá. Þú getur fengið rauðvin úr
hinum fræga vinkjallara minum. Svo get-
um við lika hreinsað sárið og sett á það
plástur og þegar ég hef borið fram bolla af
róandi tei, skal ég aka þér heim sjálfur.
Hún stóð kyrr meðan hann opnaði bil-
inn. Það var Fólksvagn. — Stökktu inn.
Hann settist viö stýriö. Hnéö á henni var
einkennilega stlft. Hún beygði það var-
lega.
— Hafðu ekki áhyggjur, sagði hann og
setti vélina I gang. — Ég hef fariö á nám-
skeið I hjálp I viölögum...
Andartaki siðar drap hann á bllnum og
hjálpaði henni út. Hönd hans var breið og
fingurnir stuttir og henni datt alls ekki I
hug að bera hana saman við hönd
Matthiasar.
Hann átti heima I gömlu húsi, sem ein-
hverntima haföi veriö af finna taginu, en
var farið að láta mjög á sjá. Hana langaði
til að segja eitthvað um það, en hann var
þegar búinn að opna útidyrnar og baö
hana aö fara úr kápunni og láta fara vel
um sig, meðan hann lagaöi te og næði i joð
og plástur.
Hann hafði aöeins eitt herbergi, en það
var stórt og lofthæðin var mun meiri en sú
venjulega. I einu horninu stóð gljáfægöur
kolaofn og við hlið hans stór koparbali.
Þau drukku teið við lágt borð við annan
gluggann og hún gat valið milli þess aö
horfa á nakin pilviðartrén fyrir utan eða
vegg þakinn bókum. Hún var svolitiö nær-
sýn og gat ekki lesið titlana, en það var
nautn aðeins að horfa á svona margar
bækur...
Matthias hafði tekið nær allar bækurnar
hennar með sér. Hvað það var likt hon-
um! hafði móðir hennar sagt, þegar hún
komst að þvi. — Hann hefur alltaf haft
hæfileika til að skara eld að sinni köku og
þú segir ekkert! Lærirðu aldrei? Það var
þetta sama með Tómas og Andrés. Það
eru einkennilegir vinir, sem þú velur
þér...
— Hvernig liður þér núna? Betur?
Það rann upp fyrir henni, að hún hafði
setið þegjandi langa stund.
— Já, þakka þér fyrir, miklu betur.
Hann hellti aftur i bollana. Það var far-
iö að rökkva úti og allt I einu fór hún að
tala, hraðar og hraðar og það var eins og
orðin yltu hvert um annað þvert út úr
henni....
— Mér finnst te afskaplega gott,, sagði
hún. — Ég panta það alltaf að heiman frá
Englandi. Ég hef elskað England siöan ég
las LIsu i Undralandi sem litil telpa. Ef ég
hefði efni á þvi færi ég þangað oft á ári.
En nú hef ég heldur ekki tima til þess þvi
ég er aö læra, það er skemmtilegt, en erf-
itt og svo veröur maður lika bláfátækur af
þvi. Og einmana. Ég er aö læra bók-
menntasögu á kvöldháskólanum.......
Hún þagnaði. Hann sat og tottaði pipu
sina hugsandi og það var dapurlegur
glampi i bláu augunum. Hún sá, að hann
var ekki eins ungur og hún hafði I fyrstu
haldið, það voru margar hrukkur kring
um augun.
— Fyrirgefðu, aö ég tala svona mikiö,
sagöi hún lágt.
— Talaðu bara. Mér finnst gaman að
hlusta. Það er eins og að dunda við ljós-
myndir. Það skapast samband...
Skyndilega spratt hann upp af stólnum.
— Já, en stúlka min! Við gleymum þvi
mikilvægasta! Þaö er þó afmælisdagur-
inn þinn! Biddu aðeins á meðan ég sæki
flösku. Eða viltu kannski fleiri en eina?
Attu von á gestum?
— Þakka þér fyrir, ein nægir.
13